Δεν έχει αρχή, μέση και τέλος η απεγνωσμένη προσπάθεια ωραιοποίησης της πραγματικότητας που αγωνιά να επιβάλλει η κυβέρνηση μετά τη συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία..
Στη συμφωνία η Ελλάδα υπήρξε, επί της ουσίας, ο κομπάρσος που τρώει όλο το ξύλο, το μεγάλο θύμα – ήδη, πραγματικά πριν... στεγνώσει το μελάνι, αυτό πια το έχουν αντιληφθεί όλοι πλην της ίδιας της μοιραίας αυτής εξουσίας, η οποία το μόνο που κάνει είναι να πετάει την μπάλα στην κερκίδα και να προσπαθεί έτσι να κρύψει τη μη αναστρέψιμη τραγωδία που επί των ημερών της έχει επέλθει στον τόπο.
Η ουσία όμως είναι μία και δεν αλλάξει: ο Τσίπρας κατάφερε και, πλέον, de facto η Ελλάδα δεν είναι «ακριβώς» Ευρώπη. Είναι ακόμα -για πόσο ακόμα, θα το δούμε…- τυπικά Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά εκείνη έχει πλέον μετατοπίσει τα σύνορά της από τα ανατολικά της Ελλάδας στα δυτικά της. Και αυτό είναι πρόβλημα μακράν πιο σημαντικό από όσο σήμερα φαίνεται. Αντανακλά μια γεωπολιτική μεταβολή που από την ώρα που συντελέστηκε υπερβαίνει ήδη κατά πολύ τα αίτια που τη γέννησαν. Στην ουσία η Ελλάδα είναι πια ένας ενδιάμεσος χώρος, μια χώρα χαμένη στο πουθενά, ανάμεσα στη νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Ευρώπη – κι αυτό δεν αφορά μόνον, ούτε καν κυρίως, στους πρόσφυγες. Ιταλικές δυνάμεις φρουρούν την ελληνοαλβανική μεθόριο, ενώ έχει επιβληθεί οριστικά ο σκοπιανός φράχτης που αύριο ίσως να τον φρουρούν αυστριακοί.
Η απόφαση των κλειστών συνόρων ούτε απλή, ούτε προσωρινή είναι, ούτε η άρση της θα είναι εύκολη υπόθεση – το ακριβώς αντίθετο. Ακόμα κι αν οι πρόσφυγες μετακινηθούν από εκείνο το σημείο ένα ερώτημα θα παραμείνει: πόσοι υποψήφιοι τρομοκράτες έχουν κρυφτεί στο ελληνικό έδαφος ανάμεσα σε όλους αυτούς τους δυστυχείς, τραγικούς ανθρώπους; Το ερώτημα είναι κολοσσιαίας σημασίας για τη σημερινή Ευρώπη και δεν θα προσπεραστεί. Στην ουσία λοιπόν, δεν είναι μόνον το ζήτημα του αριθμού των προσφύγων, που από μόνο του θα ήταν αρκετό να κάνει τους δρόμους να κλείσουν – κάτι που παγιώθηκε οριστικά μετά και από τις εκλογές στη Γερμανίας. Είναι και το μέγα πρόβλημα της ασφάλειας με το οποίο καμία απολύτως ευρωπαική χώρα δεν είναι διατεθειμένη να παίξει.
Ταυτόχρονα, υπάρχει ένα άλλο μεγάλο θέμα στο οποίο όλες οι χώρες θα τηρήσουν ενιαία αρνητική στάση: οι εκβιασμοί της Τουρκίας. Η Ευρώπη συνειδητοποίησε τις τελευταίες εβδομάδες ότι κατέστη έρμαιο της Αγκυρας. Και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται μεσοπρόθεσμα να ανεχθεί – εγκυμονεί με τη σειρά του άλλους μεγάλους κινδύνους. Το κλείσιμο των συνόρων λοιπόν στα δυτικά της Ελλάδας ως απάντηση στην Τουρκία είναι που μας καθιστά ενδιάμεσο χώρο, όπως κάποτε επί Υψηλής Πύλης είμασταν, καθώς έτσι η Ευρώπη λύνει δια μιας μία εξίσωση που αλλιώς παρέμενε άλυτη: ή θα έπρεπε να συγκρουστεί ευθέως και μετωπικά με την Αγκυρα, κάτι που δεν δύναται να πράξει, ή θα έπρεπε να υποκύψει στους εκβιασμούς της, κάτι που δεν μπορεί να αντέξει. Όταν όμως πάψει ουσιαστικά να έχει σύνορα μαζί της όλα γίνονται αμέσως ευκολότερα. Για την Ευρώπη. Γιατί για την Ελλάδα του Τσίπρα αναβιώνουν σήμερα πλέον οι πιο φρικτοί εφιάλτες του παρελθόντος.
Του κ.Γ.Π.Μαλούχου
