βρήκες λίγο χρόνο να το σκεφθείς;.
Tης Τ. Καραϊσκακη.
Η Ελλάδα αλλάζει ριζικά.
Κι εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Βιαστικοί, αγχωμένοι με τα τετριμμένα, δεν κατανοούμε πόσο βαθιά, δραματικά μεταβάλλεται ο κοινωνικός μας περίγυρος.
Και ερμηνεύουμε τα συμβάντα με την επιδερμική μονοδιάστατη ανερμάτιστη λογική των καναλιών. Ασχολούμαστε περισσότερο με τους φρουρούς που δεν πυροβόλησαν (για να ρίξουν το ελικόπτερο με τους δραπέτες σε κατοικημένη περιοχή – όπως στις ταινίες) παρά με την καταστροφική τυφλότητα, τον αυταρχισμό, την ασυνέπεια που διέπει τις δυνάμεις καταστολής, με αποτέλεσμα αντιθέτως άλλοι να πυροβολούν ό,τι κινείται (λαθρομετανάστες, μαθητές που κάνουν πλάκα μπροστά σε βιτρίνες, νεαρούς που τους αποδοκιμάζουν) ή να «τρελαίνονται» και να δολοφονούν όποιον βρουν εμπρός τους. Η ανώδυνη μηδαμινή «τιμωρία» τους είναι ο «κρίκος» που διασφαλίζει τη «βιωσιμότητα» του συστήματος. Τη διατήρηση, εντός των σωμάτων της τάξης, ημι–εκπαιδευμένων ή απαίδευτων ράμπο, νευρωτικών ή ψυχωσικών πιστολέρο. Τα επιφαινόμενα είναι σωρηδόν με το μέρος τους – το έγκλημα μεγεθύνεται ραγδαία…
Ασχολούμαστε περισσότερο με το σπρεντ του ελληνικού ομολόγου (με το αντίστοιχο γερμανικό), παρά με το ιλιγγιώδες άνοιγμα της ψαλίδας, τις διευρυνόμενες –αβυσσαλέες– ανισότητες εν καιρώ κρίσης. Από τα σχέδια διάσωσης, των τραπεζών, των επενδυτών, ωφελημένες θα βγουν μόνον οι ελίτ. Επικράτηση του χρήματος επί της δημοκρατίας.
Δεν υφίσταται σχεδιασμός, πρόληψη, έλεγχος, θωράκιση. Οι τραγωδίες αποτρέπονται από σύμπτωση. Και μια χώρα όπου η...απορρύθμιση των μηχανισμών είναι ο κανόνας, όπου τα στραβά και τ’ άδικα καλύπτει η απάθεια, όπου η ακροβασία στο χείλος της αβύσσου αποτελεί εθνικό σπορ και το «πάλι ωραίοι είμαστε» εθνική βεβαιότητα, αλώνεται πιο ύπουλα από την παγκοσμιοποίηση, υποκύπτει χωρίς άμυνες στις εσωτερικές της αρρώστιες. Εγκληματικότητα, οικονομική κρίση, σκάνδαλα προκαλούν στη χώρα ισχυρούς τριγμούς απειλώντας να σωριάσουν τη μεταπολιτευτική ευημερία. Η «κοινωνία του τυχάρπαστου» εξελίσσεται σε βόμβα στα θεμέλια του συστήματος. Η κυβερνητική «ψυχραιμία» δεν αποσοβεί αλλά επισπεύδει την κρίση. Μια κρίση που θα είναι βαθιά, παρατεταμένη.
Μόνο που εμείς δεν το βλέπουμε. Ηττημένοι, αδικημένοι, υποφέρουμε μόνοι, στο ιδιωτικό μας κουκούλι, την ανέχεια, τον πόνο, τη συντριβή, βουβοί κι αποκομμένοι από το ομοιοπαθές σύνολο. Ή, έχοντας καταπιεί το μεγάλο ψέμα της τελείωσης και ευτυχίας διά του προσωπικού βολέματος, αδιάφοροι μπροστά σε ό,τι δεν παράγει χρήμα, βυθισμένοι στον φανταχτερό κόσμο της εύκολης ευχαρίστησης, ψυχαγωγούμαστε με τις «κακές στιγμές» και τις «μελανές παρενθέσεις». Ταλάντευση ανάμεσα στην παθητικότητα και την απόγνωση, την ύπνωση και τη βία. Απουσία πίστης στο μέλλον. Σύγχυση γύρω από ένα τώρα χωρίς ημερομηνία. Τα μάτια ερμητικά κλειστά. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κοινωνικές εξελίξεις σταματούν. Αντίθετα ολισθαίνουν, ερήμην μας, εκτός ελέγχου.
