- Άρθρο του κ.Μ.Ιγνατίου
Βεβαίως, η ερώτησή μου προς τον κ. Ράις, την Πέμπτη, αφορούσε την Ελλάδα, αλλά η ουσία είναι η ίδια: Σύμφωνα με το καταστατικό, το Ταμείο το προσκαλούν οι χώρες, δεν επεμβαίνει αυτό στις...πολιτικές και οικονομικές υποθέσεις των χωρών... Και όπως το προσκαλούν, έτσι και το «διώχνουν» εάν το επιθυμούν.
Τον Μάιο του 2010 ο τότε πρωθυπουργός οδήγησε την Ελλάδα στον σκληρότατο μηχανισμό του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Ηταν μία αψυχολόγητη και απαράδεκτη ενέργεια, διότι ο ίδιος, και μόνο ο ίδιος, τρομοκρατήθηκε με το πολιτικό κόστος που θα πλήρωνε, αφού είχε εκπαιδευθεί ως πρώην «σοσιαλιστής» να ταυτίζει το ΔΝΤ με όλα τα κακά του κόσμου. Υπάρχει μία διαφορά βεβαίως, και αυτή αφορά το ποιος προσκαλεί και το ποιος... πληρώνει. Ο κ. Παπανδρέου γνώριζε πού οδηγούσε τη χώρα, και όμως δεν έκανε πίσω ούτε μισό βήμα όταν στενοί του συνεργάτες, που δεν γνώριζαν τα σχέδιά του, τον παρακάλεσαν να αλλάξει «γραμμή».
Ο κ. Σαμαράς επιθυμεί διακαώς να είναι ο πρωθυπουργός που θα τερματίσει τη δανειακή σύμβαση με το ΔΝΤ. Δεν είναι μία μικρή πράξη αυτή, διότι στην ουσία -αν και η οικονομία ακόμα παραπαίει- το τέλος της οικονομικής «κατοχής» είναι μια εξαιρετική εξέλιξη, φτάνει να μη γίνει βιαστικά και για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Πιστεύω ότι το τέλος της δανειακής σύμβασης με το Ταμείο θα αλλάξει την ψυχολογία και του λαού, που κουράστηκε να βλέπει τους αξιωματούχους της τρόικας να δρουν και να αντιδρούν ως τα αφεντικά της χώρας. Κυρίως, όμως, θα απελευθερώσει τις υγιείς δυνάμεις της, που πιστεύουν ακόμα στην Ελλάδα.
Αυτό που προέχει βεβαίως είναι να επιδείξουν σοβαρότητα οι πολιτικοί και να μην επαναλάβουν τις ίδιες άθλιες πράξεις τους, που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική καταστροφή. Θα περάσουν πολλά χρόνια για να αποκτήσουν ξανά την εμπιστοσύνη των πολιτών. Και επειδή ο λαός είναι υποψιασμένος, πρέπει να προσέξουν οι πολιτικοί και να μην ξαναστείλουν την Ελλάδα στα βράχια. Διότι τότε θα τους πρέπει ΚΑΘΕ τιμωρία...
