του κ.Γ.Πιπερόπουλου
Καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
"Και μετά το Ρουσόπουλο;
Με αφορμή τα ατέλειωτα χειροκροτήματα και τους αμετροεπείς διθυράμβους που απένειμαν εις εαυτούς και αλλήλους τα πέντε κόμματα
της ελληνικής Βουλής για την τριήμερη «λεκτική αντιπαράθεση» τους την περασμένη εβδομάδα, θυμήθηκα αυτό που πριν μερικά χρόνια είχα γράψει στο βιβλίο μου «Ένας Ψυχολόγος στο Γήπεδο» ακριβώς επειδή εκφράζει ως ψευδό-δίλημμα την ελληνική πραγματικότητα: τελικά τι είναι συναρπαστικότερο ως επιλογή για εμάς τους Νέο-Έλληνες, «η πολιτική του ποδοσφαίρου ή το ποδόσφαιρο της πολιτικής;..» Μπορεί να με κατηγορήσουν μερικοί για επιδερμική προσέγγιση στο θέμα, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό που σήμερα μας λείπει στην πολιτική σκηνή είναι ένας …. Όττο Ρεχάγγελ!
Ο Γερμανός που μας οδήγησε στην ιστορική Κυριακή 4η Ιουλίου 2004, (σύμπτωση με την ομώνυμη γιορτή των Αμερικανών) γράφοντας για την ιστορία την ημέρα «Ανεξαρτησίας του ελληνικού ποδοσφαίρου» από αρρωστημένα μυαλά και συνειδήσεις που το κρατούσαν χρόνια τώρα σε επίπεδο καρκινοπαθή τελικού σταδίου!!!
Αλλαγές που μορφοποιούν σε νέα σχήματα δομές και θεσμούς μιας κοινωνίας ταυτίζονται, συνήθως, με το «πέρασμα» από τις οδυνηρές συμπληγάδες ενός δράματος ή μίας τραγωδίας. Ο λαός μας το θέτει επιτυχημένα στο γνωμικό ότι «αν δεν πάθεις δεν θα…μάθεις».
Υπάρχει, όμως, και η περίπτωση όπου η δημιουργική «αναστροφή» δεν προκαλείται από το αρνητικό αλλά το θετικό, όπου δεν είναι «το πάθημα» που μορφοποιεί νέα σχήματα αλλά ο…θρίαμβος όπως είχε συμβεί στην Πορτογαλία το 2004!
Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας στις σχέσεις Κράτους- Πολιτών στην πατρίδα μας οι οποίες δεν..."
της ελληνικής Βουλής για την τριήμερη «λεκτική αντιπαράθεση» τους την περασμένη εβδομάδα, θυμήθηκα αυτό που πριν μερικά χρόνια είχα γράψει στο βιβλίο μου «Ένας Ψυχολόγος στο Γήπεδο» ακριβώς επειδή εκφράζει ως ψευδό-δίλημμα την ελληνική πραγματικότητα: τελικά τι είναι συναρπαστικότερο ως επιλογή για εμάς τους Νέο-Έλληνες, «η πολιτική του ποδοσφαίρου ή το ποδόσφαιρο της πολιτικής;..» Μπορεί να με κατηγορήσουν μερικοί για επιδερμική προσέγγιση στο θέμα, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό που σήμερα μας λείπει στην πολιτική σκηνή είναι ένας …. Όττο Ρεχάγγελ!Ο Γερμανός που μας οδήγησε στην ιστορική Κυριακή 4η Ιουλίου 2004, (σύμπτωση με την ομώνυμη γιορτή των Αμερικανών) γράφοντας για την ιστορία την ημέρα «Ανεξαρτησίας του ελληνικού ποδοσφαίρου» από αρρωστημένα μυαλά και συνειδήσεις που το κρατούσαν χρόνια τώρα σε επίπεδο καρκινοπαθή τελικού σταδίου!!!
Αλλαγές που μορφοποιούν σε νέα σχήματα δομές και θεσμούς μιας κοινωνίας ταυτίζονται, συνήθως, με το «πέρασμα» από τις οδυνηρές συμπληγάδες ενός δράματος ή μίας τραγωδίας. Ο λαός μας το θέτει επιτυχημένα στο γνωμικό ότι «αν δεν πάθεις δεν θα…μάθεις».
Υπάρχει, όμως, και η περίπτωση όπου η δημιουργική «αναστροφή» δεν προκαλείται από το αρνητικό αλλά το θετικό, όπου δεν είναι «το πάθημα» που μορφοποιεί νέα σχήματα αλλά ο…θρίαμβος όπως είχε συμβεί στην Πορτογαλία το 2004!
Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας στις σχέσεις Κράτους- Πολιτών στην πατρίδα μας οι οποίες δεν..."
(...για τη συνέχεια πατήστε εδώ)
