Η απελπισία της όποιας μεσαίας τάξης έχει απομείνει στη χώρα δεν περιγράφεται. Αυτή η απελπισία κινδυνεύει να μας βάλει σε έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο δύσκολα θα βγούμε.
Οταν βλέπεις ανθρώπους που αποτελούν την πάγια «ραχοκοκκαλιά» του αστικού συστήματος να αλληθωρίζουν είτε πολύ δεξιά είτε αριστερά, καταλαβαίνεις ότι το πράγμα έχει φτάσει στα όριά του.
Άρθρο του κ.Α.Παπαχελά
Οι απανωτοί ΦΑΠ, που έφτασαν σαν κακά μαντάτα τον τελευταίο καιρό, αποτέλεσαν ένα τελευταίο... «χτύπημα». Οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά κινδυνεύουν ταυτοχρόνως να βρεθούν υπόλογοι κάποιας έρευνας για το πού βρήκαν τα χρήματα, αν τελικά πληρώσουν εγκαίρως. Και ας πούμε ότι μερικοί εξ αυτών ήταν φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, ταβερνιάρηδες ή μεγαλοκλινικάρχες, που θεωρούσαν κακή συνήθεια την τήρηση του νόμου.
Οι υπόλοιποι;
Σε τι ακριβώς έφταιξαν για να βλέπουν τα αποθέματά τους να τελειώνουν, τα σπίτια τους σχεδόν να δημεύονται και το επίπεδο ζωής τους να καταποντίζεται;
Είναι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά για χρόνια και κουβάλησαν την Ελλάδα στις πλάτες τους. Τώρα είναι θυμωμένοι με όλους. Και έχουν τα δίκια τους. Βλέπουν ότι ο πρωθυπουργός εργάζεται νυχθημερόν και προσπαθεί να αλλάξει το κλίμα, αλλά οργίζονται όταν θυμούνται τι τους έλεγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Το ΠΑΣΟΚ το έχουν ξεγράψει. Και από εκεί και πέρα αρχίζει ο ελαφρύς παραλογισμός. Δεν υπάρχει κανείς μεσοαστός που να πιστεύει ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώνει λιγότερους φόρους ή ότι θα γίνει η Ελλάδα οικονομία-τίγρη.
Η λογική του λέει ότι αν σήμερα έχουμε ένα ημισοβιετικό φορολογικό καθεστώς και έναν ύπουλο πόλεμο εναντίον κάθε παράτολμου που θέλει να επενδύσει, στο σενάριο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα νοσταλγούμε τους σημερινούς φόρους... Αν μάλιστα καθιερωθεί το περίφημο περιουσιολόγιο, όλα τα απαραίτητα εργαλεία θα είναι εκεί για υπερβάσεις κάθε είδους.
Είπαμε, όμως, οι άνθρωποι δεν μπορούν να σκεφθούν απαραιτήτως λογικά όταν νιώθουν ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Η παράνοια βρίσκει πρόσφορο έδαφος και έρχεται και κάθεται σαν ώριμος σπόρος πάνω σε πολύ λιπασμένο έδαφος.
Οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν γίνει πλέον mainstream, τις ακούς από ανθρώπους που μέχρι πρότινος θεωρούσες ότι σκέπτονται λογικά. Μπορεί η «Χρυσή Αυγή» να κλείσει αύριο ή μεθαύριο και ο πολύς κόσμος να καταλάβει ότι πίσω από τις σημαίες κρυβόταν δίψα για αίμα και βία.
Ο θυμός που σπρώχνει στην παράνοια, αλλά και όλο το πλαίσιο ανάλυσης της κρίσης μέσα από παράλογες θεωρίες δεν θα πάει, όμως, πουθενά· θα μείνει εδώ για καιρό. Κάποιος άλλος πλασιέ οργής και παράνοιας θα έλθει και θα πουλήσει την πραμάτεια του σε «έτοιμους πελάτες» με τη βοήθεια πρόθυμων μεσολαβητών-νταραβερτζήδων.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα.
Ο κ. Σαμαράς βρίσκεται ενώπιον σκληρών διλημμάτων: να πάει πιο δεξιά, πιο κέντρο, να πάει σε εκλογές τώρα ή να περιμένει μήπως και οι εταίροι μας κόψουν εγκαίρως τον «γόρδιο δεσμό» του χρέους χωρίς άλλο Μνημόνιο; Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του και ενδεχομένως το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει τώρα είναι να αποφασίζει με βάση την υστεροφημία του. Αυτό που βλέπω και νιώθω πάντως, είναι ότι το «παράθυρο» που άνοιξε με τις τελευταίες εκλογές δεν θα μείνει ανοικτό για πολύ. Και ξέρετε ποιο μπορεί να είναι το χειρότερο;
Να εδραιωθεί η άποψη ότι κανείς, ακόμη και ο ίδιος ο Θεός, δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το σημερινό της αδιέξοδο.
Οπότε εκεί αρχίζουμε όλοι και ψηφίζουμε για να προκαλέσουμε το χάος και το μπιγκ μπανγκ.
