Όσα συμβαίνουν τις ημέρες αυτές στο χώρο της Παιδείας μόνον πικρία και απογοήτευση φέρνουν.
Μέσα σε ένα απίστευτο συνονθύλευμα κομματικών και συντεχνιακών σκοπιμοτήτων, από τη μία, και κακοσχεδιασμένων μεταρρυθμίσεων, από την άλλη, χάνουμε το στοίχημα της χώρας...
Την ίδια ώρα που είναι βέβαιο ότι ο δρόμος του «αύριο» περνά για ολόκληρη την υφήλιο, και προφανώς και για τη χώρα μας, μέσα από τον... κόσμο της γνώσης και της καινοτομίας, εμείς ξεκινάμε τη σχολική χρονιά με τα δημόσια σχολεία και τα Πανεπιστήμια κλειστά.
Πόσο βαθιά είναι, άραγε, η περιδίνηση στην οποία έχει βυθιστεί ο τόπος μας;
Τι χρειάζεται να γίνει πλέον στη χώρα μας ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως πρέπει να αλλάξουμε και πως οι παλιοί τρόποι, των κομματικών σκοπιμοτήτων ή των συντεχνιακών συμφερόντων, μόνον περισσότερο κακό μπορούν να σωρεύσουν στις πλάτες μας;
Αντίστοιχα, πότε θα απαλλαγούμε από αυτήν την τραγική ελαφρότητα της ήσσονος προσπάθειας, των κακοσχεδιασμένων μεταρρυθμίσεων και της ισοπέδωσης θεμελιωδών ζητημάτων στο όνομα «της επόμενης δόσης»;
Όσα συμβαίνουν τις ημέρες αυτές στον χώρο της Παιδείας μόνον πικρία και απογοήτευση φέρνουν.
Νέοι άνθρωποι, τα όνειρα των οποίων έχει ήδη ψαλιδίσει η κρίση, θα ξεκινήσουν τη σχολική χρονιά με λουκέτα στα σχολειά τους και το πρώτο μάθημα που θα πάρουν, πριν καν μπουν στις τάξεις, θα αφορά το πώς μπορεί μια ομάδα ανθρώπων να επιβάλει τη θέλησή της σε ολόκληρη την κοινωνία.
Αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί στο μέτρο της διαθεσιμότητας και των υποχρεωτικών μετατάξεων και ξεχνούν πως επί χρόνια δεκάδες ή και εκατοντάδες εκπαιδευτικοί απασχολούνταν στην Αθήνα στο υπουργείο Παιδείας, ενώ θέσεις έμεναν ακάλυπτες στα σχολεία όλης της χώρας.
Ξεχνούν ότι έως τώρα η κινητικότητα, αν και απαραίτητη για την κάλυψη κενών θέσεων, ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και ότι αφορούσε σε ετήσια βάση μόνον έναν στους δέκα, όπως υποστηρίζει το ίδιο το υπουργείο.
Αντίστοιχα αβάσταχτη όμως είναι και η ελαφρότητα με την οποία προσεγγίζει η Πολιτεία το ζήτημα της ομαλής λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δευτεροβάθμιων ή τριτοβάθμιων, της χώρας.
Δεν μπορούμε να μειώσουμε το απασχολούμενο προσωπικό βάσει αξιολόγησης;
Ας θέσουμε, τότε, ολόκληρο τον κλάδο των σχολικών φυλάκων σε διαθεσιμότητα, κι ας είχαν μια χρησιμότητα οι άνθρωποι αυτοί στη δουλειά τους...
Αν δεν είχαν, εξάλλου, γιατί πληρώνονταν επί τόσα χρόνια;
Δίνει το υπουργείο Παιδείας στη δημοσιότητα συγκεντρωτικούς πίνακες βάσει των οποίων οι διαθέσιμοι δάσκαλοι και καθηγητές είναι περισσότεροι από τις θέσεις που προβλέπονται στα σχολεία της χώρας, καλύπτοντας έτσι την απουσία σχεδιασμού και το γεγονός ότι δεν είναι βέβαιο πως αντιστοιχίζονται οι άνθρωποι αυτοί στις πραγματικές ανάγκες του κάθε σχολείου της χώρας.
Δηλώνει, δε, το υπουργείο Παιδείας ότι όσοι «περισσέψουν» θα οδεύσουν για την κάλυψη των αναγκών του υπουργείου Υγείας ή των ΤΕΙ. Βάσει ποιου σχεδιασμού; Βάσει ποιου προγράμματος;
Το να συμβαίνουν όλα αυτά, δε, κυριολεκτικά την παραμονή της έναρξης της σχολικής χρονιάς είναι κάτι που μιλά από μόνο του...
Πρόσφατα, ο διεθνής οικονομικός οργανισμός World Εconomic Forum (WEF) δημοσιοποίησε έρευνα σχετικά με την ανταγωνιστικότητα, στην οποία η χώρα μας κατατάσσεται στην... 91η θέση σε σύνολο 148 χωρών.
Στην ίδια έρευνα τονίζεται ότι η Ελλάδα, με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα (πάνω από 17.000 δολάρια ετησίως), συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 37 οικονομίες χωρών που δεδομένου του ύψους των εισοδημάτων τους πρέπει να στηρίζονται στις καινοτομίες, τεχνολογικές και μη, ώστε να είναι ανταγωνιστικές.
