Tης Τ.Καραισκάκη
Από το 2004 δημιουργήθηκαν 695 νέες δημόσιες υπηρεσίες και 467 αμειβόμενες επιτροπές, ανέφερε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Φίλιππος Πετσάλνικος σε πρόσφατη ερώτηση για τον 
υδροκεφαλισμό της δημόσιας διοίκησης.
Δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, αλλά παράπλευρη συνέπεια του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Παντού στον δυτικό κόσμο, η αποδυνάμωση του κράτους (χάριν της ελευθερίας των αγορών) δημιούργησε γόνιμο «έδαφος» για την άνθηση ακριβώς νέων υπηρεσιών και αμειβόμενων επιτροπών εκτός παλαιών μηχανισμών, ώστε να εξισορροπηθεί η απόσυρση του κράτους από τις ελεγκτικές του αρμοδιότητες.
υδροκεφαλισμό της δημόσιας διοίκησης.Δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία, αλλά παράπλευρη συνέπεια του πολιτικο-οικονομικού συστήματος. Παντού στον δυτικό κόσμο, η αποδυνάμωση του κράτους (χάριν της ελευθερίας των αγορών) δημιούργησε γόνιμο «έδαφος» για την άνθηση ακριβώς νέων υπηρεσιών και αμειβόμενων επιτροπών εκτός παλαιών μηχανισμών, ώστε να εξισορροπηθεί η απόσυρση του κράτους από τις ελεγκτικές του αρμοδιότητες.
Στη χώρα μας αυτό έλαβε σχεδόν τραγικές διαστάσεις, αν σκεφθεί κανείς ότι πάνω στην παχυδερμική, γραφειοκρατική, σπάταλη, αντιπαραγωγική «μηχανή» (πάνω από ένα εκατομμύριο υπάλληλοι), χτίστηκαν άτσαλα και απροσχεδίαστα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας (πλην δυο-τριών φωτεινών εξαιρέσεων) νέες υπηρεσίες, νέες ανεξάρτητες αρχές, που διόγκωσαν την αδράνεια, την ανευθυνότητα και το... χάος. Εξωτερικοί ελεγκτές επιβλέπουν (;) τις υπηρεσίες εσωτερικού ελέγχου ή τις συμβάσεις έργων, προμηθειών, παροχής υπηρεσιών, σύμβουλοι απαρτίζουν επιτροπές, επιστημονικοί συνεργάτες αναλαμβάνουν μελέτες. Ταυτόχρονα προσλαμβάνονται έκτακτοι για να κλείσουν τις άμεσες «τρύπες» στον κεντρικό «κορμό» (ενώ πολλοί μάχιμοι βαλτώνουν σε μη παραγωγικές θέσεις). Δεν είναι τυχαίο ότι το 46% των συνολικών προσλήψεων στο Δημόσιο (που αποτελούν το 25% όλων των προσλήψεων) αφορούν θέσεις προσωρινής απασχόλησης. Μια τεράστια νέα τάξη εργαζομένων «τακτοποιείται» για λίγο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή μέσω κοινοτικών προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας (stage), σε θέσεις που έπειτα «παλεύεται» να διατηρηθούν με τροπολογίες (όπως παλαιότερα των μαθητευόμενων των ασφαλιστικών ταμείων και πρόσφατα των εργαζομένων σε αρχαιολογικούς χώρους). Σύντομα προστίθενται στη διογκούμενη μάζα των συμβασιούχων που διαμαρτύρονται στους δρόμους.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις νέες υπηρεσίες και επιτροπές, οι περισσότερες από τις οποίες απασχολούν υπαλλήλους, γραμματείς, εισηγητές, που αποζημιώνονται και ανά συνεδρίαση, για να καταλήξουν συχνότατα σε... προσχέδια πορισμάτων, που ανατίθενται σε ιδιωτικές εταιρείες για τη διενέργεια έναντι δεκάδων χιλιάδων ευρώ μελετών ή τη σύνταξη προτάσεων. Αλλες πάλι αντί να ξεμπλοκάρουν, αγκυλώνουν περαιτέρω τις αδρανείς δομές. Τα μέλη τους, συχνά, αντί να συνεργάζονται, κινούνται ανταγωνιστικά μεταξύ τους υποκινούμενα από τη διάθεση εξυπηρέτησης της ιδιαίτερης πελατείας τους.
Αποδυναμωμένο, κατακερματισμένο, υδροκέφαλο Δημόσιο. Εκείνο που πιο αποτελεσματικά καταφέρνει είναι να μεταποιεί κάθε νέα υπηρεσία σε παρασιτική «παραφυάδα» παρατρεχάμενων. Διότι δεν έχει εγκαταλειφθεί το κομματικό εμπόριο των θέσεων, η ρουσφετολογία, η συναλλαγή, η ιδιοτέλεια, η λογοδοσία όχι στην κοινωνία, αλλά στην πολιτική εξουσία.
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις νέες υπηρεσίες και επιτροπές, οι περισσότερες από τις οποίες απασχολούν υπαλλήλους, γραμματείς, εισηγητές, που αποζημιώνονται και ανά συνεδρίαση, για να καταλήξουν συχνότατα σε... προσχέδια πορισμάτων, που ανατίθενται σε ιδιωτικές εταιρείες για τη διενέργεια έναντι δεκάδων χιλιάδων ευρώ μελετών ή τη σύνταξη προτάσεων. Αλλες πάλι αντί να ξεμπλοκάρουν, αγκυλώνουν περαιτέρω τις αδρανείς δομές. Τα μέλη τους, συχνά, αντί να συνεργάζονται, κινούνται ανταγωνιστικά μεταξύ τους υποκινούμενα από τη διάθεση εξυπηρέτησης της ιδιαίτερης πελατείας τους.
Αποδυναμωμένο, κατακερματισμένο, υδροκέφαλο Δημόσιο. Εκείνο που πιο αποτελεσματικά καταφέρνει είναι να μεταποιεί κάθε νέα υπηρεσία σε παρασιτική «παραφυάδα» παρατρεχάμενων. Διότι δεν έχει εγκαταλειφθεί το κομματικό εμπόριο των θέσεων, η ρουσφετολογία, η συναλλαγή, η ιδιοτέλεια, η λογοδοσία όχι στην κοινωνία, αλλά στην πολιτική εξουσία.
