- Μισός αιώνας ευρωπαϊκής ιστορίας με όραμα την ειρήνη, τη δημιουργία, την ευημερία, τη συνεργασία μέσα από μία ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων. Και αυτό ήταν η γοητεία της Ε.Ε., να ενώνει λαούς τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όχι γεωγραφικά, αλλά πολιτισμικά.
Άλλαξε... πρόσωπα, εδραίωσε ελευθερίες, υπέγραψε συνθήκες, θέσπισε κοινά μέτρα, αλλά κάπου στον δρόμο... έχασε τον σκοπό της. Η οικονομική κρίση τη γονάτισε και μετά ήρθε ένα συνονθύλευμα κρίσεων, τραπεζικών, χρέους, πολιτικής, τρομοκρατίας, μετανάστευσης και ιδεολογίας.
Οι αναζητήσεις ενώνουν τις κοινωνίες, αντίθετα οι κρίσεις τις κάνουν εσωστρεφείς, αμυνόμενες, τις συρρικνώνουν πνευματικά, δημιουργούν σκοτεινές ζώνες, καταργούν τις ελευθερίες και φέρνουν ανασφάλεια.
Αυτή είναι η Ευρώπη που θα θέλαμε να ζούμε; Ο φοβισμένος άνθρωπος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει και να διεκδικήσει, γίνεται ένα κέλυφος δίχως πυξίδα, δίχως περηφάνια, με κύριο χαρακτηριστικό τον φόβο και με την επίφαση της προστασίας που του παρέχουν.
Η Ευρώπη έχει χάσει σήμερα τους συνδετικούς της κρίκους, τις ενώσεις της, λησμονώντας ότι ο χαρακτήρας της είναι συνεκτικός με επίκεντρο τον άνθρωπο.
Μέλημά της δεν είναι να προωθεί εθνικά συμφέροντα, να καταργεί τα κράτη ή να εξάρει τον εθνικισμό και τον λαϊκισμό. Μέλημά της είναι να διασφαλίζει την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη, παρέχοντας θέσεις εργασίας σε όλους, πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, εγγύηση κοινού εισοδήματος για όλους τους πολίτες, ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση και την ενημέρωση, κίνητρα για δημιουργία, επιχειρηματικότητα και ανέλιξη και πρωτίστως ασφάλεια.
Όλα αυτά ενώνουν τους ανθρώπους, οι οποίοι οφείλουν να ξαναθυμηθούν ότι «η ισχύς βρίσκεται εν τη ενώσει». Ας στρέψουμε για λίγο το βλέμμα μας στον «ομφαλό της Γης», στους Δελφούς, όπου πριν από έναν χρόνο στήθηκε ο οφιόσχημος κίονας του τρίποδα των Πλαταιών.
Το μοναδικό κοινό ανάθημα όλων των Ελλήνων στο ιερό των Δελφών, μετά τη νίκη τους κατά των Περσών στη μάχη των Πλαταιών το 479 π.Χ., θυμίζοντας ότι όταν οι άνθρωποι είναι αδελφωμένοι επιτυγχάνουν τα πάντα, το αδύνατο.
Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ο καθένας πορεύεται μόνος του, έχει πάψει να αναζητά «συμμάχους» και αυτό είναι τρομακτικό... «Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο, εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου, δε μετρά τους παλμούς της καρδιάς σου, δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου.
Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει» λέει ο Γιάννης Ρίτσος. Οι αλλαγές του χρόνου όμως είναι ορόσημα... ας γίνει λοιπόν η αρχή του 2017 ένα ορόσημο.
