- «Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων» έλεγε ο I. Asimov και το πρόσφατο μεταμοντέρνο μανιφέστο του τρομοκράτη δραπέτη Χριστόδουλου Ξηρού (που απειλούσε τους πάντες) μας θύμισε ακριβώς αυτό το μέγεθος...
Ομως την τελευταία εβδομάδα αποκαλύφθηκε μια απίστευτη εικονικότητα γύρω από τις δημόσιες συζητήσεις που αφορούσαν τις άδειες των κρατουμένων τρομοκρατών στις φυλακές.
Τι εννοώ;
Κάποιοι έλεγαν ότι.. θα πρέπει «να πέσουν κεφάλια» σε αυτούς που χορήγησαν απαράδεκτα την άδεια στον Ξηρό και οι περισσότεροι πολιτικοί κατέληγαν στο ακόλουθο αντιφατικό (και εν μέρει παρανοϊκό) συμπέρασμα: Δηλαδή να διατηρηθεί θεωρητικά ο θεσμός των αδειών για τους τρομοκράτες (αλλά πρακτικά να μη χορηγούνται ποτέ άδειες σε αυτούς)!
Ομως το πρόβλημα είναι λίγο πιο σύνθετο (και πιο δομικό) . Με άλλα λόγια ακόμη και αν ο Ξηρός έδειχνε μια μορφή «μεταμέλειας» - όπως ζητούν πολλοί - ποιος μας εγγυάται ότι η πρόγνωσή μας θα είναι σωστή και έγκυρη, δηλαδή ότι δεν θα διαπράξει ο ελεύθερος πλέον τρομοκράτης καινούργια αδικήματα;
Και μάλιστα όταν έχουμε να κάνουμε με άτομα (μέλη της «17 Νοέμβρη») τα οποία είχαν μια «ερωτική σχέση» με το έγκλημα και επί 27 χρόνια δολοφονούσαν εντελώς αθώους ανθρώπους (περίπτωση Αξαρλιάν) ή πρόσωπα που δεν ενσάρκωναν το πολιτειακό καθεστώς (μη διαπράττοντας έτσι ούτε καν πολιτικά εγκλήματα);
Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν θα δολοφονήσουν ξανά. Πιστεύω λοιπόν (εξειδικεύοντας την πρόταση που είχα κάνει στο προηγούμενο άρθρο μου) ότι θα πρέπει να αλλάξει ο Σωφρονιστικός Κώδικας και να μη χορηγείται καμία τακτική άδεια στους καταδικασθέντες για σοβαρά εγκλήματα τρομοκρατίας πριν περάσουν είκοσι χρόνια πραγματικής έκτισης της ποινής τους (όπως ισχύει για ορισμένες κατηγορίες εγκλημάτων στην Αγγλία).
Αυτό δεν σημαίνει καθόλου - όπως λέχθηκε - ότι συνηγορεί κανείς αφελώς υπέρ μιας γενικευμένης κατάργησης των αδειών που συνιστούν πραγματικές βαλβίδες εκτόνωσης των εντάσεων που συνεπάγεται ο ποινικός καταναγκασμός στον οποίο υπόκεινται οι κρατούμενοι στις φυλακές.
Το συμπέρασμα; Πρέπει να προστατεύσουμε την κοινωνία από την αιματηρή τρομοκρατία «που συνιστά τη μετανεωτερική μορφή του κακού»!
Του κ.Γρηγόρη Καλφέλη,
καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
Πηγή Το Βήμα
Ομως το πρόβλημα είναι λίγο πιο σύνθετο (και πιο δομικό) . Με άλλα λόγια ακόμη και αν ο Ξηρός έδειχνε μια μορφή «μεταμέλειας» - όπως ζητούν πολλοί - ποιος μας εγγυάται ότι η πρόγνωσή μας θα είναι σωστή και έγκυρη, δηλαδή ότι δεν θα διαπράξει ο ελεύθερος πλέον τρομοκράτης καινούργια αδικήματα;
Και μάλιστα όταν έχουμε να κάνουμε με άτομα (μέλη της «17 Νοέμβρη») τα οποία είχαν μια «ερωτική σχέση» με το έγκλημα και επί 27 χρόνια δολοφονούσαν εντελώς αθώους ανθρώπους (περίπτωση Αξαρλιάν) ή πρόσωπα που δεν ενσάρκωναν το πολιτειακό καθεστώς (μη διαπράττοντας έτσι ούτε καν πολιτικά εγκλήματα);
Κανείς δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν θα δολοφονήσουν ξανά. Πιστεύω λοιπόν (εξειδικεύοντας την πρόταση που είχα κάνει στο προηγούμενο άρθρο μου) ότι θα πρέπει να αλλάξει ο Σωφρονιστικός Κώδικας και να μη χορηγείται καμία τακτική άδεια στους καταδικασθέντες για σοβαρά εγκλήματα τρομοκρατίας πριν περάσουν είκοσι χρόνια πραγματικής έκτισης της ποινής τους (όπως ισχύει για ορισμένες κατηγορίες εγκλημάτων στην Αγγλία).
Αυτό δεν σημαίνει καθόλου - όπως λέχθηκε - ότι συνηγορεί κανείς αφελώς υπέρ μιας γενικευμένης κατάργησης των αδειών που συνιστούν πραγματικές βαλβίδες εκτόνωσης των εντάσεων που συνεπάγεται ο ποινικός καταναγκασμός στον οποίο υπόκεινται οι κρατούμενοι στις φυλακές.
Το συμπέρασμα; Πρέπει να προστατεύσουμε την κοινωνία από την αιματηρή τρομοκρατία «που συνιστά τη μετανεωτερική μορφή του κακού»!
Του κ.Γρηγόρη Καλφέλη,
καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
Πηγή Το Βήμα
