Ο «πόλεμος» του παλιού με το νέο τώρα αρχίζει να ανάβει και να γίνεται ευδιάκριτος.
Τώρα που αρχίζουν να θίγονται ή απαιτείται έντονα να θιγούν συμφέροντα που ακουμπούν το διεφθαρμένο Δημόσιο, χώρους προνομιακούς, χώρους τσιφλίκια του πολιτικού συστήματος και των κομματικών μηχανισμών, ο παραδοσιακός κομματικός πολιτικός κόσμος σηκώνει κεφάλι και προβάλει αντιστάσεις στο όνομα δήθεν της... κοινωνίας ή ακόμα (ακούστε, ακούστε) στο όνομα της παράταξης, λες και δεν είναι αυτές οι παρατάξεις που έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής και ακόμα παραπέρα.
Λες και δεν κυβερνούσαν αυτές οι παρατάξεις όταν η φοροδιαφυγή θέριευε, όταν η εισφοροδιαφυγή γιγαντονόταν, όταν η διαφθορά έσπαζε όλα τα ρεκόρ.
Αλήθεια αυτοί οι κύριοι που ήταν τότε; Τι έκαναν από τους διάφορους υπουργικούς θώκους για να αποτρέψουν την καταστροφή της χώρας; Τι έργο έχουν να επιδείξουν ώστε να δικαιούνται σήμερα να αντιτάσσονται στις μεταρρυθμίσεις;
Με φληναφήματα ακόμα και στο όνομα της κοινωνίας, οι κατ΄ όνομα υπερασπιστές της δεν πείθουν.
Και ξέρετε γιατί δεν πείθουν; Γιατί όταν κυβερνούσαν ή συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας στην καλύτερη περίπτωση έκαναν τους τροχονόμους, ενώ μετά το ξέσπασμα της κρίσης δεν είχαν το θάρρος ούτε το κουράγιο να κάνουν την αυτοκριτική τους τουλάχιστον.
Κι΄ ακόμα περισσότερο. Όταν ο ιδιωτικός τομέας δοκιμαζόταν (και δοκιμάζεται ακόμα) σκληρά δεν έκαναν τίποτα να υπερασπιστούν το 1,3 εκατομμύρια ανέργους.
Όταν άδικα η τρόικα, αλλά και οι κυβερνήσεις χτυπούσαν τον ιδιωτικό τομέα (στο όνομα δήθεν της ανταγωνιστικότητας), ενώ το πρόβλημα ήταν το διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό και γραφειοκρατικό Δημόσιο, αυτός ο δυνάστης του πολίτη, οι κύριοι αυτοί ήταν κρυμμένοι στα κομματικά λαγούμια.
Κι΄ ενώ η χώρα έχει ανάγκη από μεταρρυθμίσεις, από αλλαγές που θα δημιουργήσουν ένα σύγχρονο, λειτουργικό και δυτικού τύπου κράτος, αυτοί (ανεξαρτήτως κομματικών τοποθετήσεων) επιδίδονται σε ¨πόλεμο χαρακωμάτων¨ για να υπερασπιστούν το παλιό, το κεκτημένο το κομματικό κατεστημένο. Δυστυχώς μεταρρυθμιστικό λόγο και προτάσεις δεν ακούσαμε ακόμα. Και ούτε πρόκειται να ακούσουμε από τους κομματικούς ασπάλακες κάθε είδους και χρώματος.
Του κ.Θ.Λυρτσογιάννη.