Η κατάσταση εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο και η αγορά στεγνώνει, με αποτέλεσμα ακόμη και αν φθάσουμε κάποια στιγμή σε μια συμφωνία, να μην είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τα νέα προβλήματα που έχουν προκύψει από την τρίμηνη αδράνεια.
...Οσοι παρακολουθούν με προσοχή τη νέα εκδοχή του δράματος που ζει η χώρα μάλλον δικαίως πανικοβάλλονται.
Στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές από... τις παλινωδίες της κυβέρνησης, που αναλώνεται στη διαχείριση της εικόνας και χάνει χρόνο και χρήμα, δημιουργούνται απίστευτες αβεβαιότητες που κάνουν ζημιά. Η κατάσταση εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο και η αγορά στεγνώνει, με αποτέλεσμα ακόμη και αν φθάσουμε κάποια στιγμή σε μια συμφωνία, να μην είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τα νέα προβλήματα που έχουν προκύψει από την τρίμηνη αδράνεια.
Η πραγματική οικονομία προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα καθεστώς πολιτικής αστάθειας και οικονομικής ασφυξίας, που απειλεί να διαλύσει ακόμη και τις πλέον υγιείς επιχειρήσεις οι οποίες άντεξαν στα πέντε χρόνια της κρίσης. Οταν οι διεθνείς συναλλαγές καθίστανται σχεδόν απαγορευτικές για τις ελληνικές εταιρείες, το κόστος εκτοξεύεται και η κατάρρευση της εμπιστοσύνης μεταφράζεται σε απώλειες αγορών. Το ντόμινο αυτών των εξελίξεων θα μεταφραστεί πολύ σύντομα σε άμεσες συνέπειες στην ανεργία που, ενώ φάνηκε τους προηγούμενους μήνες να φρενάρει, τώρα όλα δείχνουν ότι επιστρέφει απειλητικά.
Η νέα δραματική έκκληση του διοικητή της ΤτΕ, Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος τόνισε ότι «...η αβεβαιότητα απειλεί με εκτροχιασμό την οικονομία...», σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να έχει προκαλέσει συναγερμό. Δυστυχώς, όμως, για κάποιο λόγο η μακαριότητα τείνει να επικρατήσει παντού και ο στρουθοκαμηλισμός μοιάζει να είναι το αντίδοτο στη ζοφερή πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
Το κακό όμως είναι ότι ακόμη και οι πλέον λογικοί της νέας εξουσίας εμφανίζονται αμήχανοι για το τι μέλλει γενέσθαι. Βλέπουν ότι η κυβέρνηση εγκλωβίσθηκε σε μια ακραία ρητορική που κατέστρεψε τη σχέση εμπιστοσύνης με τους εταίρους, για να κρατήσει αρραγές το εσωτερικό (στην πραγματικότητα το εσωκομματικό) μέτωπο, χρησιμοποιώντας μια σκόπιμη ασάφεια που μόνο δυσαρέσκειες προκάλεσε.
Τώρα που τα πάντα κινούνται οριακά και ο χρόνος, αλλά πρωτίστως το χρήμα, τελειώνει, δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο και το μόνο που ψελλίζουν είναι η αόριστη διαρκής προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, για να καλύψει τις δικές τους ατολμίες να κυβερνήσουν με βάση την εντολή της 25ης Ιανουαρίου. Το ενδεχόμενο ατυχήματος πια φαίνεται να πλησιάζει, όχι όμως ως τυχαίο και απρόβλεπτο επεισόδιο, αλλά ως έγκλημα εξ αμελείας αν όχι εκ προμελέτης.
του κ.Π.Λάμψια
