Φυτεύοντας το ...ρεύμα.

Oι αγρότες έτρεξαν στη ΔΕΗ να κάνουν τα χαρτιά τους για να φυτέψουν φωτοβολταϊκά πάρκα με την ίδια ζέση που θα έτρεχαν στο προποτζίδικο όταν κάποιο τυχερό παιχνίδι έχει τζακ ποτ.

Φταίνε οι ίδιοι για την αφέλεια ή μήπως ευθύνονται οι μηχανικοί που πήγαιναν από καφενείο σε καφενείο να ενημερώσουν για τη μεγάλη επενδυτική ευκαιρία;
Μήπως φταίει και η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη που δημιούργησε προσδοκίες ενός Ελντοράντο;
Υπολογίζεται ότι θα κατατεθούν περί τις 12.000 αιτήσεις για...παραγωγή ρεύματος σε χωραφάκια που άλλοτε έβγαζαν αμπελοφάσουλα και άλλα βρώσιμα προϊόντα.

Oι αγρότες καλλιεργούν πολλά πράγματα: καλλιεργούν εντυπώσεις με τον μαχητικό συνδικαλισμό τους, καλλιεργούν την οκνηρία ζώντας από επιδοτήσεις, οπότε μπορούν κάλλιστα να καλλιεργήσουν κι ενέργεια. Οσοι διαθέτουν έκταση 5 στρεμμάτων μπορούν να κάνουν αίτηση για κολοσσιαίο (εξαψήφιο) δάνειο.

Χωρίς κανένα επιχειρηματικό ρίσκο, διαθέτοντας μόνο ένα κομμάτι γης, θα έχουν μια σίγουρη επένδυση σε βάθος χρόνου. Θα πωλούν το ρεύμα σε προκαθορισμένη τιμή, και με τα έσοδα θα αποπληρώνουν το δάνειο, που καλύπτει το 100% της επένδυσης.

Ονειρεύονται λοιπόν να εισπράττουν 2.000 ευρώ για 12 χρόνια και 6.000 ευρώ για 8 χρόνια. Θα έχουν βέβαια και κάποια ψιλοέξοδα για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων.

Oι αγρότες λοιπόν τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση.
Αν τα βάλουμε όμως κάτω και τα μετρήσουμε, θα δούμε ότι δεν βγαίνουν τα νούμερα.
Πολλαπλασιάζουμε τον αριθμό των αιτήσεων με το ποσό που απαιτείται για την επένδυση. Βγαίνει ένας δεκαψήφιος αριθμός. Αυτό το κεφάλαιο καλείται να εκταμιεύσει πρωτίστως η Αγροτική Τράπεζα, και οι άλλες τράπεζες που θέλουν να μπουν στην πρίζα των φωτοβολταϊκών.
Ας υποθέσουμε ότι ευρίσκονται τα χρήματα.
Οι επίδοξοι παραγωγοί ηλιακού ρεύματος προσφέρουν ενέργεια πολύ περισσότερη από αυτή που μπορεί να απορροφήσει το συνολικό ενεργειακό πρόγραμμα του υπουργείου Περιβάλλοντος. Υπάρχουν ευρωπαϊκές δεσμεύσεις, δεν μπορεί να απλωθούν σε όλη την επικράτεια οι τζαμαρίες των φωτοβολταϊκών. Πρέπει να φυτευτούν και ανεμογεννήτριες σε αιολικά πάρκα, να ενισχυθούν οι υδροηλεκτρικοί σταθμοί.
Εν ολίγοις, μεγαλύτερες ελπίδες να πουλήσει ρεύμα έχει κάποιος που θα χτίσει έναν ανεμόμυλο με λευκό σοβά παρά ο αγρότης που έκανε την αίτηση στη ΔΕΗ.

Η προσφορά ενέργειας από πλευράς αγροτών είναι λοιπόν πολύ μεγαλύτερη από την ανάγκη ηλιακού ρεύματος για το κράτος. Υπάρχει όμως ένα άλλο ερώτημα:
Γιατί το συγκεκριμένο μη αγροτικό προϊόν θα πρέπει να παράγεται από αγρότες και μάλιστα επιδοτούμενο;
Αν υπάρχει μια πίτα που καθορίζει πόσες κιλοβατώρες μπορούν να διατίθενται ηλιακά, είναι εξαιρετικά περίπλοκο να γίνει μια δίκαιη κατανομή. Κατ΄ αρχάς, υπάρχουν εταιρείες πρόθυμες να κάνουν επενδύσεις (έχουν ήδη «ρίξει» στην αγορά κάπου 500 εκατ. ευρώ), να συντηρήσουν εργατικό δυναμικό που αριθμεί εκατοντάδες υπαλλήλους και να συμβάλουν στην πολυπόθητη «ανάπτυξη».

Υποτίθεται ότι τα αιτήματα των αγροτών θα εξεταστούν κατά προτεραιότητα, ίσως επειδή υπάρχει μια πολιτική ευαισθησία στα «κοινωνικά κριτήρια».
Γιατί λοιπόν να μην κάνει αίτηση κάθε χαμηλόμισθος οικοπεδούχος ή ατυχείς γαιοκτήμονες;

Το κάλεσμα των αγροτών να επιδοτηθούν για να κάθονται παράγοντας ρεύμα ήταν μάλλον ατυχές με τον τρόπο που έγινε. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό και σώφρον αν πρώτα προσδιορίζονταν οι ανάγκες, υπολογιζόταν τι χρειάζεται κάθε νομός, πόσοι μπορούν να επιδοτηθούν. Με την επιλογή της κυρίας Μπιρμπίλη προστέθηκε ένα ακόμη πρόβλημα στο ήδη προβληματικό ενεργειακό τοπίο:

Ποιος θα κάτσει να αξιολογήσει τους φακέλους των αγροτών, όταν καθοριστούν σαφή κριτήρια επιλογής. Παρεκτός αν το ζητούμενο ήταν να εισπραχθούν τα παράβολα (300 ευρώ για σταθμούς ισχύος μέχρι 20 kW και 500 ευρώ για σταθμούς ισχύος από 20 ως 100 kW).
Λ.Κέζα















tovima.gr