Το δημοψήφισμα ήταν ο τελευταίος σταθμός σε μια πορεία χωρίς πυξίδα. Ηταν μια καταστροφή, στην οποία οδηγήθηκε ο κ. Τσίπρας από την προσήλωσή του στην τέχνη των τακτικισμών που έχουν πάντοτε ως ορίζοντα την επόμενη, άντε τη μεθεπόμενη ημέρα.
Εν πάση περιπτώσει, το ιστορικό επεισόδιο κατέληξε σε μια αναγκαστική προσγείωση του ιδίου και της χώρας...
Ο κ. Τσίπρας βλέπει τώρα τα δόντια του αχαλίνωτου κτήνους του λαϊκισμού. Το τάισε, το χάιδεψε, το θέριεψε ο αρχηγός του ... ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική που ακολούθησε από την ώρα που ήταν αρχηγός του 3% έως το δημοψήφισμα. Ποτέ δεν σκέφτηκε τι θα έπρεπε να κάνει εάν του έπεφτε ο κλήρος της διακυβέρνησης της χώρας, την οποία με τόσο πάθος διεκδίκησε. Ποτέ δεν προετοιμάστηκε. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν έψαξε και δεν επέλεξε ικανούς ανθρώπους για τις θέσεις-κλειδιά. Πήγε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη διαπραγμάτευση χωρίς καμία προεργασία, χωρίς πραγματικό σχέδιο Β ή Γ. Ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε η χώρα σε κατάσταση πολέμου χωρίς στοιχειώδες επιτελείο και βασικά σχέδια.
Στο όνομα του ιερού αντιμνημονιακού αγώνα συμπεριέλαβε στις τάξεις του κόμματός του τους πλέον ακραίους και γραφικούς, οι οποίοι σήμερα τον υβρίζουν. Δεν έθεσε ποτέ κάποιο όριο στις μεθοδεύσεις, στη ρητορεία και στις ακρότητες στις οποίες κατέφυγαν τα στελέχη και οι οπαδοί του κόμματός του.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν ενδιαφερόταν για την άχαρη τέχνη της διακυβέρνησης. Οχι. Αυτά που τον ενδιέφεραν, και το ξέρει καλά είναι η αλήθεια, είναι ο πολιτικός και κομματικός τακτικισμός, η επικοινωνία και το παιχνίδι εξουσίας. Βασική αγωνία του είναι η πολιτική επιβίωση και ηγεμονία. Αυτό φαίνεται σε κρίσιμους τομείς της δημόσιας ζωής, πέρα από τη διαπραγμάτευση. Οταν δύο υπουργοί τσακώνονται, κανείς δεν παίρνει μια απόφαση για το τι πρέπει να συμβεί. Οι συσκέψεις μοιάζουν με ιδεολογικά αχτίφ και κομματικές ολομέλειες, όχι με συναντήσεις που θα έπρεπε να καταλήγουν σε κάποιο «διά ταύτα» και ένα επιχειρησιακό σχέδιο επίλυσης των προβλημάτων της χώρας. Ο χειρισμός του μεταναστευτικού είναι ένα κλασικό παράδειγμα ανεπάρκειας.
Το δημοψήφισμα ήταν ο τελευταίος σταθμός σε μια πορεία χωρίς πυξίδα. Ηταν μια καταστροφή, στην οποία οδηγήθηκε ο κ. Τσίπρας από την προσήλωσή του στην τέχνη των τακτικισμών που έχουν πάντοτε ως ορίζοντα την επόμενη, άντε τη μεθεπόμενη ημέρα. Εν πάση περιπτώσει, το ιστορικό επεισόδιο κατέληξε σε μια αναγκαστική προσγείωση του ιδίου και της χώρας.
Τώρα, λοιπόν, καλώς ή κακώς, το μέλλον του τόπου εξαρτάται από το κατά πόσον η βίαιη ωρίμανση του κ. Τσίπρα θα αποδειχθεί πολιτικά βιώσιμη και αρκετή για να μην οδηγηθεί η χώρα στα βράχια. Επικοινωνιακά παραμένει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Θα μπορέσει, όμως, να σταθεί όρθιος όταν θα βάλλεται από το δυναμικό αντιμνημονιακό μπλοκ των πρώην συντρόφων του, του λόμπι της δραχμής και των συνεταίρων του; Αν κάνει το λάθος να στηριχθεί στη βουρκώδη διαπλοκή, θα είναι δηλητηριώδες. Το έκαναν άλλοι στο παρελθόν και το πλήρωσαν. Οι παράταιρες, περιστασιακές αγκαλιές σπανίως αποδίδουν. Πρέπει να βρει τη γενναιότητα να πείσει για όσα θα κληθεί να κάνει. Αν συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες, αν παίρνει αποφάσεις λέγοντας «συγγνώμη δεν το ήθελα, με ανάγκασαν», θα έχει κακό τέλος. Ο κίνδυνος είναι πως οι πολίτες που πίστεψαν σε εκείνον δεν θα κάνουν για πολύ υπομονή, ιδιαίτερα όταν αρχίσουν να έρχονται τα ειδοποιητήρια για τους φόρους που θα κληθούν να πληρώσουν. Με δεδομένη την αφασία που παρατηρείται στον αστικό πολιτικό χώρο, τα πράγματα θα γίνουν επικίνδυνα. Ο πολίτης που δεν βλέπει φως, που πιστεύει πια ότι «όλοι ίδιοι είναι, ψέματα μας λένε» και που δεν διακρίνει κάποιον ηγέτη με σχέδιο και όραμα πουθενά στον ορίζοντα θα πάει στα άκρα. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος αυτή την ώρα. Είτε, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας θα δαμάσει το κτήνος που ακρίτως καβάλησε είτε το κτήνος θα πάρει όλους σβάρνα, με πρώτο τον ίδιο, και με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
Εν πάση περιπτώσει, το ιστορικό επεισόδιο κατέληξε σε μια αναγκαστική προσγείωση του ιδίου και της χώρας...
