..
Email από την εφημερίδα"Τα Νέα".
.
Δεν πρόκειται για μια σέχτα πολιτικών που έχουν υιοθετήσει κρυφούς κώδικες επικοινωνίας στο πλαίσιο μιας πολιτικής οργάνωσης, αλλά για τους ελληνικής καταγωγής πολιτικούς της διασποράς.
Από τη Ζιμπάμπουε, το Σουδάν και το Κονγκό μέχρι το Ταταρστάν, την Αργεντινή, τη Βραζιλία και την Αυστραλία, περισσότεροι από 220 ελληνικής καταγωγής πολιτικοί εξελέγησαν στα τοπικά Κοινοβούλια και στις 
Γερουσίες("κλικ" στην εικόνα για μεγέθυνση), ενώ αρκετοί κατάφεραν να φτάσουν στα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα καταλαμβάνοντας υπουργικούς θώκους ακόμη και την πρωθυπουργία.
Γερουσίες("κλικ" στην εικόνα για μεγέθυνση), ενώ αρκετοί κατάφεραν να φτάσουν στα ανώτατα πολιτειακά αξιώματα καταλαμβάνοντας υπουργικούς θώκους ακόμη και την πρωθυπουργία. Οι ελληνικής καταγωγής πολιτικοί στις ΗΠΑ κρατούν τα σκήπτρα στη σχετική λίστα με 56 εν ενεργεία πολιτικούς σε σύνολο 126 σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ άλλοι 94 έχασαν τις θέσεις τους σε πρόσφατες εκλογές στις χώρες τους αλλά εξακολουθούν να δηλώνουν αμετανόητοι λάτρεις της «μητέρας πατρίδας». Η καταγραφή.
Η πρώτη προσπάθεια να καταγραφούν οι ελληνικής καταγωγής πολιτικοί της διασποράς άρχισε μόλις το 2004 με την ίδρυση του σωματείου της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού. Τουλάχιστον μια φορά το χρόνο οι ελληνικής καταγωγής πολιτικοί επιστρέφουν στη «μητέρα πατρίδα», όπως λένε ότι νιώθουν την Ελλάδα. «Στο τελευταίο μας παγκόσμιο συνέδριο που έγινε στην.... Αθήνα συζητήθηκαν θέματα που αφορούν τον Ελληνισμό, το μακεδονικό ζήτημα, το Κυπριακό, τη γενοκτονία των Ποντίων και την ανάδειξη και προστασία του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη», λέει ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης κ. Δημήτρης Γιάνναρος, ο οποίος είναι πολιτειακός βουλευτής και αντιπρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων στο Κονέκτικατ.
Συνήθως εκφράζεται η θέληση των μεταναστών πολιτικών να βοηθήσουν την Ελλάδα με τη δημιουργία εμπορικών και οικονομικών σχέσεων με τις χώρες τους, κάτι που για τους περισσότερους είναι εφικτό με δεδομένες τις κυβερνητικές θέσεις τους. Στη συνέχεια όμως έρχονται σε επαφή με το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας και κάθε καλή πρόθεση καταλήγει σε μια ακόμη ατέρμονη συζήτηση, η οποία ανανεώνεται για την επόμενη παγκόσμια συνάντηση των απανταχού Ελλήνων πολιτικών. Σε κάθε πολιτεία της Αυστραλίας υπάρχει βουλευτής της ομογένειας, κυρίως δεύτερης γενιάς, ενώ ορισμένοι κατάφεραν να εξελιχθούν και σε σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες καταλαμβάνοντας υπουργικούς θώκους.
Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ οι ελληνικής καταγωγής πολιτικοί γνωρίζουν άνθηση την τελευταία δεκαετία, κυρίως σε χώρες όπου διαβιοί το ελληνικό στοιχείο, όπως η Γεωργία και η Ρωσία. Ιδιαίτερες θεωρούνται οι περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Ρουμανίας, όπου σημαντικοί πολιτικοί ανακάλυψαν τις ελληνικές τους ρίζες και ήρθαν σε επαφή με την Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση Ελληνισμού.
