- Αφού πηγαινοερχόταν επί δύο χρόνια στη χώρα μας συνομιλώντας με απλούς πολίτες αλλά και αξιωματούχους του κράτους, έγραψε ένα χρονικό 405 σελίδων με μορφή αφηγηματικής ανάλυσης για την ελληνική θεραπεία- σοκ.
Τα στερεότυπα του Ευρωπαϊκού τύπου, για τον δήθεν «τεμπέλη Έλληνα που συνταξιοδοτείται σε… νεαρή ηλικία και θέλει να τον πληρώνουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι», κονιορτοποιεί η Σουηδέζα δημοσιογράφος Kάϊσα Έκις Έκμαν στο βιβλίο της με τον τίτλο «Κλεμμένη Άνοιξη» που κυκλοφόρησε στην πατρίδα της και...πρόσφατα στη χώρα μας από τις εκδόσεις Κέδρος. (Μετάφραση Κατερίνας Φέτση).
Αφού πηγαινοερχόταν επί δύο χρόνια στη χώρα μας συνομιλώντας με απλούς πολίτες αλλά και αξιωματούχους του κράτους, έγραψε ένα χρονικό 405 σελίδων με μορφή αφηγηματικής ανάλυσης για την ελληνική θεραπεία- σοκ.
Η 34 χρονη συνεργάτιδα της μεγαλύτερης σουηδικής καθημερινής εφημερίδας Dagens Nyheter έφθασε στην Αθήνα το 2011, έζησε από κοντά τη ζωή νέων ανέργων, είδε το κίνημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος, μελέτησε κείμενα επίσημα, διάβασε φυλλάδια ανατρεπτικά και δίνει μια αποστομωτική απάντηση στους παραπληροφορημένους συμπατριώτες της «για την τριακοστή τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου- που κάποτε είχε το μικρότερο ποσοστό αυτοκτονιών σε όλη την Ευρώπη»…
Από τις πρώτες ήδη σελίδες καταπιάνεται με το «παραμύθι των τεμπέληδων», αναφέροντας πως ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών της Σουηδίας Άντερς Μποργκ είχε δηλώσει πολλές φορές ότι «Οι Έλληνες παίρνουν σύνταξη στα σαράντα και δεν είναι σωστό οι Σουηδοί φορολογούμενοι να πληρώνουν γι΄ αυτούς». Επίσης: Ο Ρίτσαρντ Σβαρς στο κύριο άρθρο της εφημερίδας της έγραφε ότι «Οι Έλληνες κάθονται και πίνουν τον καφέ τους κάτω από τις ελιές θεωρώντας πως έχουν δικαίωμα να μοιράζονται το ίδιο νόμισμα με τους Γερμανούς». Ακόμη: Ο δημοσιογράφος Γιούαν Νόρμπεργκ επαναλάμβανε στα άρθρα του ότι «το ελληνικό κράτος παρείχε ετησίως μια
βδομάδα διακοπών με στέγη και διατροφή σε 100.000 Έλληνες». Η συγγραφέας εξηγεί πως ρώτησε αρμόδιους και έμαθε ότι οι πόροι αυτού του προγράμματος δεν ήταν κρατικοί, αλλά προερχόταν από τις κρατήσεις των εργαζομένων, κάτι που παρέλειψε να γράψει ο συνάδελφός της.Τη σημαία της παραπλανητικής εικόνας για τον Έλληνα- τονίζει- σήκωσε η γερμανική εφημερίδα Bild με ειδικό απεσταλμένο στην Αθήνα, οι ανταποκρίσεις του οποίου αναδημοσιευόταν άκριτα – «σαν χιονοστιβάδα» - από τις "σοβαρές" εφημερίδες της Ευρώπης και μεταδιδόταν χωρίς διασταύρωση στοιχείων από τα μεγάλα δυτικοευρωπαϊκά κανάλια.
Η Bild – υπογραμμίζει η συγγραφέας- έφθασε μάλιστα στο σημείο να προτείνει στους αναγνώστες της να παίξουν το παιχνίδι του «τεμπέλη Έλληνα» σε ένα ταμπλό όπου τα πιόνια κινούνταν από θέση σε θέση πίνοντας ούζο και χορεύοντας συρτάκι.
Η Έκμαν παραθέτει σωρεία στοιχείων για να ανατρέψει την «τρομοκρατική διασπορά γκροτέσκων παραμυθιών», αποδεικνύοντας ότι «οι Έλληνες είναι οι πιο εργατικοί πολίτες της Ευρώπης», αφού: Σύμφωνα με τα στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης και της Eurostat, η μέση εβδομαδιαία εργασία στην Ελλάδα είναι 42, 2 εργατικές ώρες, ενώ στην Ευρώπη είναι 37, 4 και στη Σουηδία 36,5 ώρες. Οι βασικοί μισθοί πριν την κρίση ήταν οι χαμηλότεροι όλης της Ευρώπης : 996 ευρώ. Χωρίς να αρνείται ότι, πράγματι, υπάρχει φοροδιαφυγή, διαφθορά και σπατάλη, αλλά και δυνατότητα πρόωρων συντάξεων, αναφέρει πως η μέση πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης το 2009 ήταν τα 61, 5 έτη, δηλαδή πάνω από τη ευρωπαϊκή μέση ηλικία που ήταν 61, 1 έτη.
Όσον αφορά το πολυσυζητημένο «μεγάλο κράτος» είναι αποκαλυπτική: «Το ελληνικό δημόσιο δεν φτάνει σε καμία περίπτωση το σουηδικό, στο οποίο εργάζεται το 30 % του πληθυσμού της Σουηδίας».
Προλογίζοντας το βιβλίο ο δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου παραθέτει τα λόγια του Γιάννη Αγγελάκα «Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει», στηλιτεύοντας την αρθρογραφία ορισμένων στον αθηναϊκό τύπο που, στην αρχή της επιβολής του Μνημονίου, έγραφαν προκειμένου «να προκαλέσουν ένα αίσθημα ενοχής στον πληθυσμό».
Ο τίτλος του βιβλίου είναι μια παραλλαγή από το γνωστό μυθιστόρημα «Η Χαμένη Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα, που της έδωσε στα γαλλικά φίλη της. Και τον επέλεξε καθώς – ισχυρίζεται- υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα σε εκείνη την περίοδο (1965 ) και τη σημερινή όσον αφορά την «απειλή για τη δημοκρατία, τα ξένα συμφέροντα και το ξεπούλημα της πολιτικής».
Η δημοσιογράφος ερευνήτρια παραθέτει δύο παραστατικές συνεντεύξεις του Γιώργου Παπανδρέου, όταν είχε παραιτηθεί από την πρωθυπουργία και του Αλέξη Τσίπρα πριν τις ευρωεκλογές.
Πρόκειται για ένα βιβλίο υπεράσπισης του κατηγορούμενου ελληνικού λαού που, εν μέσω κρίσης, καταδικάσθηκε χωρίς απολογία από ισχυρά μίντια της Ευρώπης.
(ΑΠΕ - ΜΠΕ)
