 |
| Παραμένει στο θρόνο της.. |
Εντέλει έκλεισε ο μεγάλος συνασπισμός ανάμεσα στο κυρίαρχο κόμμα της Μέρκελ και το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, και η νέα κυβέρνηση της Γερμανίας ορκίζεται μέσα στην εβδομάδα, υπό την ηγεσία της ευρωζωνικής αυτοκράτειρας.
Η νέα αυτή κυβέρνηση φέρνει ένα σημαντικό ελάφρωμα για την πολιτική της Ευρωζώνης, υποσχόμενη να..
ανεβάσει μερικώς τα επιδόματα σύνταξης στην Γερμανία, και να νομοθετήσει, για πρώτη φορά, ένα κατώτατο μισθό, στα 8.50 ευρώ την ώρα, αν και η Μέρκελ, πάντα κωλυσιεργώντας σε ότι μέτρο θα μπορούσε να βοηθήσει τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, θέλει να καθυστερήσει αυτό το τελευταίο μέτρο έως το 2015, και ίσως, έως το 2017.
(Αυτό είναι και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της συντριπτικά αποτελεσματικής μερκελικής πολιτικής για την Ευρωζώνη, να υπόσχεται μέτρα βοηθητικά για τα άλλα κράτη, τα οποία όμως σχεδιάζονται είτε σε μέγεθος τρομερά αναποτελεσματικό, σαν την περιώνυμη βοήθεια για την άνεργη (βλέπε χαμένη) νεολαία του Νότου, είτε μέτρα με τόση υπερβολική καθυστέρηση, όπως η ανύψωση της καταναλωτικής δυνατότητας του μέσου γερμανικού νοικοκυριού, ώστε να μη αποτελούν αποτελεσματική βοήθεια στα κράτη που πνίγονται κάτω από το κοινό νόμισμα.)
Αλλά κατά τα άλλα, το μέλλον της Ευρωζώνης με την νέα μερκελική κυβέρνηση, διαφαίνεται, κατά την γνώμη μου, μάλλον ζοφερό, ή και πολύ ζοφερό. Ο γράφων είναι μία πιστοποιημένη Κασσάνδρα...
Το μέλλον της Ευρωζώνης διαφαίνεται ζοφερό, διότι το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, σαν όλα τα άλλα «σοσιαλδημοκρατικά» κόμματα και κινήματα της Ευρωζώνης, παραπαίουν τραγικά, εάν δεν πνέουν τα λοίσθια, κάτω από την πίεση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού μεταμοντέρνου καπιταλισμού. Και ο βασικός τρόπος που αντιμετωπίζουν την κατάσταση είναι να διαμελίζουν την παρουσία τους στην Ευρωζωνική πολιτική ανάμεσα στη ιδεατή και άυλη, άρα ανύπαρκτη, πολιτική τους ιδεολογία, και στις πραγματικές τους πολιτικές παρεμβάσεις, οι οποίες σύσσωμες υποτάσσονται στις χρηματοπιστωτικές απαιτήσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου, όπως αυτές οι απαιτήσεις εξυπηρετούνται πιστά από την Μερκελική πολιτική.
Η στάση του κόμματος των Σοσιαλδημοκρατών της Γερμανίας προσφέρει ένα κλασσικό παράδειγμα (για τους αιώνες...) πολιτικής διπλοπροσωπίας. Το κόμμα τους αντιπαράθεσε (σχεδόν) όλα τα σωστά επιχειρήματα εναντίον της ευρωζωνικής πολιτικής της Μέρκελ καθ όλη την διάρκεια της Ευρωζωνικής κρίσης. Αλλά κάθε φορά, και για κάθε νόμο που έφερε η Μέρκελ στην γερμανική βουλή για την Ευρωζώνη, και την Ελλάδα, οι Σοσιαλδημοκράτες υπερψήφιζαν τα ιδία νομοσχέδια που οι ίδιοι κατέκριναν, την στιγμή που το ίδιο το κόμμα της Μέρκελ αρνιόταν να της προσφέρει μία αμάχητη πλειοψηφία.
