Η δικτατορία της κουκούλας..

Ποσό συντεταγμένη ή δημοκρατική μπορεί να θεωρείται μία πολιτεία η οποία ανέχεται την επικράτηση του «δίκιου» του ισχυρότερου; Αντίστοιχα, πόσο εφικτή είναι οποιασδήποτε μορφής επιστροφή στην «κανονικότητα» υπ’ αυτές τις συνθήκες;




Ο βάρβαρος τραμπουκισμός κατά δημοσιογράφων (φωτογρ.) και άλλων πολιτών που σημειώθηκε στο περιθώριο του αντιφασιστικού συλλαλητηρίου στη μνήμη του Παύλου Φύσσα αποτελεί ακόμη μία πτυχή ενός φαινομένου το οποίο κατατρέχει τη χώρα μας εδώ και χρόνια.
Της δικτατορίας των γνωστών-«αγνώστων».

Των συνθηκών, δηλαδή, υπό τις οποίες αυτοί οι άνθρωποι, είτε στο όνομα του λάβαρου που κρατούν, είτε με την επίκληση οποιουδήποτε άλλου λόγου, βιαιοπραγούν, καταστρέφουν περιουσίες και επιβάλλουν το «δίκιο» του ισχυρότερου.

Πρόκειται για τις συνθήκες εκείνες οι οποίες έχουν επιτρέψει, μεταξύ άλλων, η περιοχή των Εξαρχείων να αποτελεί ένα ιδιότυπο άβατο για τις αστυνομικές δυνάμεις, μέσα μαζικής μεταφοράς να παραδίνονται στην πυρά στο κέντρο της Αθήνας, το φαινόμενο των «καταλήψεων» να εντείνεται και η περιουσία ή ακόμη και η ζωή του κάθε πολίτη ο οποίος βρίσκεται στο διάβα αυτών των «γνωστών αγνώστων» να απειλείται.

Ποια πολιτεία, η οποία ανέχεται τη διαιώνιση συνθηκών όπως αυτές, μπορεί να θεωρηθεί συντεταγμένη ή δημοκρατική;
Για ποιο κράτος δικαίου μπορούμε να κάνουμε λόγο, όταν επικρατεί το δίκιο του ισχυρότερου;
Μόνον κατάλυση της δημοκρατικής νομιμότητας συνεπάγονται οι συνθήκες αυτές.

Δίχως αμφιβολία, η στάση ανοχής που επί χρόνια επιδεικνύει η ελληνική Πολιτεία έναντι φαινομένων όπως αυτά, επιτρέποντάς τους να «αναπτυχθούν», είναι εμφανέστερη υπό την παρούσα κυβέρνηση.

Εύλογα, είναι μία αδιέξοδη πολιτική, η οποία παραμένει στη ζωή μόνον χάριν ιδεοληψιών και αγκυλώσεων του παρελθόντος.
Ο τόπος δικαιούται, επιτέλους, να απελευθερωθεί από νοοτροπίες όπως αυτές, εάν όντως επιθυμεί να επιστρέψει σε κάποιου είδους «κανονικότητα».
Όσο η κυβέρνηση δεν συμφιλιώνεται με αυτή την ανάγκη και συνεχίζει να επιδεικνύει στάση ανοχής, τόσο θα εκτρέφεται η εκτροπή και η ανομία.

Τι ακριβώς απαιτείται ώστε να αφυπνιστεί η πολιτεία; Να θρηνήσουμε κι άλλα θύματα;
Είναι ανάγκη να θυμίσουμε ότι συνθήκες ακριβώς όπως αυτές είχαν ως κατάληξη, προ τετραετίας, τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα;

Σε αυτές τις συνθήκες, σε αυτή την ιδιότυπη και απόλυτα φασιστική λογική της υπερίσχυσης του δίκιου του ισχυροτέρου, της επικράτησης της βίας και της κατάλυσης της νομιμότητας, οφείλει να απαντήσει η πολιτεία διαμέσου των συντεταγμένων θεσμών της.
Είναι αποκλειστικά δικό της αυτό το καθήκον και ουδενός άλλου, διότι μόνον αυτή δικαιούται -και υποχρεούται- να επιβάλλει τη νομιμότητα.
Τα ζητήματα αυτά είναι λυμένα εδώ και αιώνες στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο και αποτελεί τρανή ομολογία ήττας ότι ακόμη ασχολούμεθα με αυτά στην Ελλάδα.

Πόσο ασφαλής μπορεί να αισθάνεται οποιοσδήποτε πολίτης συμμετέχει σε μία εκδήλωση σε δημόσιο χώρο, όταν συντρέχουν συνθήκες όπως αυτές και τι είδους αίσθημα ασφάλειας προσδοκά να εμπεδώσει η παρούσα κυβέρνηση προς οποιονδήποτε εξετάζει το ενδεχόμενο να επενδύσει τα χρήματά του στην πατρίδα μας, όταν έχουν έτσι τα πράγματα;

Όταν οργανώσεις όπως ο διαβόητος Ρουβίκωνας μπορούν να δρουν ανενόχλητες κατά ξένων ή ελληνικών εταιρειών, κατά εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή οποιουδήποτε άλλου, για ποια «τήρηση της νομιμότητας» μπορούμε να κάνουμε λόγο;
Εν προκειμένω, μόνο για απουσία βούλησης σε ό,τι αφορά επιβολή της νομιμότητας μπορούμε να μιλάμε.

Μόνο για έναν ιδιότυπο φασισμό, ο οποίος καλλιεργείται και θα κληροδοτήσει στην ελληνική κοινωνία την πεποίθηση ότι τα πολιτικά άκρα μπορούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους με τη χρήση βίας.
Έτσι, όμως, ανοίγουν και οι πύλες της κόλασης...




του κ.Ν. Γ.Δρόσου