Ας μου εξηγήσει κάποιος, υπό ποίαν οπτική οι βανδαλισμοί, η άσκηση βίας, οι καταστροφές και οι εμπρησμοί αντιεξουσιαστών εμπίπτουν στην επιστήμη της κοινωνιολογίας και όχι της εγκληματολογίας.
Από πότε το να εξηγείς ένα φαινόμενο, σε υποχρεώνει κιόλας απλώς να το παρατηρείς αντί να το αντιμετωπίζεις.
Ας μας πουν σε ποια χώρα του πλανήτη, με... ποιο καθεστώς απέναντί τους, οι αντιεξουσιαστές κάθε τύπου δεν αντιμετώπισαν άτεγκτους μηχανισμούς καταστολής, δικαιοσύνης. Μήπως έτυχαν ανοχής στην επικράτεια του υπαρκτού σοσιαλισμού;
Εκεί αρκούσε και μόνο η σκέψη απέναντι στην εξουσία για να υποστείς μαρτύρια: συνοπτικές δίκες, φυλακίσεις, εξορίες και θάνατο κατά εκατοντάδες χιλιάδες. Κι όταν λέμε εξουσία σ’ αυτές τις, έστω κολοβές, δυτικές δημοκρατίες, τι εννοούμε;
Μήπως δεν είναι ο λαός που μέσα από εκλογές ορίζει πώς θα δουλεύει το Κράτος;
Ποιαν ακριβώς εξουσία πολεμούν όσοι εισβάλλουν στα πανεπιστήμια και τα διαλύουν, καταστρέφουν το πρόσωπο της πόλης, κτίρια και μνημεία, καίνε περιουσίες πολιτών;
Οι εραστές της βίας και της καταστροφής τον μόνο που πλήττουν είναι τον απλό πολίτη.
Για ό,τι καταστρέφουν ή παραλύουν, σε εμάς έρχεται ο λογαριασμός...
Φαινόμενο κοινωνικό που χρειάζεται πολιτική αντιμετώπιση χαρακτηρίζει τους καταστροφείς ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δικαιολογώντας με αυτό το επιχείρημα την απουσία της αστυνομίας.
Προφάσεις εν αμαρτίαις...
Ο περίφημος χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, όπου ανθούν όλα τα λουλούδια της βίας, είναι συγγενής, έστω μακρινός, με την καθεστηκυία αριστερά, δεύτερο ξαδερφάκι ας πούμε, ίδια οικογένεια πάντως.
Δυσκολεύονται να τους αντιμετωπίσουν, χρόνια τώρα αρνούνται να καταγγείλουν χωρίς περιστροφές τις πράξεις τους, προτιμούν τις ερμηνείες.
Ως εξουσία επιθυμούν να τους καλοπιάσουν, να κερδίσουν χρόνο, τρέμουν μήπως τα φαινόμενα πάρουν διαστάσεις κι αναγκαστεί η αριστερά να «πολεμήσει» μιαν... άλλη αριστερά.
Τα εξαρτημένα αντανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ δένουν τα χέρια του υπουργού.
Η ζωή σε λίγο θα τους αναγκάσει να δράσουν. Αλλιώς, τα πλήθη των οπαδών θα αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους. Το αγαθό της ασφάλειας δεν έχει ισοδύναμα...
Του κ.Σ.Τσιχλια
