Εκτός από τον παππού Αλέκο (Φλαμπουράρη), αυτή η κυβέρνηση διαθέτει και την απίθανη γιαγιάκα Τασία!
Η πάντα γλυκιά γιαγιάκα της κυβέρνησης λοιπόν έκανε -να το πω κατά πλεονασμό- αυτοπροσώπως αυτοψία και διαπίστωσε ότι οι λαθρομετανάστες στις πλατείες απλώς «λιάζονται», δεν είναι άστεγοι όπως νομίζουν οι άσχετοι!
Βεβαιώνει, επίσης, ότι έχουν «μηδέν παραβατικότητα»· και έχει δίκιο βεβαίως, εφόσον αναφέρεται στα πρώτα εικοσιτετράωρα της παραμονής τους εδώ. Ας βρεθούν αιχμάλωτοι στην πραγματικότητα των πενήντα στοιβαγμένων ανθρώπων σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα και τότε τα λέμε...
Οι χειρισμοί της κυβέρνησης στην τρέχουσα κρίση του μεταναστευτικού δεν μας αποκάλυψαν ότι η κυβέρνηση στερείται... πολιτικής και ότι διαθέτει μόνον ιδεοληψίες για το ζήτημα, διότι αυτό ήδη το γνωρίζαμε. Μας αποκάλυψε κάτι σημαντικότερο: ότι, τουλάχιστον ως προς τη σύνθεση του προσωπικού της και την κατανομή των ταλέντων, αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει διακρίσεις φύλου. Εκτός από τον παππού Αλέκο, αυτή η κυβέρνηση διαθέτει και την απίθανη γιαγιάκα Τασία. (Προσοχή: γιαγιάκα και όχι σκέτη γιαγιά, διότι έχει και κάτι από μπεμπέκα στον τρόπο της...).
Η πάντα γλυκιά γιαγιάκα της κυβέρνησης έκανε -να το πω κατά πλεονασμό- αυτοπροσώπως αυτοψία και διαπίστωσε ότι οι λαθρομετανάστες στις πλατείες απλώς «λιάζονται», δεν είναι άστεγοι όπως νομίζουν οι άσχετοι. Βεβαιώνει, επίσης, ότι έχουν «μηδέν παραβατικότητα»· και έχει δίκιο βεβαίως, εφόσον αναφέρεται στα πρώτα εικοσιτετράωρα της παραμονής τους εδώ. Ας βρεθούν αιχμάλωτοι στην πραγματικότητα των πενήντα στοιβαγμένων ανθρώπων σε μια υπόγεια γκαρσονιέρα και τότε τα λέμε. (Αξιοσημείωτο, πράγματι, πως η γιαγιάκα Τασία παραβαίνει τις βασικές αρχές της θρησκείας της! Πώς ξέχασε τις περίφημες κοινωνικές συνθήκες της μαρξιστικής ανάλυσης;).
Επιπλέον, χωρίς συναίσθηση της αστειότητας των λεγομένων της, μας προτρέπει (γλυκά, σαν καλή γιαγιά) να τους λέμε σωστά «πρόσφυγες» και όχι «λαθρομετανάστες». Διότι έτσι θα πεισθούν οι Ευρωπαίοι να βοηθήσουν, όπως λέει, ενώ αν τους λέμε λαθρομετανάστες οι Ευρωπαίοι δεν θα βοηθήσουν. Στο σημείο αυτό πρέπει να σταθούμε, για να θαυμάσουμε ένα κατ’ εξοχήν γνώρισμα των θρησκευομένων στη μαρξιστική ομολογία. Πρόκειται για τον απόλυτο βολονταρισμό, όπως εκφράζεται από τον πασίγνωστο μπακαλιάρο του Κοέλιο για τη δύναμη της επιθυμίας και το σύμπαν που υποτίθεται ότι συνωμοτεί για την πραγματοποίησή της. Αυτό μας ζητεί η γιαγιάκα Τασία να κάνουμε όλοι μαζί: να αλλάξουμε τα ονόματα των πραγμάτων μήπως και έτσι αλλάξουμε την πραγματικότητα. (Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κομμουνιστικές δικτατορίες, παντού όπου υπήρξαν, διέπρεψαν στη διαστροφή της γλώσσας, μην έχοντας άλλον τρόπο για να αλλάξουν την πραγματικότητα).
Αυτοί οι δύσμοιροι άνθρωποι, όμως, που φθάνουν υπό οικτρές συνθήκες στις ακτές των νησιών, ακόμη και αν είναι στ’ αλήθεια πρόσφυγες (γιατί, προφανώς, δεν είναι όλοι), ώσπου να τους αναγνωρισθεί αυτή η ιδιότητα, δεν παύουν να είναι λαθρομετανάστες, δηλαδή πρόσωπα που εισήλθαν λάθρα στη χώρα, εν αγνοία των αρχών της. Αυτές οι αρχές, μέρος των οποίων είναι η γιαγιάκα Τασία ως υπουργός, είναι υπόλογες απέναντι στους πολίτες της συγκεκριμένης χώρας, όχι τους πολίτες του κόσμου γενικώς. Φαίνεται, όμως, ότι η γιαγιάκα της κυβέρνησης αισθάνεται την υποχρέωση, που πηγάζει από τον θεσμικό ρόλο της, προς τις ιδεοληψίες της και όχι προς τους πολίτες της χώρας.
