Σέβομαι τη θέση του Αλέξη Τσίπρα εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω την πρόσφατη δήλωσή του:
«Όσοι έρθουν να κερδοσκοπήσουν θέτοντας σε κίνδυνο την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας να το υπολογίσουν και δεύτερη φορά. Θα χάσουν τα λεφτά τους, αλλά θα τεθούν και υπόλογοι έναντι του νόμου»...
Για ποιους το είπε; Για τους (εν δυνάμει) ιδιώτες αγοραστές ενός μέρους της.. ΔΕΗ!
Λησμονώντας, ενδεχομένως, ότι τέτοιου είδους σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις, πριν τελεσφορήσουν, πρέπει να εγκριθούν από την πλειοψηφία της Βουλής.
Εν ολίγοις ο κ. Τσίπρας «προειδοποίησε» τους ξένους επενδυτές να μην αγοράσουν, διότι αν πάρει την κυβέρνηση θα χάσουν τα λεφτά τους. Και θα βρεθούν υπόλογοι έναντι του νόμου, παρέα με την (προηγούμενη) πλειοψηφία της Βουλής!
Πολιτικές… παρλαπίπες θα πείτε - και μάλλον έχετε δίκιο.
Διότι τέτοιες κορόνες πολλάκις τις έχουμε ακούσει (κάποτε πρωταγωνιστής σε αυτά ήταν το ΠΑΣΟΚ), αλλά… τίποτε δεν έγινε ΠΟΤΕ. Είτε επρόκειτο για την υπόθεση ΟΛΠ-COSCO, είτε για τον ΟΤΕ, είτε για την πάλαι ποτέ Ολυμπιακή.
Χρησιμοποίησα ως αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις Τσίπρα διότι περίμενα κάτι καλύτερο από εκείνον, μιας και είναι νέος πολιτικός. Φαίνεται όμως ότι οι σύμβουλοί του όντως έχουν ως παράδειγμα τον αείμνηστο Τσάβες, θεωρώντας ίσως ότι η Ελλάδα είναι, ή θα πρέπει να γίνει, Βενεζουέλα. Κι ότι ο ίδιος έχει «κολλήσει» με την πολιτική κληρονομιά του Αντρέα.
Όμως ο κ. Τσίπρας δεν είναι μόνος του στις παρλαπίπες.
Το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης δεν παραλείπει να «στολίζει» την κυβέρνηση με βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Προδότες, δοσίλογοι, υπηρέτες της τρόικας. Από πειστικές αντιπροτάσεις, όμως, σημειώστε… μηδέν!
Με περίπου ίδιο βεβαίως τρόπο απαντά και η κυβέρνηση. Άλλοτε θέτοντας τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός του Συνταγματικού Τόξου, άλλοτε παίζοντας με τις θεωρίες των άκρων κι άλλοτε διαρρέοντας δήθεν «ανένδοτο» στην τρόικα, με τρόπο που στην καλύτερη των περιπτώσεων προκαλεί μειδιάματα.
Αυτό που μάλλον δεν έχουν καταλάβει απαξάπαντες είναι ότι οι παρλαπίπες τους αυξάνουν την πόλωση κι ευνοούν μόνο τα άκρα, είτε αυτά βρίσκονται στα αριστερά, είτε στα δεξιά.
Εθίζουν ένα μέρος της κοινής γνώμης στην απαξία του πολιτικού συστήματος συνολικά. Και ταυτόχρονα, ερεθίζουν τα κατώτερα ένστικτα όσων έχουν την τάση να βλέπουν την πολιτική με καθαρά ποδοσφαιρική νοοτροπία.
Όσο για την πλειονότητα των μετριοπαθών πολιτών, που επιθυμεί διακαώς μια αλλαγή προς το καλύτερο, αυτοί μένουν να παρακολουθούν εμβρόντητοι τους πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος, που συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασε μια μέρα από το παλιό, κάκιστο, παρελθόν..
Του κ.Γ.Παπανικολάου
