Η υπερφορολόγηση όσο καταδικαστέα κι αν είναι δεν «νομιμοποιεί» τη φοροδιαφυγή.
Πρόκειται, δε, για δυο φαινόμενα αλληλοτροφοδοτούμενα, που βαθαίνουν την ύφεση και αυξάνουν την ανεργία.
Υπάρχει, όμως, τρόπος να αντιμετωπιστούν αμφότερα…
Η χθεσινή δημοσιοποίηση σειράς περιπτώσεων κραυγαλέας φοροδιαφυγής ύψους δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που... εντόπισαν οι έλεγχοι του ΣΔΟΕ, φέρνει για ακόμη μια φορά στο προσκήνιο ένα τραγικό παράδοξο της μνημονιακής καθημερινότητάς μας.
Το κράτος κλέβει τους πολίτες και οι πολίτες, ή τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς, το κράτος.
Και για να μην παρεξηγηθούμε, το αδίκημα της φοροδιαφυγής συνιστά κλοπή, είναι ποινικά κολάσιμο, ηθικά καταδικαστέο και παραμένει η κυριότερη πηγή κοινωνικής αδικίας στον τόπο μας, καθώς εκτρέφει την ανομία και την ανισότητα εις βάρος των συνεπών φορολογουμένων ενώ αποτελεί κοιτίδα αθέμιτου ανταγωνισμού για την αγορά.
Ως προς αυτό ας μην έχουμε καμία αμφιβολία.
Ωστόσο ας μην έχουμε, επίσης, καμία αμφιβολία, ότι αυτό το απόλυτα καταδικαστέο φαινόμενο σημειώνεται ενώ υπερφορολογούμεθα και μάλιστα με δυο διαφορετικούς τρόπους:
Πρώτον, διαμέσου των κάθε είδους φόρων επί της –πλέον απαξιωμένης- ακίνητης περιουσίας μας, οι οποίοι επιβάλλονται βάσει πλασματικών αντικειμενικών αξιών που ελάχιστη σχέση έχουν πλέον με τις αγοραίες.
Δεύτερον, ευθέως επί των εισοδημάτων μας καθώς το κράτος μας χρεώνει –εκ των προτέρων- με επιπρόσθετα και άρα σαφώς τεχνητά βάρη προεξοφλώντας ότι μια μερίδα φορολογουμένων δεν θα ανταποκριθεί, σκοπίμως ή εκ πραγματικής αδυναμίας, στη φορολόγηση αυτή.
Υπό το πρίσμα αυτό, ας μην απορούμε που οι μηνιαίοι στόχοι περί εσόδων του προϋπολογισμού επιτυγχάνονται ή έχουν ελάχιστη αρνητική απόκλιση ενώ την ίδια ώρα οι ληξιπρόθεσμες οφειλές πολιτών και επιχειρήσεων προς το Δημόσιο αυξάνονται με ρυθμό περίπου ένα δισ. ευρώ το μήνα.
Το «σύστημα» έχει προϋπολογίσει και έχει προεξοφλήσει την αδυναμία μας και έχει υπερφορολογήσει όσους είναι συνεπείς από εμάς…
Έτσι, όμως, το μόνο που καταφέρνει είναι να καταβαραθρώνει την αγοραστική δύναμη του πλέον συνεπούς, κατά τεκμήριο, τμήματος της κοινωνίας μας, ήτοι των μισθωτών, των συνταξιούχων, των ιδιοκτητών ακινήτων και εντέλει του κάθε νομοταγή πολίτη, οδηγώντας συνολικά την οικονομική δραστηριότητα και τη χώρα σε ύφεση.
Πρόκειται για έναν τρομακτικό φαύλο κύκλο, ο οποίος έχει στο επίκεντρό του την υπερφορολόγηση και την φοροδιαφυγή και ως αποτέλεσμα του τη βάθυνση της ύφεσης και την κορύφωση της ανεργίας.
Πρόκειται, δε, για μια κατάσταση η οποία σημειώνεται ούτως ώστε να ισοσκελισθούν τα δημόσια οικονομικά και να δημιουργηθεί και αυτό το διαβόητο –πλέον- πρωτογενές πλεόνασμα, τμήμα του οποίου δίδεται στη συνέχεια… ως κοινωνικό μέρισμα υπέρ των αδυνάμων, τους οποίους οι ίδιες αυτές πρακτικές οδήγησαν σε αδυναμία.
Πρόκειται για μια πραγματική τρέλα, η οποία θα συνεχίζεται όσο το κράτος δεν παραδέχεται, εξαιτίας του πελατειακού του χαρακτήρα, ότι δεν μπορεί να φορολογεί τον έλληνα πολίτη περισσότερο από ό,τι αντέχει η τσέπη του…
Αν το γεγονός αυτό δεν καταστεί απολύτως σαφές και αν δεν υπάρξουν κοινωνικές πιέσεις για την αντιστροφή του, τόσο η φοροδιαφυγή θα κορυφώνεται, καθώς θα της δίδεται κίνητρο να αναπτυχθεί εξαιτίας των υψηλών φορολογικών συντελεστών και των επιπρόσθετων χαρατσιών που επιβάλλονται, και τόσο η χώρα θα καθυστερεί να βγει από την ύφεση.
Τόσο απλά.
Μειώνοντας τη φορολογία, μειώνεται και το κίνητρο του οποιουδήποτε να επιδοθεί σε αυτήν.
Ταυτόχρονα, απελευθερώνεται αγοραστική δύναμη για τους πολίτες και τις επιχειρήσεις και η ώρα της ανάκαμψης της οικονομίας και άρα της μείωσης της ανεργίας έρχεται αρχύτερα…
Τόσο απλά.
Τώρα, σε ότι αφορά στην πάταξη της φοροδιαφυγής, μπορεί το σύστημα να καθίσταται αποτελεσματικότερο ελέω των προσπαθειών του ΣΔΟΕ και του φίλτατου κ. Χ. Θεοχάρη, ο οποίος φαίνεται να ξέρει τη δουλειά του, αλλά υπάρχει πάντα και αυτό που λέγεται «κοινωνική συνείδηση», κι από ό,τι φαίνεται αυτό είναι είδος εν ανεπάρκεια στην πατρίδα μας, όπως πολλά άλλα, εξάλλου…
Του κ.Ν.Γ.Δρόσου
