Φυσικά, ούτε η κυβέρνηση μπορεί να διώξει τον διοικητή της ΤτΕ ούτε ο Στουρνάρας είναι ο τύπος που θα τρομάξει και θα τους κάνει τη χάρη.
Πόλεμος νεύρων είναι και γίνεται κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους ...για να δείξουν κάποιοι στον κόσμο πόσο "φίλοι του λαού" είναι.
Ο Γ. Βαρουφάκης δεν πρωταγωνίστησε στο Eurogroup· αρκέστηκε σε ένα σύντομο ρολάκι λίγων λεπτών. Η συζήτηση για την Ελλάδα κράτησε ... 15, το πολύ 20 λεπτά, με πληροφορούν από τις Βρυξέλλες. Ο Ντάισελμπλουμ έδωσε τον λόγο στους εκπροσώπους της τρόικας και εκείνοι παρουσίασαν συνοπτικά την «πρόοδο» των συνομιλιών. Ακολούθως, πήρε τον λόγο ο Γ. Βαρουφάκης· είπε ότι δεν φταίει η ελληνική πλευρά για τη μη επίτευξη συμφωνίας και ζήτησε την πολιτική στήριξη της Ευρώπης. Επειτα ο Ντάισελμπλουμ ρώτησε αν άλλος υπουργός θα ήθελε τον λόγο. Του απάντησε η σιωπή και αυτό ήταν.
Οι προειδοποιήσεις έρχονται από κάθε κατεύθυνση και λένε ότι όσο παρατείνεται η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με τους εταίρους-δανειστές τόσο αυξάνεται το δημοσιονομικό κόστος της στασιμότητας και, συνεπώς, των μέτρων που θα χρειασθούν και τα οποία θα πρέπει να περάσουν από τη Βουλή. Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν έχει συναίσθηση της ζημίας που προκαλεί εξαιτίας της διαπραγματευτικής τακτικής της, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν είναι απολύτως ακριβές ― λέγεται μάλλον για λόγους αντιπολιτευτικού καθήκοντος.
Η μάζα των στελεχών και των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, με την απλοϊκή σκέψη τους, είναι φανερό ότι δεν καταλαβαίνουν ούτε την κατάσταση ούτε τους κινδύνους. Η ομάδα που διευθύνει τη διαπραγμάτευση, όμως, καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει και τι διακυβεύεται. Αλλωστε, είναι οι ίδιοι που κατά καιρούς επισημαίνουν τους κινδύνους, με ευθύτητα που αν προερχόταν από άλλη πλευρά θα την κατήγγελλαν ως «κινδυνολογία». (Μόλις τη Δευτέρα, π.χ., ο Γ. Βαρουφάκης δήλωσε ότι τα χρήματα αρκούν μόνο για δύο εβδομάδες...).
Αν δεν αντιδρούν με την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα που απαιτεί η περίσταση, είναι επειδή, εκτός από τη χώρα, τους απασχολεί εξίσου ―αν όχι περισσότερο― και το μέλλον του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν παρουσιάσει συμφωνία, είναι βέβαιο ότι την επομένη ημέρα δεν θα είναι το ίδιο κόμμα.
Ο κλονισμός τον οποίο θα έχει υποστεί δεν θα συγκρίνεται με τίποτε από όσα παρεμφερή μπορεί να έχουμε δει ώς τώρα. Κάποιοι θα αποχωρήσουν καταγγέλλοντας τον συμβιβασμό και όσοι μείνουν θα τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα.
Αν σας φαίνεται υπερβολική η πρόβλεψη, θα επικαλεστώ και πάλι το κύρος του Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος χθες σε συζήτηση με καθαρίστριες εξέφρασε αμφιβολία αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι στην κυβέρνηση τον προσεχή Ιανουάριο. (Κατά την εκτίμησή μου, σκοπίμως αισιόδοξη εκτίμηση, αλλά δεν ήθελε να τρομάξει τις καθαρίστριες...).
Επειδή η απελπισία που αρχίζει να ζώνει την κυβέρνηση τη σπρώχνει σε απερίσκεπτες κινήσεις, που αποσκοπούν ―υποτίθεται― να τονώσουν τον φιλολαϊκό χαρακτήρα της, η κυβέρνηση εδώ και κάποιες μέρες έχει εξαπολύσει πόλεμο κατά του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος (ΤτΕ).
Στο βάθος της ξαφνικής εχθρότητας προς τον Στουρνάρα βρίσκεται η εσφαλμένη αντίληψη ότι δήθεν ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας στην Ελλάδα μπορεί να υποχρεώσει την κεντρική τράπεζα στην Ευρώπη να μας αυξήσει τη ρευστότητα. (Ακούω ότι η συγκεκριμένη πεποίθηση ξεκινά από στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού, του οποίου το όνομα κατέπληξε όταν ανακοινώθηκε η σύνθεση της κυβέρνησης, λόγω του πασοκικού παρελθόντος του...).
Η πίεση προς τον διοικητή της ΤτΕ έφθασε σε τέτοιο βαθμό παραφροσύνης, ώστε να ακούμε τον Π. Λαφαζάνη να απειλεί από τη Βουλή «ότι ο Στουρνάρας θα πληρώσει όλα τα εγκλήματά του» (!), τον κομψευόμενο Γ. Κατρούγκαλο του 12% να προτείνει θρασύτατα στον Στουρνάρα να παραιτηθεί από ευθιξία (sic), αλλά και κάποιο βουλευτή των ΑΝΕΛ να κομπάζει από την τηλεόραση ότι «θα μπούμε και θα τον βγάλουμε σηκωτό». (Υπ’ όψιν ότι αυτά είναι η συγκομιδή της χθεσινής ημέρας μόνον...).
Φυσικά, ούτε η κυβέρνηση μπορεί να διώξει τον διοικητή της ΤτΕ ούτε ο Στουρνάρας είναι ο τύπος που θα τρομάξει και θα τους κάνει τη χάρη. Πόλεμος νεύρων είναι, στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται εις βάρος του Στουρνάρα· και γίνεται κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους, για να δείξουν στον κόσμο πόσο φίλοι του λαού είναι.
Ομως το κόστος που έχει στο άμεσο συμφέρον της χώρας ο επικοινωνιακός πόλεμος στον Στουρνάρα είναι μεγάλο.
Κατ’ αρχήν, επειδή εμφανίζει την κυβέρνηση να ανέχεται, αν όχι να παροτρύνει, την αμφισβήτηση ενός βασικού ευρωπαϊκού θεσμού, την ώρα ακριβώς που η ίδια διαπραγματεύεται με τους θεσμούς. (Απορείς, βρε παιδί μου, με πόση ευκολία σπαταλούν τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας που τους απέμειναν!..).
Δεύτερον, επειδή ώς τώρα ο Στουρνάρας έχει συμβάλει αποφασιστικά για να στέκεται στα πόδια της η χώρα και, φυσικά, η κυβέρνηση. (Υποθέτω ότι οι Γιάννης Δραγασάκης και Ευκλείδης Τσακαλώτος μπορούν να μας πουν ποιος βρήκε τα χρήματα για την καταβληθείσα τις προάλλες δόση του ΔΝΤ...).
Με λίγα λόγια, ο πόλεμος νεύρων κατά του Στουρνάρα είναι μια μνημειώδης ανοησία ― εκτός αν η κυβέρνηση προετοιμάζεται για ρήξη...
Του κ.Σ.Κασιμάτη