Το λέω, ειλικρινά, με όλο τον σεβασμό για τις καλές προθέσεις της: μήπως θα ήταν καλύτερο για όλους μας -και εμάς και τους μετανάστες- να ασχοληθεί με τις γατούλες ή τα σκυλάκια;
Η σοφία του καφενείου
Να ακολουθήσω και εγώ το καλό παράδειγμα της κυβέρνησης στην ισότητα των δύο φύλων και να συνεχίσω με ένα σημείωμα για τον παππού Αλέκο της κυβέρνησης. Σε συνέντευξή του, χθες, έψεξε τη διοίκηση του Καποδιστριακού, επειδή δεν πάει να συνεδριάσει σε κάποια άλλη αίθουσα (τόσες υπάρχουν...), αλλά σώνει και καλά (με πείσμα, βρε παιδάκι μου, κακομαθημένου παιδιού...) θέλει να συνεδριάσει σε εκείνη την αίθουσα που έχουν καταλάβει τα παιδιά! Φυσικά, δεν θα διενοείτο ποτέ να πει το ίδιο, αν οι αναρχικοί είχαν καταλάβει το εξοχικό σπίτι του στην Αίγινα.
Μας βεβαίωσε επίσης (αν αυτό σας δίνει κάποιο θάρρος...) ότι ο ίδιος κάνει «μεγάλη προσπάθεια για την επανεκκίνηση της οικονομίας». Χαίρομαι να το ακούω, παρότι ο παππούς Αλέκος μου δίνει την εντύπωση ανθρώπου που βαριέται ακόμη και να αλλάξει τα ρούχα του...
Πώς;
Το προσωπικό θέμα του αντιπροέδρου της Βουλής Αλέξη Μητρόπουλου με τα φορολογικά του παίρνει νέα τροπή. Ο εργατολόγος εξαπολύει την εαρινή αντεπίθεσή του, επικαλούμενος τη λίστα Νικολούδη και καταγγέλλει πως όταν την ανέφερε για πρώτη φορά δημοσίως, το ίδιο βράδυ τον έπιασαν έξω από το σπίτι του και τον χτύπησαν! Να το πιστέψω. Οσο και αν είναι απίθανο να συμβεί σε έναν διαρκώς φρουρούμενο βουλευτή - διότι προ ενός έτους ήταν βουλευτής ο Αλ. Μητρόπουλος, θυμίζω. Πώς να το πιστέψω όμως όταν το λέει κάποιος που «ξέχασε» ένα ολόκληρο εκατομμύριο δολάρια σε λογαριασμό στο εξωτερικό;
Ως προς τα εθνικά θέματα, ο αντιπρόεδρος της Βουλής εδώ και μέρες τώρα προβλέπει ότι «ο έντιμος συμβιβασμός είναι πλέον ανέφικτος». Το ξέραμε όμως, δεν είπε τίποτε καινούργιο. Αφότου τα ανθελληνικά σκοτεινά κέντρα έχουν βάλει στο στόχαστρο τους Κατρούγκαλο και Μητρόπουλο είναι φανερό ότι έχουν βάλει σε εφαρμογή το σχέδιο για την τελική λύση...
Το κόσμημα της Αιδηψού
Μετά την ανακοίνωση της τοπικής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αιδηψό, όπου η πρόεδρος της Βουλής υμνείται για τη λεπτότητα των τρόπων της και, επίσης, αναγορεύεται σε κόσμημα της φημισμένης λουτροπόλεως, το έθνος οφείλει να αναγνωρίσει τις θυσίες της Αιδηψού στη γνωστή υπόθεση της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας κ.λπ. Προς τούτο, έχω την τιμή να προτείνω όπως η πόλις της Αιδηψού ανυψωθεί στο επίπεδο της Ιεράς Πόλεως, ομού μετά του Μεσολογγίου! Ή, έστω, στο επίπεδο μιας απλής μαρτυρικής πόλεως...
Παρεμπιπτόντως
Η προχθεσινή ήταν μια ημέρα παγκοσμίως αφιερωμένη στην υπόθεση των 200 κοριτσιών από τη Νιγηρία, που τα απήγαγαν πριν από έναν χρόνο οι τζιχαντιστές της Μπόκο Χαράμ. Δεν αντελήφθην, περιέργως, καμία συμμετοχή στην παγκόσμια διαμαρτυρία από τους δικούς μας υπερευαίσθητους «δικαιωματιστές» ή όπως αλλιώς τους λένε. Είναι απορροφημένοι, φαντάζομαι, στον αγώνα για τη νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων της μαμάς του αναρχικού και των «ηθικοκοινωνικών καθηκόντων» της...
Του κ.Στ.Κασιμάτη