- Άρθρο του κ.Αλ.Παπαχελά
Ο κ. Τσίπρας βλέπει τώρα τα δόντια του αχαλίνωτου κτήνους του λαϊκισμού. Το τάισε, το χάιδεψε, το θέριεψε ο αρχηγός του ... ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική που ακολούθησε από την ώρα που ήταν αρχηγός του 3% έως το δημοψήφισμα. Ποτέ δεν σκέφτηκε τι θα έπρεπε να κάνει εάν του έπεφτε ο κλήρος της διακυβέρνησης της χώρας, την οποία με τόσο πάθος διεκδίκησε. Ποτέ δεν προετοιμάστηκε. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν έψαξε και δεν επέλεξε ικανούς ανθρώπους για τις θέσεις-κλειδιά. Πήγε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη διαπραγμάτευση χωρίς καμία προεργασία, χωρίς πραγματικό σχέδιο Β ή Γ. Ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε η χώρα σε κατάσταση πολέμου χωρίς στοιχειώδες επιτελείο και βασικά σχέδια.
Στο όνομα του ιερού αντιμνημονιακού αγώνα συμπεριέλαβε στις τάξεις του κόμματός του τους πλέον ακραίους και γραφικούς, οι οποίοι σήμερα τον υβρίζουν. Δεν έθεσε ποτέ κάποιο όριο στις μεθοδεύσεις, στη ρητορεία και στις ακρότητες στις οποίες κατέφυγαν τα στελέχη και οι οπαδοί του κόμματός του.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν ενδιαφερόταν για την άχαρη τέχνη της διακυβέρνησης. Οχι. Αυτά που τον ενδιέφεραν, και το ξέρει καλά είναι η αλήθεια, είναι ο πολιτικός και κομματικός τακτικισμός, η επικοινωνία και το παιχνίδι εξουσίας. Βασική αγωνία του είναι η πολιτική επιβίωση και ηγεμονία. Αυτό φαίνεται σε κρίσιμους τομείς της δημόσιας ζωής, πέρα από τη διαπραγμάτευση. Οταν δύο υπουργοί τσακώνονται, κανείς δεν παίρνει μια απόφαση για το τι πρέπει να συμβεί. Οι συσκέψεις μοιάζουν με ιδεολογικά αχτίφ και κομματικές ολομέλειες, όχι με συναντήσεις που θα έπρεπε να καταλήγουν σε κάποιο «διά ταύτα» και ένα επιχειρησιακό σχέδιο επίλυσης των προβλημάτων της χώρας. Ο χειρισμός του μεταναστευτικού είναι ένα κλασικό παράδειγμα ανεπάρκειας.
Το δημοψήφισμα ήταν ο τελευταίος σταθμός σε μια πορεία χωρίς πυξίδα. Ηταν μια καταστροφή, στην οποία οδηγήθηκε ο κ. Τσίπρας από την προσήλωσή του στην τέχνη των τακτικισμών που έχουν πάντοτε ως ορίζοντα την επόμενη, άντε τη μεθεπόμενη ημέρα. Εν πάση περιπτώσει, το ιστορικό επεισόδιο κατέληξε σε μια αναγκαστική προσγείωση του ιδίου και της χώρας.
Τώρα, λοιπόν, καλώς ή κακώς, το μέλλον του τόπου εξαρτάται από το κατά πόσον η βίαιη ωρίμανση του κ. Τσίπρα θα αποδειχθεί πολιτικά βιώσιμη και αρκετή για να μην οδηγηθεί η χώρα στα βράχια. Επικοινωνιακά παραμένει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Θα μπορέσει, όμως, να σταθεί όρθιος όταν θα βάλλεται από το δυναμικό αντιμνημονιακό μπλοκ των πρώην συντρόφων του, του λόμπι της δραχμής και των συνεταίρων του; Αν κάνει το λάθος να στηριχθεί στη βουρκώδη διαπλοκή, θα είναι δηλητηριώδες. Το έκαναν άλλοι στο παρελθόν και το πλήρωσαν. Οι παράταιρες, περιστασιακές αγκαλιές σπανίως αποδίδουν. Πρέπει να βρει τη γενναιότητα να πείσει για όσα θα κληθεί να κάνει. Αν συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες, αν παίρνει αποφάσεις λέγοντας «συγγνώμη δεν το ήθελα, με ανάγκασαν», θα έχει κακό τέλος. Ο κίνδυνος είναι πως οι πολίτες που πίστεψαν σε εκείνον δεν θα κάνουν για πολύ υπομονή, ιδιαίτερα όταν αρχίσουν να έρχονται τα ειδοποιητήρια για τους φόρους που θα κληθούν να πληρώσουν. Με δεδομένη την αφασία που παρατηρείται στον αστικό πολιτικό χώρο, τα πράγματα θα γίνουν επικίνδυνα. Ο πολίτης που δεν βλέπει φως, που πιστεύει πια ότι «όλοι ίδιοι είναι, ψέματα μας λένε» και που δεν διακρίνει κάποιον ηγέτη με σχέδιο και όραμα πουθενά στον ορίζοντα θα πάει στα άκρα. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος αυτή την ώρα. Είτε, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας θα δαμάσει το κτήνος που ακρίτως καβάλησε είτε το κτήνος θα πάρει όλους σβάρνα, με πρώτο τον ίδιο, και με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
