ν αυλόγυρο του μουσουλμανικού σχολείου Τζελάλ Μπαγιάρ της Κομοτηνής. Καθηγητές και λοιποί ενήλικες μειονοτικοί σχεδόν έσπρωχναν ο ένας τον άλλο, για να πλησιάσουν τον «υψηλό επισκέπτη» τους και να του σφίξουν το χέρι. Και όταν ο τελευταίος τους προσφώνησε «Τούρκοι, αδέλφια μας από την Κομοτηνή», αποθεώθηκε.Όπως κι αν αποκαλέσει κανείς τη μειονότητα της Θράκης, η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται κοντά στην Τουρκία. Η ίδια, άλλωστε, δεν τους αφήνει ποτέ να νιώσουν μακριά της. Φροντίζουν γι' αυτό διάφοροι: από τους υπουργούς της, που κόπτονται για «δικαιώματα που καταπατούνται», και τους τοπικούς παράγοντες, που επενδύουν στην καχυποψία και την απομόνωση για να περιχαρακώνουν και το δικό τους ρόλο, μέχρι τους τουρκικούς ραδιοσταθμούς, που το σήμα τους φτάνει μέχρι έξω από την Καβάλα. Μοιραία σκέφτεσαι πόσο πιο ευάλωτος μπορεί να γίνει κάποιος μειονοτικός όσο περισσότερο η ελληνική Πολιτεία τον έχει στο περιθώριο. Τουλάχιστον οι μπάρες έπεσαν εδώ και χρόνια...
«Προσωπικά έχω πολλούς φίλους μουσουλμάνους», μας λέει γυναίκα συνάδελφος από τοπικό κανάλι στη διάρκεια της... ατέλειωτης αναμονής των ανθρώπων των ΜΜΕ από το ένα ραντεβού του Τούρκου ΥΠΕΞ στο άλλο. «Τα παιδιά Ελλήνων και μουσουλμάνων παίζουν στην ίδια γειτονιά. Πολύς κόσμος και από την «άλλη πλευρά» θέλει επίσης την ειρηνική συνύπαρξη. Αλλά κάθε τόσο όλο και κάποιος θα βαλθεί να τους ξεσηκώσει. Και δεν εννοώ μόνον Τούρκους. Μιλώ και για δηλώσεις Ελλήνων, για ρεπορτάζ των μεγάλων καναλιών, για τέτοια πράγματα», συμπληρώνει η ίδια.
Μπορεί να ήταν ο φόβος για το τι θα πουν και θα γράψουν οι Ελληνες, μπορεί να ήταν απλά μια εντολή που τηρήθηκε ευλαβικά, όμως σ΄ όποιον μειονοτικό κι αν απευθυνθήκαμε για να μας μιλήσει, συναντήσαμε κλειστά στόματα. Ακόμη και στις σχεδόν... απελπισμένες εκκλήσεις των δημοσιογράφων για μετάφραση των λεγομένων του Μπαμπατζάν ή όσων των υποδέχονταν, η ίδια σχεδόν απάντηση: «Δεν ξέρω καλά ελληνικ
ά, ρωτήστε κάποιον άλλον». Μόνο στα Αρριανά καταφέραμε να πείσουμε ένα μειονοτικό να μας μιλήσει, υπό τον όρο να μη δημοσιεύσουμε ούτε το μικρό του όνομα. «Εμείς νιώθουμε Τούρκοι, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό εσείς το θεωρείτε εχθρική συμπεριφορά. Είμαστε πολίτες του ελληνικού κράτους και σεβόμαστε τους νόμους του, δε θέλουμε να... κατακτήσουμε αυτόν τον τόπο», μας λέει. Περίπου 1.000 μειονοτικοί ζουν στα Αρριανά (ενώ συνολικά στους 14 οικισμούς του δήμου κατοικούν περί τα 6.000 άτομα, κατά 95% μουσουλμάνοι). Είναι ένα χωριό που σφύζει από ζωή και νεολαία. Με τα σούπερ μάρκετ του, το Ιντερνετ, τα φαγάδικα -νοστιμότατα τα εδέσματα, τα δοκιμάσαμε- και φυσικά τα δορυφορικά πιάτα που πιάνουν τα τουρκικά κανάλια. Εικόνα που συνάδει με εκείνη που καταγράψαμε λίγο νωρίτερα, στην ομιλία του Αλί Μπαμπατζάν στην Κομοτηνή: μιας μειονότητας ευημερούσας, παρά τα υπαρκτά προβλήματα. Αθέλητα σου έρχονται στο μυαλό το Φανάρι, οι Ελληνες της Πόλης... Τέλος πάντων... "
*Από το πραγματικά πλήρες ρεπορτάζ της εφημερίδας "Αγγελιοφόρος"για την επίσκεψη Μπαμπατζάν στη Θράκη
