- Το κόστος για τη μετάδοση τόσο μεγάλου όγκου δεδομένων είναι απαγορευτικά ακριβό για τις αεροπορικές εταιρείες.
Πολλές αεροπορικές εταιρείες χρησιμοποιούν δορυφόρους για να παρέχουν Wi-Fi (περιβάλλον για την πρόσβαση στο Ιnternet) στους επιβάτες τους. Αλλά εδώ και χρόνια δεν έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοια.. τεχνολογία για ένα πολύ πιο βασικό καθήκον ασφαλείας: να παρακολουθούν τα αεροπλάνα και να εντοπίζουν τα μαύρα κουτιά τους σε περίπτωση δυστυχήματος.
Πολύ προτού εξαφανιστεί η πτήση 370 της Malaysia Airlines στις 8 Μαρτίου, η παγκόσμια αεροπορική βιομηχανία έχει στη διάθεσή της εξελιγμένα εργαλεία για να παρακολουθεί τα αεροπλάνα σε πραγματικό χρόνο και τη ροή δεδομένων από τους καταγραφείς της πτήσης τους. Αλλά για διάφορους λόγους που αφορούν κυρίως το κόστος και το πόσο σπάνια είναι τα αεροπορικά δυστυχήματα τέτοια παρακολούθηση από δορυφόρους ουδέποτε έγινε ρουτίνα.
Ενα από τα πιο βασανιστικά ερωτήματα για την πτήση 370 είναι το πώς οι Αρχές έχασαν τα ίχνη ενός Boeing 777 όταν ένα απλό iPhone μπορεί να εντοπιστεί μεσά σε λίγα λεπτά.
Η ιδέα της παρακολούθησης αεροπλάνων κατά την πτήση ή του εντοπισμού μαύρων κουτιών μέσω δορυφόρων κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια.
«Η τεχνολογία υπάρχει αλλά είναι απλά θέμα πολιτικής και κυρίως κόστους για να χρησιμοποιηθεί» γράφουν οι «New York Times» επικαλούμενοι αμερικανούς ειδικούς.
Στρατιωτικά αεροσκάφη και ελικόπτερα που χρησιμοποιούνται για υπεράκτιες έρευνες έχουν καταγραφείς δεδομένων πτήσης που μπορούν να εκτιναχθούν με αλεξίπτωτο σε μια συντριβή. Εκπέμπουν ένα δορυφορικό σήμα που μεταδίδει αμέσως την ταυτότητα και τη θέση του αεροσκάφους. Αλλά ένα τέτοιο σύστημα εκτίναξης σε εμπορικές πτήσεις θα απαιτούσε δαπανηρό ανασχεδιασμό.
Καθώς οι έρευνες για το χαμένο Μπόινγκ έχουν στραφεί προς τον Ινδικό Ωκεανό, οι ερευνητές θα προσπαθήσουν να βρουν τον καταγραφέα δεδομένων της πτήσης του αεροπλάνου και τη συσκευή εγγραφής φωνής στο πιλοτήριο. Αυτά τα δύο είναι που ονομάζουμε «μαύρα κουτιά», αν και στην πραγματικότητα αυτά τα συστήματα είναι βαμμένα σε φωτεινό πορτοκαλί χρώμα για να εντοπίζονται πιο εύκολα.
Καταγράφουν τις εκατοντάδες των παραμέτρων της πτήσης για 25 ώρες και ως και δύο ώρες επικοινωνίας των πιλότων και ήχων που ακούγονται στο πιλοτήριο.
Είναι κατασκευασμένα για να επιβιώνουν σε συντριβές, αντέχουν σε πυρκαγιές με θερμοκρασίες άνω των 1.500 βαθμών Κελσίου για περισσότερο από μία ώρα και επιβιώνουν σε βάθη νερού 6.000 μέτρων για 30 ημέρες. Είναι εξοπλισμένα με φάρους που μεταδίδουν παλμούς υπερήχων κάθε δευτερόλεπτο από τη στιγμή που έρχονται σε επαφή με το νερό.
Αλλά, ενώ αυτή η τεχνολογία έχει αποδειχθεί ανεκτίμητη σε αμέτρητα δυστυχήματα, οι καταγραφείς πτήσης πρέπει πρώτα να ανακτηθούν για να μάθουν οι ερευνητές τα στοιχεία που έχουν καταγράψει.
Λόγω κόστους όμως οι ρυθμιστικές αρχές δεν έχουν πιέσει τις αεροπορικές εταιρείες να αναβαθμίσουν τις συσκευές καταγραφής στοιχείων πτήσης ώστε να μεταδίδουν δεδομένα σε πραγματικό χρόνο μέσω δορυφόρου.
Με δεδομένες τις δεκάδες χιλιάδες των πτήσεων στον αέρα σε κάθε δεδομένη στιγμή, η ροή όλων των πληροφοριών των μαύρων κουτιών σε πραγματικό χρόνο θα δημιουργούσε πάρα πολλές τεχνικές προκλήσεις και θα κατέκλυζε το περιορισμένο εύρος ζώνης των δορυφόρων.
Το κόστος για τη μετάδοση τόσο μεγάλου όγκου δεδομένων είναι απαγορευτικά ακριβό για τις αεροπορικές εταιρείες. Εκτιμάται σε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια.
Κάποιοι ειδικοί λένε όμως ότι μπορεί να υπάρξει πρόβλεψη ώστε να συλλέγονται περισσότερα δεδομένα από τις αεροπορικές εταιρείες μόνο σε μια ασυνήθιστη κατάσταση. Για παράδειγμα, αν ένας κινητήρας υπερθερμαίνεται ή ένα αεροπλάνο αποκλίνει από την πορεία πτήσης του. Σε αυτή την περίπτωση το κόστος της μετάδοσης μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ 5 και 10 δολαρίων το λεπτό, όταν χρειάζεται.
Εμπειρογνώμονες λένε ότι οι επιχειρήσεις διάσωσης σε περίπτωση ατυχημάτων θα μπορούσαν να επιταχυνθούν σημαντικά αν τα αεροπλάνα ήταν υποχρεωμένα να στέλνουν αυτόματα τις βασικές πληροφορίες για την πτήση μέσω δορυφόρου, όπως τη θέση, το υψόμετρο, την ταχύτητα και την κατεύθυνση, σε πολύ μικρότερα χρονικά διαστήματα.
