''Ανεμολογίτες" του ΣΚΑΙ 100,3.
.
Άρθρο του καθηγητή κ.Γ.Μυλόπουλου*:
"Τον άγριο ξυλοδαρμό του Κύπριου σπουδαστή Αυγουστίνου Δημητρίου από αστυνομικούς, το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 2006 στη Θεσσαλονίκη, τον είδαν όλοι στις οθόνες της τηλεόρασης. Κατά κύριο λόγο της ιδιωτικής, 
μια και τα κρατικά κανάλια έμειναν στην επίσημη εκδοχή της αστυνομίας. Σύμφωνα με την οποία η αιτία της κακοποίησης του παιδιού, ήταν μια ζωηρή… ζαρντινιέρα.
Εκείνο που ίσως έχει ενδιαφέρον σήμερα να έρθει στο φως της δημοσιότητας, είναι τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και οδήγησαν στο θλιβερό περιστατικό, καθώς και οι συνθήκες που επικρατούσαν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά.
Το ακαδημαϊκό άσυλοΤο έγγραφο του προϊσταμένου της εισαγγελίας της Θεσσαλονίκης, 10 περίπου ημέρες πριν την επέτειο της 17ης Νοέμβρη του 2006, σύμφωνα με το οποίο η αστυνομία, σε περιπτώσεις που συμβαίνουν κακουργηματικές πράξεις ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής, οφείλει να επεμβαίνει εντός του χώρου του πανεπιστημίου χωρίς την άδεια των πρυτανικών αρχών, έχει πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Η νομική ορθότητα της εισαγγελικής παρέμβασης καλύπτεται από τη χρονική συγκυρία, καθώς η εντύπωση που προκαλείται είναι, ότι αυτό αποτελεί προαναγγελία αστυνομικής επέμβασης στο πανεπιστήμιο.
Η συζήτηση ωστόσο δρα ευεργετικά, καθώς οι πρυτανικές αρχές, ο Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού, όπως και οι σύλλογοι των φοιτητών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σκέπτονται και συσκέπτονται με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσουν την πρόκληση. Αν δεχτούν την εισαγγελική παρέμβαση, ευθυγραμμίζονται μεν με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου για το ακαδημαϊκό άσυλο, δίνουν όμως τη λάθος εντύπωση.
Καθώς η εισβολή αστυνομικών στο πανεπιστήμιο, 33 χρόνια μετά τη μοιραία νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1973, θα .."
μια και τα κρατικά κανάλια έμειναν στην επίσημη εκδοχή της αστυνομίας. Σύμφωνα με την οποία η αιτία της κακοποίησης του παιδιού, ήταν μια ζωηρή… ζαρντινιέρα.Εκείνο που ίσως έχει ενδιαφέρον σήμερα να έρθει στο φως της δημοσιότητας, είναι τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί και οδήγησαν στο θλιβερό περιστατικό, καθώς και οι συνθήκες που επικρατούσαν εκείνο το βράδυ της Παρασκευής, μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά.
Το ακαδημαϊκό άσυλοΤο έγγραφο του προϊσταμένου της εισαγγελίας της Θεσσαλονίκης, 10 περίπου ημέρες πριν την επέτειο της 17ης Νοέμβρη του 2006, σύμφωνα με το οποίο η αστυνομία, σε περιπτώσεις που συμβαίνουν κακουργηματικές πράξεις ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής, οφείλει να επεμβαίνει εντός του χώρου του πανεπιστημίου χωρίς την άδεια των πρυτανικών αρχών, έχει πέσει σαν κεραυνός εν αιθρία στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Η νομική ορθότητα της εισαγγελικής παρέμβασης καλύπτεται από τη χρονική συγκυρία, καθώς η εντύπωση που προκαλείται είναι, ότι αυτό αποτελεί προαναγγελία αστυνομικής επέμβασης στο πανεπιστήμιο.
Η συζήτηση ωστόσο δρα ευεργετικά, καθώς οι πρυτανικές αρχές, ο Ενιαίος Σύλλογος Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού, όπως και οι σύλλογοι των φοιτητών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, σκέπτονται και συσκέπτονται με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσουν την πρόκληση. Αν δεχτούν την εισαγγελική παρέμβαση, ευθυγραμμίζονται μεν με το πνεύμα και το γράμμα του νόμου για το ακαδημαϊκό άσυλο, δίνουν όμως τη λάθος εντύπωση.
Καθώς η εισβολή αστυνομικών στο πανεπιστήμιο, 33 χρόνια μετά τη μοιραία νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1973, θα .."
*Ο κ.Γιάννης Α. Μυλόπουλος είναι καθηγητής στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ.
