- Μετά από τέσσερις μήνες άκαρπων διαπραγματεύσεων, οι συζητήσεις με τους πιστωτές μας έχουν υποβαθμιστεί σε «αναπάντητες» κλήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Κομισιόν και σε αψιμαχίες σχετικά με το ποιος οφείλει να δώσει τις αντιπροτάσεις του στον άλλον.Την ίδια ώρα οι θυσίες της τελευταίας πενταετίας εξανεμίζονται και ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μη αναστρέψιμες εξελίξεις είναι υψηλότερος παρά ποτέ..
Μετά από τέσσερις μήνες άκαρπων διαπραγματεύσεων, οι συζητήσεις με τους πιστωτές μας έχουν υποβαθμιστεί σε «αναπάντητες» κλήσεις του Έλληνα πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Κομισιόν και σε αψιμαχίες σχετικά με το ποιος οφείλει να δώσει τις αντιπροτάσεις του στον άλλον.
Όταν, δε, οι αψιμαχίες αυτές συνοδεύονται από την περίπου ομόθυμη διαπίστωση των δανειστών, πως ένα Grexit είναι σαφώς απευκταίο αλλά όχι αναγκαστικά αποτρέψιμο, τότε, μάλλον, έχει έρθει ο καιρός για κάτι «μαγικό» ώστε να αρθεί το αδιέξοδο...
Ο κ. Γιούνγκερ, κατά δήλωσή του, δεν μπορεί να βγάλει «λαγό από το καπέλο», κι αν και ο φίλτατος κ. Τσίπρας συνεχίσει να εμμένει στην παρούσα διαπραγματευτική τακτική του, τότε δεν μας σώζει ούτε θαύμα ...
Επειδή, δε, ελλείψει άλλης ενημέρωσης, αυτά τελείωσαν πριν από περίπου δυο χιλιάδες χρόνια, η Αθήνα οφείλει, υπό το φως των ασφυκτικών χρονικών περιθωρίων αλλά και της κρισιμότητας των πραγμάτων, να εργαστεί κατά τρόπο αποτελεσματικό για την άμεση εξασφάλιση συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές.
Είναι σαφές –και από όσα δήλωσε χθες ο κ. Γιούνγκερ- ότι η πρόταση «σοκ και δέος» που ενεχείρισε την προηγουμένη εβδομάδα στον κ. Τσίπρα δεν αποτελεί ούτε τελεσίγραφο, αλλά ούτε και είναι υπεράνω βελτιώσεων ή διαπραγμάτευσης.
Αποτελεί, σαφώς, ένα κείμενο που δεν μπορεί να γίνει δεκτό από την ελληνική πλευρά ως έχει και είναι ασφαλώς δυσμενέστερο του «κοινού τόπου» που νόμιζε η Αθήνα ότι είχε βρει με τους εταίρους και δανειστές της, αλλά ταυτόχρονα, συνιστά και ένα είδος «αφύπνισης» σχετικά με την τροπή που θα μπορούσαν να λάβουν τα πράγματα σε περίπτωση συνέχισης της παρούσας άκαρπης πορείας των διαπραγματεύσεων, δείχνοντας προς τα πού «πέφτουν τα βράχια»...
Υπενθυμίζοντας, με άλλα λόγια, το μέγεθος του διακυβεύματος για τη χώρα μας, προς όσους στην κυβέρνηση υποστηρίζουν ότι τυχόν έξοδος από την Ευρωζώνη δεν ισοδυναμεί με βιβλική καταστροφή.
Υπό το πρίσμα αυτό, κατά την επικείμενη συνάντησή του αυτήν την εβδομάδα, με όσους κρατούν τα ηνία της Ευρώπης, ο κ. Τσίπρας οφείλει να είναι σε θέση να παρουσιάσει έναν πραγματικό «κοινό τόπο» ο οποίος θα παρέχει το έδαφος για την εξασφάλιση συμφωνίας.
Εάν το γεγονός αυτό θα σημάνει ότι η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων που την απαρτίζουν, είναι σαφώς δευτερεύον έναντι της σωτηρίας της χώρας.
Η οδός της εθνικής συνεννόησης είναι ανοικτή, όπως καταδείχθηκε και κατά την πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση για το θέμα και δεδομένων των συνθηκών είναι σαφώς προτιμότερη της προσφυγής στις κάλπες.
Καλώς ή κακώς, εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν, όσο κι αν τις φαντασιώνονται οι κάθε λογής ακραίες φωνές.
Η οικονομία βρίσκεται σε παράλυση, με τα δεδομένα της να επιδεινώνονται καθημερινά, οι θυσίες της τελευταίας πενταετίας εξανεμίζονται και ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μη αναστρέψιμες εξελίξεις είναι υψηλότερος παρά ποτέ.
Αυτοί, δε, που στέκουν στην πρώτη γραμμή τυχόν αρνητικών επιπτώσεων είναι οι πλέον αδύναμοι.
Η κυβέρνηση οφείλει να κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό ώστε να επαναφέρει τη χώρα σε μια στοιχειώδη κανονικότητα.
Μόνη ή με βοήθεια...
