Η μετάβαση της ελληνικής οικονομίας στην κανονικότητα είναι μια πολύπλοκη διαδικασία.
Χρειάζεται αρχικά να έχουμε μια κανονική κυβέρνηση που να περάσει όλα τα κρίσιμα crash tests με τους θεσμούς.
Επειτα ένα κανονικό τραπεζικό σύστημα για να μπορεί να στηρίξει οποιαδήποτε επενδυτική προσπάθεια.
...Και τέλος, έναν... κανονικό λαό που να είναι σε θέση να εκτιμήσει αυτό που θα έχει και να μη χτίζει στη θεολογία του παραλόγου και να αναζητά εκεί φαντασιακές λύσεις. Οι πιθανότητες να πάρουμε την αξιολόγηση, το βραχυπρόθεσμο του χρέους και στη συνέχεια την ποσοτική χαλάρωση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι αυτή τη στιγμή πολύ καλές. Το κακό είναι ότι από εκείνο το σημείο και μετά ενεργοποιείται ένας νοητός κόφτης. Οι κυβερνώντες μας με την αριστερή κουλτούρα πιστεύουν ότι έχουν ήδη κάνει αρκετές υποχωρήσεις απέναντι στο κτήνος του καπιταλισμού και ότι η β' αξιολόγηση και η ποσοτική χαλάρωση είναι από μόνες τους ικανές συνθήκες για να φέρουν την ανάκαμψη. Σίγουρα θα χρειαστούμε κι άλλο χρόνο για να πειστούν ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάζονται, χωρίς να είναι σίγουρο ότι αυτός ο χρόνος πράγματι υπάρχει...
Το πέρασμα από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη των θεσμών είναι απαραίτητο για να πάμε στο επόμενο επίπεδο. Είναι σαν να παίζει κανείς ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Είναι αδύνατον να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο αν πρώτα δεν περάσει από το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και ούτω καθεξής. Η β' αξιολόγηση είναι απαραίτητη, αλλά δεν φτάνει. Οπως και η ποσοτική χαλάρωση. Ο «σούπερ Μάριο», κατά κόσμον Μάριο Ντράγκι, θα έχει πολλά να πει στον Αλέξη Τσίπρα για τα επόμενα στάδια. Και κυρίως για τα κόκκινα δάνεια, που αποτελούν μεγάλο αγκάθι για τη συνέχεια. Περισσότερα από 100 δισ. ευρώ έχουν «εξαφανιστεί» και αυτό έχει καταστήσει προβληματικό το τραπεζικό σύστημα. Πώς είναι δυνατόν να στηριχθεί ένα επενδυτικό κύμα αν δεν υπάρχει τραπεζικό σύστημα για να το χρηματοδοτήσει;
Και λοιπόν; Τι τους εμποδίζει και δεν το κάνουν; Η διαχείριση της Τράπεζας Αττικής μας έδειξε ότι υπήρξαμε πραγματικά τυχεροί που δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να διοικούν και τις υπόλοιπες τράπεζες. Από την άλλη πλευρά, θα ήταν παράδοξο να ζητήσει κανείς τη διευθέτηση του προβλήματος από τους τραπεζίτες που έδωσαν αυτά τα δάνεια! Αυτός είναι και ο λόγος που ο SSM προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο των τραπεζών στα χέρια του. Επειδή δεν μπορεί να επιτρέψει στην κυβέρνηση να μολύνει τις τράπεζες με νοοτροπίες τύπου Αττικής και επειδή ξέρει ότι με τις υπάρχουσες διοικήσεις στις συστημικές τράπεζες δεν μπορούν να γίνουν οι μεγάλες τομές που απαιτούνται στο θέμα των κόκκινων δανείων. Πόσος καιρός χρειάζεται για να ξεδιαλύνει το τοπίο; Η περιπέτεια με τις διοικήσεις στην Εθνική και στην Πειραιώς μας δείχνει ότι δεν πρόκειται για μια εύκολη υπόθεση. Και πού να φτάσουμε στο διά ταύτα, την αναδιάρθρωση ολόκληρων κλάδων! Να μην ξεχνάμε ότι το 2013 επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο με την καθοδήγηση της Τραπέζης της Ελλάδος και το εγχείρημα τελείωσε πριν καν ξεκινήσει. Τα συμφέροντα είναι ισχυρά και πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, έτσι ώστε να συνεχίσουν να έχουν τη διαχείριση των χρεοκοπημένων επιχειρήσεών τους. Ο λόγος είναι προφανής.
Για να προχωρήσει το θέμα των κόκκινων δανείων χρειάζεται ένα σχέδιο για το τι θέλουμε να κάνουμε με τους κλάδους της Οικονομίας που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Χρειάζεται μια κοινή γραμμή με τον SSM που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Και χρειάζεται θέληση που δεν υπήρξε σε καμία φάση των τελευταίων ετών από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Να μη μιλήσουμε για τα άλλα επίπεδα. Για τους επενδυτές, τις κοινωνικές δομές, τον ρόλο του κράτους. Ολα αυτά είναι μακρινή μουσική! Η μετατροπή της Ελλάδας σε κανονική χώρα είναι από μόνη της μακρινή μουσική. Κακώς μιλάμε για «επιστροφή». Η Ελλάδα δεν υπήρξε στο παρελθόν κανονική χώρα. Το ορθότερο είναι να μιλάμε για «μετάβαση». Και το μεγάλο ερώτημα είναι αν έχουμε τον χρόνο για να φτάσουμε στο τέλος του παιχνιδιού και να κερδίσουμε την παρτίδα. Εσείς πιστεύετε ότι έχουμε χρόνο;
Του κ.Θ.Μαυρίδη
