- Σε κάθε περίπτωση, η τρελή κούρσα του ακραίου και επικίνδυνου εθνικιστή Τραμπ, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τα εμπόδια, αποδεικνύει ότι στη διαφαινόμενη μονομαχία του με τη Χίλαρι Κλίντον, τα προγνωστικά είναι παρακινδυνευμένα.
Οι θρυλικοί Rolling Stones απαγόρευσαν στον Ντόναλντ Τραμπ να χρησιμοποιεί τα τραγούδια τους στις συγκεντρώσεις και τις.. εκδηλώσεις του, ακολουθώντας τις αντίστοιχες ενέργειες άλλων γνωστών συγκροτημάτων και καλλιτεχνών, όπως οι REM, ο Νιλ Γιάνγκ, αλλά και η πολύ νεότερη Αντέλ. Την ίδια στιγμή, το συντηρητικό ινστιτούτο American Action Forum προειδοποίησε ότι η υλοποίηση της δέσμευσης του Τραμπ για απέλαση του συνόλου των 6,8 εκατ. μεταναστών που βρίσκονται και εργάζονται χωρίς χαρτιά στις ΗΠΑ θα «ψαλίδιζε» το ΑΕΠ της υπερδύναμης κατά τουλάχιστον 2%, που μεταφράζεται σε σχεδόν 40 δισ. δολάρια. Αλλά και ο Ντέιβιντ Κάμερον, πρωθυπουργός της Βρετανίας και στενός σύμμαχος των Αμερικανών, χαρακτήρισε χθες απολύτως λανθασμένη τη θέση του μεγιστάνα υπέρ της απαγόρευσης εισόδου στις ΗΠΑ σε όλους τους μουσουλμάνους.
Τίποτε από όλα αυτά, όμως, δεν έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να σταματήσουν την πορεία του Τραμπ προς τη διασφάλιση του χρίσματος των Ρεπουμπλικάνων για τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου. Όπως δεν το κατάφεραν ούτε τα επικριτικά σχόλια του Μπαράκ Ομπάμα, η απειλή του Ιάπωνα πρωθυπουργού, Σίνζο Άμπε, ότι με Τραμπ πρόεδρο θα μειωθούν οι επενδύσεις των συμπατριωτών του στις ΗΠΑ. Οι δε εσωκομματικοί του αντίπαλοι, κυρίως ο Τεντ Κρουζ και ο Τζον Κέισιτς, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν μετά και την ήττα τους στην πολιτεία της Ιντιάνα, παραδεχόμενοι πως δεν έχουν καμία ελπίδα να επικρατήσουν του Τραμπ. Όσο για την οικογένεια Μπους, που έχει δώσει στις ΗΠΑ δύο προέδρους και απέτυχε παταγωδώς στο εγχείρημά της να επαναλάβει τον άθλο για τρίτη φορά με τον Τζεμπ, διεμήνυσε ότι προτιμά να ασχοληθεί με τις μπίζνες της ή να πάει... διακοπές παρά να στηρίξει τον Τραμπ.
Πλέον, το μπαλάκι περνά στο «κατεστημένο» των Ρεπουμπλικάνων, που δεν έχει κρύψει τη δυσφορία του για τον Τραμπ, τις θέσεις του και τη συνολική του παρουσία. Πολύ περισσότερο καθώς τους έχει κυριολεκτικά εξευτελίσει, μιας και στην αρχή τον λοιδορούσαν ως γραφικό, ενώ στη συνέχεια δεν πολυασχολούνταν μαζί του εκτιμώντας ότι είναι αουτσάιντερ χωρίς ιδιαίτερες ελπίδες. Όμως αυτός, παίζοντας με μαεστρία το «χαρτί» του αντισυστημικού, που δεν διστάζει να τα βάλει με όλους και όλα, κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον της βάσης του κόμματος, με αποτέλεσμα η συμμετοχή στα προκριματικά και οι ψήφοι που έχει συγκεντρώσει να έχουν φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο εδώ και πολλές δεκαετίες.
Οι επιλογές, ωστόσο, που έχει μπροστά της η ηγεσία των «κόκκινων» δεν είναι πολλές ούτε, πολύ περισσότερο, εύκολες. Μία από αυτές θα ήταν, για παράδειγμα, να επικαλεστεί τον επαπειλούμενο διχασμό και να απαιτήσει τον ορισμό ενός άλλου υποψηφίου από το συνέδριο -ειδικά σε περίπτωση που ο Τραμπ έρθει πρώτος, αλλά χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία- όμως αυτό ενέχει τον κίνδυνο ενός «εμφυλίου» και μιας ρήξης χωρίς επιστροφή. Μια άλλη θα μπορούσε, επίσης, να είναι η στήριξη, φανερή ή υπόγεια, ενός ανεξάρτητου υποψηφίου ο οποίος θα μπορούσε να εμφανιστεί ξαφνικά στην πολιτική σκηνή -όμως και τότε, θα διακινδύνευαν είτε μια ιστορικών διαστάσεων των Ρεπουμπλικάνων είτε μια επικράτηση του Τραμπ ο οποίος στη συνέχεια θα έκανε ό,τι ήθελε, χωρίς να υπολογίζει κανέναν.
Σε κάθε περίπτωση, η τρελή κούρσα του ακραίου και επικίνδυνου εθνικιστή Τραμπ, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και τα εμπόδια, αποδεικνύει ότι στη διαφαινόμενη μονομαχία του με τη Χίλαρι Κλίντον, τα προγνωστικά είναι παρακινδυνευμένα.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ
Τι θα κάνει η Χίλαρι με τον Μπέρνι;
Πολύ σκληρό καρύδι αποδεικνύεται ο 74χρονος γερουσιαστής του Βερμόντ για την πρώην Πρώτη Κυρία και υπουργό Εξωτερικών, η οποία φιλοδοξεί να γίνει η πρώτη γυναίκα που θα «κατακτήσει» τον Λευκό Οίκο. Αν και η Χίλαρι Κλίντον προηγείται με διαφορά και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία των συνέδρων που θα δώσουν το χρίσμα του Δημοκρατικού υποψηφίου, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι αυτό οφείλεται πρωτίστως όχι στη βάση, αλλά στο κατεστημένο του κόμματος, που τα έχει καταφέρει πολύ καλύτερα σε σχέση με το αντίστοιχο των Ρεπουμπλικάνων. Με άλλα λόγια, το χρωστά στους περίπου 550 «εξ οφίτσιο» εκπροσώπους που δεν εκλέγονται και στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν ταχθεί υπέρ της.
Τώρα, όμως, πρέπει να πάρουν τη μεγάλη απόφαση: Θα επιλεγεί ο Σάντερς ως υποψήφιος αντιπρόεδρος, έτσι ώστε να διασφαλιστούν εκατομμύρια πολύτιμες ψήφοι από τις τάξεις των νέων και λιγότερο εύπορων; Ή θα πρυτανεύσει ο φόβος απέναντι στις αριστερές θέσεις του;
Του κ.Γ.Παυλόπουλου
