Εάν είχε δίκιο σε ένα πράγμα ο Γιάνης (με ένα ν), αυτό ήταν η διαβόητη πολιτική του «extend & pretend». Από την αρχή της κρίσης έως και σήμερα.
Τότε έλεγαν ότι μας έσωζαν -αλλά μαζί με εμάς και τους εαυτούς τους- και ότι η χρεοκοπία δεν είναι πλέον στο τραπέζι…
Ουδέποτε αποδέχθηκαν ότι η ελληνική διάσωση αφορούσε και τις γαλλο-γερμανικές τράπεζες, ουδέποτε αποδέχθηκαν ότι ακόμη και μετά το PSI το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει μη βιώσιμο και ουδέποτε έθεσαν κάποιου είδους φραγμό στην υπερφορολόγηση ή την πλημμελή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, στις οποίες επιδόθηκε σειρά ελληνικών κυβερνήσεων.
Ο λόγος για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που -σε αντίθεση με το ΔΝΤ, το οποίο μετέβαλε στάση- εισήλθαν πλήρως και από την αρχή της ελληνικής κρίσης στη Βαρουφάκειο λογική του “extend and pretend”, επιλέγοντας να «κλείνουν τα μάτια» ενώπιον του ατελέσφορου τρόπου με τον οποίο επιχειρήθηκε η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης.
Ως αποτέλεσμα, μόλις λίγους μήνες πριν από την εκπνοή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου, η χώρα παραμένει ένας αφιλόξενος επενδυτικός προορισμός περιορισμένης ανταγωνιστικότητας, η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί καθώς ένας στους δύο φορολογούμενους έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές στην εφορία και η υπόθεση του δημόσιου χρέους παραμένει ανεπίλυτη, κινδυνεύοντας να οδηγήσει εκ νέου τη χώρα στη χρεοκοπία.
Πιο λάθος πεθαίνεις, σε αυτή την υπόθεση.
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αντιτάχθηκε σε ένα προς ένα τα σημεία αυτά, ζητώντας γενναία ελάφρυνση του ελληνικού δημόσιου χρέους και αμφισβητώντας τη σκοπιμότητα των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που ζητούσαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.
Αντίθετα, επέμενε στην πιστή εφαρμογή σειράς μεταρρυθμίσεων, οι οποίες είχαν ως στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και την επιστροφή της χώρας σε ανάπτυξη.
Ίσως όλα αυτά να είναι γνωστά και καταγεγραμμένα, όμως, τώρα γίνεται σαφής -σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια- η επίπτωσή τους.
Εάν δεν υπάρξει ελάφρυνση του χρέους, ο κίνδυνος της χρεοκοπίας παραμένει ορατός, μας λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, ενώ η ΑΑΔΕ, μέσω των στοιχείων που δημοσίευσε χθες, καθιστά σαφές ότι η κοινωνία πλέον δεν αντέχει άλλο την υπερφορολόγηση.
Διότι, εντέλει, αυτό είναι το μήνυμα της διαπίστωσης ότι ο ένας στους δύο φορολογουμένους έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία και ότι συνολικά σχεδόν ένα εκατ. συνάνθρωποί μας έχουν υποστεί μέτρα αναγκαστικής είσπραξης.
Όσο για τη χαμένη ανάπτυξη, ας όψεται η αβεβαιότητα που συνόδευσε τη χώρα ήδη από τα μέσα του 2014 και βεβαίως το α’ εξάμηνο του 2015 αλλά και η απουσία συνθηκών υγιούς ανταγωνισμού.
Τι άλλο χρειάζεται κανείς ώστε να αντιληφθεί ότι η άσκηση -πολύ απλά- δεν βγαίνει;
Η δε πρόσφατη ομολογία Τσακαλώτου - Χουλιαράκη ότι η υπερφορολόγηση έχει ταξικό πρόσημο καθιστά τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Θα παραμένουν, δε, έτσι, ενόσω η κυβέρνηση της χώρας επιλέγει να υπερφορολογεί και ενόσω οι Ευρωπαίοι εταίροι μας κωφεύουν στην ανάγκη γενναίας ελάφρυνσης των όρων εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους και άρα μείωσης των στόχων περί πρωτογενών πλεονασμάτων σε επίπεδα που να μην εξαντλούν τη χώρα.
Στη διάρκεια των τελευταίων επτά και πλέον ετών η Ελλάδα έκανε τη μισή δουλειά κι αν η ευθύνη για το γεγονός αυτό είναι κατά ένα μεγάλο μέρος δική της, σίγουρα το υπόλοιπο τμήμα αναλογεί σε όσους «αξιολογούσαν» την πρόοδό της στην τήρηση των συμπεφωνημένων και έβαζαν την υπογραφή τους στο «όλα καλώς».
Κατά τα λοιπά, η εμπιστοσύνη «κτίζεται», οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων μειώνονται και οδεύουμε προς το τέλος του μνημονίου…
Πιθανότατα. Όχι όμως και της κρίσης…
του κ.Ν.Γ.Δρόσου