Επί τρία χρόνια, δηλαδή, το κόμμα του περίφημου Γκάμπριελ, φωνασκούσε στα ΜΜΕ και στην Βουλή εναντίον των μερκελικών προτάσεων για την Ευρωζώνη, και πάραυτα, τα υπερψήφιζε την κρίσιμη στιγμή. Η προηγούμενη κυβέρνηση της Μέρκελ θα είχε πέσει προ ετών εάν δεν είχε την συνεχή και σταθερή υποστήριξη των Σοσιαλδημοκρατών. Η επίσημη δικαιολογία του Γκάμπριελ ήταν ότι το κόμμα του επέλεγε να διαφυλάξει την πολιτική σταθερότητα της Γερμανίας και της Ευρωζώνης! Απόλυτο παράδειγμα πολιτικής υποκρισίας, το οποίο φυσικά, εμείς οι Έλληνες το ζούμε και το βλέπουμε καθημερινά στα παράθυρα των εγχώριων τηλεοπτικών καναλιών.
Φυσικά, οι γερμανοί ψηφοφόροι τιμώρησαν τους Σοσιαλδημοκράτες στις τελευταίες εκλογές, προσφέροντας στην Μέρκελ μία συντριπτική νίκη. Η στροφή των γερμανών ψηφοφόρων έχει να κάνει κυρίως με την λαϊκιστική (για την Γερμανία) πολιτική της Μέρκελ, αλλά έχει επίσης να κάνει, κατά την γνώμη μου, με το γεγονός ότι η φανερότατη διπλοπροσωπία, (π.χ. των Σοσιαλδημοκρατών), στην πολιτική δεν προσφέρει πολύ αξιοπιστία. Για αυτό και πριν τέσσερα χρόνια, στο τέλος του προηγούμενου μεγάλου συνασπισμού ανάμεσα στο κόμμα της Μέρκελ και το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών, απέφερε καταστροφικά εκλογικά αποτελέσματα, παρόμοια, αλλά λιγότερο καταστροφικά, από την πρόσφατη εξαφάνιση από την Βουλή, των άλλων κυβερνητικών συνεταίρων της Μέρκελ, του κόμματος των Φιλελευθέρων.
Οι πιο πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η νέα κυβέρνηση του Μεγάλου Συνασπισμού δεν θα επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην Ευρωζωνική πολιτική της Γερμανίας. Δηλαδή, η Μέρκελ θα συνεχίσει την ηγεμονική και εξίσου εκμεταλλευτική πολιτική της εναντίον της Ευρωζώνης, μία πολιτική που κατά την γνώμη του γράφοντος ισοδυναμεί με ένα μακροπρόθεσμο, και εξαιρετικά αποτελεσματικά σχεδιασμένο οικονομικό πόλεμο, εκμεταλλευόμενη την συντριπτική βιομηχανική και χρηματοπιστωτική υπεροχή της Γερμανίας, ποιοτικά όσο και ποσοτικά, συγκριτικά με τα άλλα 16 κράτη.
Αλλά υπάρχει και μία Τρίτη, και κατά την γνώμη μου, λίαν ανησυχητική ένδειξη, ότι η μερκελική πολιτική, όχι μόνον θα συνεχιστεί, αλλά μπορεί και να χειροτερέψει, δηλαδή να σκληρύνει εναντίον των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης. Η αυτοκράτειρα Μέρκελ ανακάλεσε τον κ. Ασμούσεν από την ηγετική θέση που κατέχει, σαν το δεξί χέρι, περίπου, του Μάριο Ντράγκι, στην Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα. Η Μέρκελ τον ανακάλεσε και τον έχωσε στην θέση του υφυπουργού εργασίας της Γερμανίας. Η αλλαγή είναι ένας καθαρός υποβιβασμός, στην καριέρα του κ. Ασμούσεν, όταν διέπρεψε, κυριολεκτικά, στο δεύτερο πιο ισχυρό τραπεζιτικό πόστο της Ευρώπης (και εδώ, αδίκως, εξαιρώ τον αρχηγό της Bundesbank). Ο κ. Ασμούσεν, σαν ένας τέλειος Γερμανός γραφειοκράτης που είναι, πειθήνια πρόσφερε ένα πραγματικό προσωπικό λόγο για αυτήν την μεταφορά, καθότι θα μπορέσει να δουλεύει στην πόλη που ζει η σύζυγός του και τα μικρά του παιδιά, κάτι που, όμως, δεν τον απότρεψε να δεχθεί το πόστο στην ΕΚΤ πριν μερικά χρόνια.