Επικίνδυνα πράγματα...
Οταν βλέπεις ανθρώπους που αποτελούν την πάγια «ραχοκοκκαλιά» του αστικού συστήματος να αλληθωρίζουν είτε πολύ δεξιά είτε αριστερά, καταλαβαίνεις ότι το πράγμα έχει φτάσει στα όριά του.
Άρθρο του κ.Α.Παπαχελά
Οι απανωτοί ΦΑΠ, που έφτασαν σαν κακά μαντάτα τον τελευταίο καιρό, αποτέλεσαν ένα τελευταίο... «χτύπημα». Οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν, αλλά κινδυνεύουν ταυτοχρόνως να βρεθούν υπόλογοι κάποιας έρευνας για το πού βρήκαν τα χρήματα, αν τελικά πληρώσουν εγκαίρως. Και ας πούμε ότι μερικοί εξ αυτών ήταν φοροφυγάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, ταβερνιάρηδες ή μεγαλοκλινικάρχες, που θεωρούσαν κακή συνήθεια την τήρηση του νόμου.
Οι υπόλοιποι;
Σε τι ακριβώς έφταιξαν για να βλέπουν τα αποθέματά τους να τελειώνουν, τα σπίτια τους σχεδόν να δημεύονται και το επίπεδο ζωής τους να καταποντίζεται;
Είναι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά για χρόνια και κουβάλησαν την Ελλάδα στις πλάτες τους. Τώρα είναι θυμωμένοι με όλους. Και έχουν τα δίκια τους. Βλέπουν ότι ο πρωθυπουργός εργάζεται νυχθημερόν και προσπαθεί να αλλάξει το κλίμα, αλλά οργίζονται όταν θυμούνται τι τους έλεγε όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Το ΠΑΣΟΚ το έχουν ξεγράψει. Και από εκεί και πέρα αρχίζει ο ελαφρύς παραλογισμός. Δεν υπάρχει κανείς μεσοαστός που να πιστεύει ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώνει λιγότερους φόρους ή ότι θα γίνει η Ελλάδα οικονομία-τίγρη.
Η λογική του λέει ότι αν σήμερα έχουμε ένα ημισοβιετικό φορολογικό καθεστώς και έναν ύπουλο πόλεμο εναντίον κάθε παράτολμου που θέλει να επενδύσει, στο σενάριο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα νοσταλγούμε τους σημερινούς φόρους... Αν μάλιστα καθιερωθεί το περίφημο περιουσιολόγιο, όλα τα απαραίτητα εργαλεία θα είναι εκεί για υπερβάσεις κάθε είδους.
Είπαμε, όμως, οι άνθρωποι δεν μπορούν να σκεφθούν απαραιτήτως λογικά όταν νιώθουν ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Η παράνοια βρίσκει πρόσφορο έδαφος και έρχεται και κάθεται σαν ώριμος σπόρος πάνω σε πολύ λιπασμένο έδαφος.
Οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν γίνει πλέον mainstream, τις ακούς από ανθρώπους που μέχρι πρότινος θεωρούσες ότι σκέπτονται λογικά. Μπορεί η «Χρυσή Αυγή» να κλείσει αύριο ή μεθαύριο και ο πολύς κόσμος να καταλάβει ότι πίσω από τις σημαίες κρυβόταν δίψα για αίμα και βία.
Ο θυμός που σπρώχνει στην παράνοια, αλλά και όλο το πλαίσιο ανάλυσης της κρίσης μέσα από παράλογες θεωρίες δεν θα πάει, όμως, πουθενά· θα μείνει εδώ για καιρό. Κάποιος άλλος πλασιέ οργής και παράνοιας θα έλθει και θα πουλήσει την πραμάτεια του σε «έτοιμους πελάτες» με τη βοήθεια πρόθυμων μεσολαβητών-νταραβερτζήδων.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα.
Ο κ. Σαμαράς βρίσκεται ενώπιον σκληρών διλημμάτων: να πάει πιο δεξιά, πιο κέντρο, να πάει σε εκλογές τώρα ή να περιμένει μήπως και οι εταίροι μας κόψουν εγκαίρως τον «γόρδιο δεσμό» του χρέους χωρίς άλλο Μνημόνιο; Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του και ενδεχομένως το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει τώρα είναι να αποφασίζει με βάση την υστεροφημία του. Αυτό που βλέπω και νιώθω πάντως, είναι ότι το «παράθυρο» που άνοιξε με τις τελευταίες εκλογές δεν θα μείνει ανοικτό για πολύ. Και ξέρετε ποιο μπορεί να είναι το χειρότερο;
Να εδραιωθεί η άποψη ότι κανείς, ακόμη και ο ίδιος ο Θεός, δεν μπορεί να βγάλει τη χώρα από το σημερινό της αδιέξοδο.
Οπότε εκεί αρχίζουμε όλοι και ψηφίζουμε για να προκαλέσουμε το χάος και το μπιγκ μπανγκ.
Επικίνδυνα πράγματα...