Η αλήθεια είναι πως με εν ενεργεία Έλληνες υπουργούς στους τομείς Βιομηχανίας, Παιδείας, Πολιτισμού, Υγείας, ΥΠΕΧΩΔΕ, Αλιείας, Τυχερών Παιγνίων και Οικονομικών δεν λείπει τίποτα για τον σχηματισμό μιας «παγκόσμιας ελληνικής κυβέρνησης». Όσο όμως μαθαίνουν την ελληνική πραγματικότητα, αυτή ακόμη περισσότερο τούς πληγώνει. «Στην Αυστραλία δεν υπάρχουν κόμματα αρχηγικά αλλά κόμματα που υπηρετούν αρχές, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα», παρατηρεί ο Κώστας Βάτσκαλης, υπερυπουργός σήμερα στην Αυστραλία και μια από τις σπανιότερες περιπτώσεις Ελλήνων πολιτικών της διασποράς. «Στην Αυστραλία βρέθηκα το 1983 σε ηλικία 27 ετών, μετανάστης από την Ελλάδα, και έχοντας αφήσει πίσω την οικογένειά μου. Αυτό όμως που μετράει εδώ είναι οι ικανότητες του ατόμου και όχι η καταγωγή του ή οι γνωριμίες του», υποστηρίζει ο Ελληνοαυστραλός υπερυπουργός, που παρακολουθεί καθημερινά τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα.
Το γεγονός ότι η καταγωγή δεν αποτέλεσε εμπόδιο στην πολιτική του καριέρα επισημαίνει ο υπουργός Δικαιοσύνης και Βιομηχανικών Σχέσεων στην Αυστραλία Τζον Χατζηστέργος αλλά και ο υπουργός Βιομηχανίας του Καναδά Τόνι Κλέμεντ.
Συνήθως εκφράζεται η θέληση των μεταναστών πολιτικών να βοηθήσουν την Ελλάδα με τη δημιουργία εμπορικών και οικονομικών σχέσεων με τις χώρες τους, κάτι που για τους περισσότερους είναι εφικτό με δεδομένες τις κυβερνητικές θέσεις τους. Στη συνέχεια όμως έρχονται σε επαφή με το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας και κάθε καλή πρόθεση καταλήγει σε μια ακόμη ατέρμονη συζήτηση, η οποία ανανεώνεται για την επόμενη παγκόσμια συνάντηση των απανταχού Ελλήνων πολιτικών. Σε κάθε πολιτεία της Αυστραλίας υπάρχει βουλευτής της ομογένειας, κυρίως δεύτερης γενιάς, ενώ ορισμένοι κατάφεραν να εξελιχθούν και σε σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες καταλαμβάνοντας υπουργικούς θώκους.
Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ οι ελληνικής καταγωγής πολιτικοί γνωρίζουν άνθηση την τελευταία δεκαετία, κυρίως σε χώρες όπου διαβιοί το ελληνικό στοιχείο, όπως η Γεωργία και η Ρωσία. Ιδιαίτερες θεωρούνται οι περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Ρουμανίας, όπου σημαντικοί πολιτικοί ανακάλυψαν τις ελληνικές τους ρίζες και ήρθαν σε επαφή με την Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση Ελληνισμού.
Η αλήθεια είναι πως με εν ενεργεία Έλληνες υπουργούς στους τομείς Βιομηχανίας, Παιδείας, Πολιτισμού, Υγείας, ΥΠΕΧΩΔΕ, Αλιείας, Τυχερών Παιγνίων και Οικονομικών δεν λείπει τίποτα για τον σχηματισμό μιας «παγκόσμιας ελληνικής κυβέρνησης». Όσο όμως μαθαίνουν την ελληνική πραγματικότητα, αυτή ακόμη περισσότερο τούς πληγώνει. «Στην Αυστραλία δεν υπάρχουν κόμματα αρχηγικά αλλά κόμματα που υπηρετούν αρχές, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα», παρατηρεί ο Κώστας Βάτσκαλης, υπερυπουργός σήμερα στην Αυστραλία και μια από τις σπανιότερες περιπτώσεις Ελλήνων πολιτικών της διασποράς. «Στην Αυστραλία βρέθηκα το 1983 σε ηλικία 27 ετών, μετανάστης από την Ελλάδα, και έχοντας αφήσει πίσω την οικογένειά μου. Αυτό όμως που μετράει εδώ είναι οι ικανότητες του ατόμου και όχι η καταγωγή του ή οι γνωριμίες του», υποστηρίζει ο Ελληνοαυστραλός υπερυπουργός, που παρακολουθεί καθημερινά τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα.
Το γεγονός ότι η καταγωγή δεν αποτέλεσε εμπόδιο στην πολιτική του καριέρα επισημαίνει ο υπουργός Δικαιοσύνης και Βιομηχανικών Σχέσεων στην Αυστραλία Τζον Χατζηστέργος αλλά και ο υπουργός Βιομηχανίας του Καναδά Τόνι Κλέμεντ.