Η «αποπομπή», ή μάλλον η «απομάκρυνση» του κ. Ασμούσεν από το πλευρό του Μάριο Ντράγκι είναι σημαντικότατη, διότι σαν το δεύτερο Γερμανό μέλος της ΕΚΤ, και σαν Σοσιαλδημοκράτης, έβαλε τον εαυτό του επανειλημμένα σε κρίσιμη αντιπαράθεση και αντίθεση με το άλλο Γερμανό μέλος της ΕΚΤ, τον πολύ κ. Βάιντμαν της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας και με αυτό τον τρόπο πρόσφερε σημαντική υποστήριξη στον Ντράγκι, στην συνεχιζόμενη προσπάθεια του να ελαφρύνει τα αρνητικά αποτελέσματα της Μερκελικής πολιτικής για τα κράτη της Περιφέρειας, αλλά και για όλη την Ευρωζώνη.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα πρώτα νέα έχουν την Μέρκελ να προτίθεται να αντικαταστήσει τον κ. Ασμούσεν στην ΕΚΤ με την αντιπρόεδρο της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή, κυριολεκτικά την υφιστάμενο του φοβερού, και θα έλεγα αμείλικτου, (εναντίον της Ευρωζώνης), κ. Βάιντμαν. Η Μέρκελ δηλαδή, φαίνεται να είναι αποφασισμένη να διπλασιάσει την αντίσταση εναντίον της πολιτικής του Μάριο Ντράγκι, στο μεσοπρόθεσμό χρόνο. Αυτό θα σημάνει φυσικά, και μία σκληρότερη αντίσταση εναντίον της προσπάθειας του Ντράγκι να βοηθήσει την χρηματοπιστωτική ρευστότητα στα κράτη της περιφέρειας, (για μία αναπτυξιακή, επενδυτική βοήθεια για αυτές τις δεινοπαθούσες οικονομίες, η οποία ρευστότητα εξακολουθεί να είναι σχεδόν μηδαμινή, και άρα αρνητική έως και καταστροφική για τις αναπτυξιακές ανάγκες αυτών των οικονομιών.
Αλλά και ο άλλος λόγος που η Μέρκελ θα θέλει μία πιο σκληρή γερμανική παρουσία στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είναι ότι άρχισε η μακροχρόνια, «κωλυσιεργική» προσπάθεια για την υποτιθεμένη και προτιθέμενη ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση, την οποία η Γερμανία προσπαθεί και να καθυστερήσει επ άπειρον, και να μετριάσει το μέγεθός της και την αποτελεσματικότητα της, αλλά και εναντιώνεται στην πρόθεση της ΕΚΤ και του Μάριο Ντράγκι να παίξει ηγετικό ρόλο σε αυτήν την ένωση. Έτσι, η Μέρκελ, ενδιαφέρεται να δυναμώσει την αντίστασή της εναντίον της πολιτικής του Ντράγκι μέσα στο συμβούλιο της ΕΚΤ.
Και έτσι λοιπόν, η κασσανδρική μου πρόβλεψη είναι ότι δεν θα έχουμε πολύ καλά χρόνια με τον νέο κυβερνητικό συνασπισμό. Και το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης θα συνεχίζει να παίρνει τον κατήφορο, τον ίδιο κατήφορο που συνεχίζει να παίρνει η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, την υποτιθέμενη γενέτειρά της.
Του κ.Ντ.Κουτσολιούτσου