Αν κρίνουμε από τις τρέχουσες εξελίξεις στην Παιδεία, προφανώς «το μήνυμα ελήφθη» και ο δρόμος για τη μεγιστοποίηση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας είναι ανοικτός...
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου
Πόσο βαθιά είναι, άραγε, η περιδίνηση στην οποία έχει βυθιστεί ο τόπος μας;
Τι χρειάζεται να γίνει πλέον στη χώρα μας ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως πρέπει να αλλάξουμε και πως οι παλιοί τρόποι, των κομματικών σκοπιμοτήτων ή των συντεχνιακών συμφερόντων, μόνον περισσότερο κακό μπορούν να σωρεύσουν στις πλάτες μας;
Αντίστοιχα, πότε θα απαλλαγούμε από αυτήν την τραγική ελαφρότητα της ήσσονος προσπάθειας, των κακοσχεδιασμένων μεταρρυθμίσεων και της ισοπέδωσης θεμελιωδών ζητημάτων στο όνομα «της επόμενης δόσης»;
Όσα συμβαίνουν τις ημέρες αυτές στον χώρο της Παιδείας μόνον πικρία και απογοήτευση φέρνουν.
Νέοι άνθρωποι, τα όνειρα των οποίων έχει ήδη ψαλιδίσει η κρίση, θα ξεκινήσουν τη σχολική χρονιά με λουκέτα στα σχολειά τους και το πρώτο μάθημα που θα πάρουν, πριν καν μπουν στις τάξεις, θα αφορά το πώς μπορεί μια ομάδα ανθρώπων να επιβάλει τη θέλησή της σε ολόκληρη την κοινωνία.
Αντιδρούν οι εκπαιδευτικοί στο μέτρο της διαθεσιμότητας και των υποχρεωτικών μετατάξεων και ξεχνούν πως επί χρόνια δεκάδες ή και εκατοντάδες εκπαιδευτικοί απασχολούνταν στην Αθήνα στο υπουργείο Παιδείας, ενώ θέσεις έμεναν ακάλυπτες στα σχολεία όλης της χώρας.
Ξεχνούν ότι έως τώρα η κινητικότητα, αν και απαραίτητη για την κάλυψη κενών θέσεων, ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και ότι αφορούσε σε ετήσια βάση μόνον έναν στους δέκα, όπως υποστηρίζει το ίδιο το υπουργείο.
Αντίστοιχα αβάσταχτη όμως είναι και η ελαφρότητα με την οποία προσεγγίζει η Πολιτεία το ζήτημα της ομαλής λειτουργίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, δευτεροβάθμιων ή τριτοβάθμιων, της χώρας.
Δεν μπορούμε να μειώσουμε το απασχολούμενο προσωπικό βάσει αξιολόγησης;
Ας θέσουμε, τότε, ολόκληρο τον κλάδο των σχολικών φυλάκων σε διαθεσιμότητα, κι ας είχαν μια χρησιμότητα οι άνθρωποι αυτοί στη δουλειά τους...
Αν δεν είχαν, εξάλλου, γιατί πληρώνονταν επί τόσα χρόνια;
Δίνει το υπουργείο Παιδείας στη δημοσιότητα συγκεντρωτικούς πίνακες βάσει των οποίων οι διαθέσιμοι δάσκαλοι και καθηγητές είναι περισσότεροι από τις θέσεις που προβλέπονται στα σχολεία της χώρας, καλύπτοντας έτσι την απουσία σχεδιασμού και το γεγονός ότι δεν είναι βέβαιο πως αντιστοιχίζονται οι άνθρωποι αυτοί στις πραγματικές ανάγκες του κάθε σχολείου της χώρας.
Δηλώνει, δε, το υπουργείο Παιδείας ότι όσοι «περισσέψουν» θα οδεύσουν για την κάλυψη των αναγκών του υπουργείου Υγείας ή των ΤΕΙ. Βάσει ποιου σχεδιασμού; Βάσει ποιου προγράμματος;
Το να συμβαίνουν όλα αυτά, δε, κυριολεκτικά την παραμονή της έναρξης της σχολικής χρονιάς είναι κάτι που μιλά από μόνο του...
Πρόσφατα, ο διεθνής οικονομικός οργανισμός World Εconomic Forum (WEF) δημοσιοποίησε έρευνα σχετικά με την ανταγωνιστικότητα, στην οποία η χώρα μας κατατάσσεται στην... 91η θέση σε σύνολο 148 χωρών.
Στην ίδια έρευνα τονίζεται ότι η Ελλάδα, με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα (πάνω από 17.000 δολάρια ετησίως), συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 37 οικονομίες χωρών που δεδομένου του ύψους των εισοδημάτων τους πρέπει να στηρίζονται στις καινοτομίες, τεχνολογικές και μη, ώστε να είναι ανταγωνιστικές.
Αν κρίνουμε από τις τρέχουσες εξελίξεις στην Παιδεία, προφανώς «το μήνυμα ελήφθη» και ο δρόμος για τη μεγιστοποίηση της ελληνικής ανταγωνιστικότητας είναι ανοικτός...
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου
