Του κ.Μ. Κουτσιλιέρη,
καθηγητή του Εθνικού και Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι προφανές ότι η ευθύνη για τη σημερινή διολίσθηση των ακαδημαϊκών όρων λειτουργίας των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων (ΑΕΙ) της χώρας αγγίζει όλες τις ακαδημαϊκέ
ς ομάδες (φοιτητές, μέλη Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού/ΔΕΠ, διοικητικές υπηρεσίες), συμπεριλαμβανομένου και του πολιτικού μας συστήματος.
ς ομάδες (φοιτητές, μέλη Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού/ΔΕΠ, διοικητικές υπηρεσίες), συμπεριλαμβανομένου και του πολιτικού μας συστήματος. Ολοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, δεδομένου ότι ανεχόμαστε τη σημερινή κατάσταση. Είναι όμως το μερίδιο ευθύνης ίδιο για όλους μας; Με ποια λογική κάποιος είτε είναι «κομπάρσος» σιωπηλός παρατηρητής της ακαδημαϊκής διολίσθησης, την οποία και χρησιμοποιεί κατά περίπτωση, είτε είναι «γραφικός» που αντιδρά αλλά ουσιαστικά δεν μπορεί να αλλάξει τίποτε στις «δημοκρατικά λειτουργούσες συντεχνίες διαπλοκής», οι οποίες μεθοδικά και φορές αμείλικτα τον περιθωριοποιούν, έχει την ίδια ευθύνη με τους αποτελούντες το «σύστημα»;
Προσοχή, η... κατασκευή τέτοιων «κομπάρσων και γραφικών» είναι μια μεγάλη επιτυχία «της κατ΄ επίφασιν σημερινής δημοκρατικής λειτουργίας των ΑΕΙ» επάνω στην οποία χτίζουν την κυριαρχία τους οι σημερινοί «άρχοντες των ΑΕΙ». Από τη μία οι παραπάνω «άρχοντες» προβάλλουν τις απόψεις και αντιδράσεις των «γραφικών» ως φόβητρο για να εκτιμάται «η καθοριστική συμβολή τους» στην επιτελούμενη συναλλαγή με τους ημετέρους. Από την άλλη απευθύνονται στους «κομπάρσους», προβάλλοντας την άποψη ότι τελικά «...είμαστε όλοι υπεύθυνοι...», απαλλάσσοντας εαυτούς από τις πρωταρχικές ευθύνες τους.
Η ευθύνη των «κομπάρσων και γραφικών» στα ΑΕΙ είναι μεν διακριτή, προκύπτουσα εκ του αποτελέσματος, όμως δεν είναι ίδια με εκείνη όσων αποτελούν την «ελίτ του συστήματος». Οι τελευταίοι υπηρετούν διαχρονικά ως αναπληρωτές πρόεδροι, ως πρόεδροι και πιθανόν μετά ως αντιπρυτάνεις και πρυτάνεις το σύστημα. Οι περισσότεροι έχουν θέση ευθύνης στα ΑΕΙ για περισσότερο από 10 χρόνια. Ολα αυτά τα χρόνια δεν τόλμησαν να υποστηρίξουν καμία θέση εκτός της γραμμής την οποία επιβάλλει το «ρεύμα των ψηφοφόρων και η συνεννόηση με την πολιτική εξουσία», μερικοί μάλιστα σε κατ΄ ιδίαν συζήτηση είναι και λάβροι επικριτές του «συστήματος» που τους ανέδειξε!!!.
Το πολιτικό σύστημα, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, χαϊδεύει τους φοιτητές και τις πολιτικές νεολαίες νομοθετώντας, χωρίς κανένα αίσθημα αιδούς, ότι οι φοιτητές θα εκλέγουν τον πρόεδρο και τον πρύτανη «ο οποίος θα τους ακούει» και θα αποφασίζουν για το τι πρέπει να διδαχθούν, τι νέα σπουδαστήρια- εργαστήρια- κλινικές χρειάζονται, ποιες είναι οι προτεραιότητες του τμήματος κτλ. Οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκουν ότι είναι αντιδραστικό να αξιολογούν το διδακτικό έργο των καθηγητών τους και έτσι εναρμονίζονται με συγκεκριμένα μέλη ΔΕΠ, οι οποίοι φυσικά αφού δεν προσφέρουν τίποτε στα ΑΕΙ γιατί να θέλουν την αξιολόγηση- τα λεγόμενα ανταποδοτικά οφέλη του συστήματος! Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανταποδοτικής συνεργασίας είναι η μη χρήση του μηχανισμού φραγής κινητών τηλεφώνων στα αμφιθέατρα της Ιατρικής Σχολής, επειδή οι φοιτητές θέλουν να αντιγράφουν χωρίς πρόβλημα κατά τις εξετάσεις τους!
Αντιλαμβάνεστε όμως ότι έπειτα από μία ανταποδοτική συνεργασία με το «σύστημα» το «εκλεκτό» μέλος της φοιτητικής παράταξης, φυσικά, κάποιου κόμματος εξουσίας- καμία σχέση με εκείνους που συνήθως δείχνουν οι περισπούδαστοι «μεταρρυθμιστές»- προάγεται σε κομματικό στέλεχος ή κυβερνητικό στέλεχος ή γίνεται βουλευτής ακόμη, ενώ μπορεί να γίνει και μέλος ΔΕΠ, εφόσον βέβαια έχει παίξει σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στην ανάδειξη κάποιου νέου «ακαδημαϊκού άρχοντα».
Λέκτορες έχουν την ευκαιρία να διαπραγματευθούν την ψήφο «εμπιστοσύνης» τους στην εκλογή του διευθυντή τομέα, προέδρου ή πρύτανη, ενώ δεν είναι καν μόνιμα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας! Μήπως έτσι εξηγείται ότι τελικά όλοι τους μονιμοποιούνται; Ολα αυτά, βλέπετε, είναι σύννομα, δεδομένου ότι υπάρχουν ως διαδικασίες στον νόμο-πλαίσιο για την Παιδεία, χάριν του οποίου παραλίγο να θρηνήσουμε θύματα. Τι μας επιτρέπεται λοιπόν να ελπίζουμε με το παρόν πολιτικό σύστημα; Το εκκωφαντικό ΤΙΠΟΤΑ. Το πολιτικό σύστημα «επιβάλλει» την εκλογή κάποιων καθηγητών- όσοι αξίζουν γίνονται από μόνοι τους, άρα το σύστημα δεν διαπραγματεύεται κάτι- για να έχει «εφέδρους» έτοιμους να γίνουν «οι νέοι ακαδημαϊκοί άρχοντες», με αντίτιμο βέβαια την πολιτική υποστήριξη, αν δεν είναι ήδη ή πρόκειται να γίνουν συγγενείς τους.
Από την άλλη κάποια μέλη ΔΕΠ, βουλευτές ή στελέχη κυβερνητικών φοιτητικών παρατάξεων, ζητούν εναγωνίως την ακαδημαϊκή τους εξέλιξη για να μπορεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός να τους χρησιμοποιήσει. Βλέπετε, δεν είναι εύηχο να είσαι υφυπουργός-λέκτορας! Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα στην Ιατρική Σχολή συζητούμε όλοι- προς Θεού όχι επίσημα- για το πώς θα γίνει καθηγητής ένας πιθανόν «μελλοντικός» πεθερός υπουργού, παραβιάζοντας ακόμη και εκείνη τη σειρά εξέλιξης, η οποία έχει επιβληθεί από τους «ακαδημαϊκούς άρχοντες», ως δημοκρατική σειρά προτεραιότητας, βασισμένη στο ποιος κάνει πρώτος αίτηση εξέλιξης και όχι βέβαια ποιος τελικά αξίζει.
Για όλα τα παραπάνω, μπορείτε να με χαρακτηρίσετε όπως θέλετε, μερίδιο ευθύνης σίγουρα έχω, συνυπεύθυνος όμως δεν είμαι.
Η ευθύνη των «κομπάρσων και γραφικών» στα ΑΕΙ είναι μεν διακριτή, προκύπτουσα εκ του αποτελέσματος, όμως δεν είναι ίδια με εκείνη όσων αποτελούν την «ελίτ του συστήματος». Οι τελευταίοι υπηρετούν διαχρονικά ως αναπληρωτές πρόεδροι, ως πρόεδροι και πιθανόν μετά ως αντιπρυτάνεις και πρυτάνεις το σύστημα. Οι περισσότεροι έχουν θέση ευθύνης στα ΑΕΙ για περισσότερο από 10 χρόνια. Ολα αυτά τα χρόνια δεν τόλμησαν να υποστηρίξουν καμία θέση εκτός της γραμμής την οποία επιβάλλει το «ρεύμα των ψηφοφόρων και η συνεννόηση με την πολιτική εξουσία», μερικοί μάλιστα σε κατ΄ ιδίαν συζήτηση είναι και λάβροι επικριτές του «συστήματος» που τους ανέδειξε!!!.
Το πολιτικό σύστημα, ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ, χαϊδεύει τους φοιτητές και τις πολιτικές νεολαίες νομοθετώντας, χωρίς κανένα αίσθημα αιδούς, ότι οι φοιτητές θα εκλέγουν τον πρόεδρο και τον πρύτανη «ο οποίος θα τους ακούει» και θα αποφασίζουν για το τι πρέπει να διδαχθούν, τι νέα σπουδαστήρια- εργαστήρια- κλινικές χρειάζονται, ποιες είναι οι προτεραιότητες του τμήματος κτλ. Οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκουν ότι είναι αντιδραστικό να αξιολογούν το διδακτικό έργο των καθηγητών τους και έτσι εναρμονίζονται με συγκεκριμένα μέλη ΔΕΠ, οι οποίοι φυσικά αφού δεν προσφέρουν τίποτε στα ΑΕΙ γιατί να θέλουν την αξιολόγηση- τα λεγόμενα ανταποδοτικά οφέλη του συστήματος! Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανταποδοτικής συνεργασίας είναι η μη χρήση του μηχανισμού φραγής κινητών τηλεφώνων στα αμφιθέατρα της Ιατρικής Σχολής, επειδή οι φοιτητές θέλουν να αντιγράφουν χωρίς πρόβλημα κατά τις εξετάσεις τους!
Αντιλαμβάνεστε όμως ότι έπειτα από μία ανταποδοτική συνεργασία με το «σύστημα» το «εκλεκτό» μέλος της φοιτητικής παράταξης, φυσικά, κάποιου κόμματος εξουσίας- καμία σχέση με εκείνους που συνήθως δείχνουν οι περισπούδαστοι «μεταρρυθμιστές»- προάγεται σε κομματικό στέλεχος ή κυβερνητικό στέλεχος ή γίνεται βουλευτής ακόμη, ενώ μπορεί να γίνει και μέλος ΔΕΠ, εφόσον βέβαια έχει παίξει σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στην ανάδειξη κάποιου νέου «ακαδημαϊκού άρχοντα».
Λέκτορες έχουν την ευκαιρία να διαπραγματευθούν την ψήφο «εμπιστοσύνης» τους στην εκλογή του διευθυντή τομέα, προέδρου ή πρύτανη, ενώ δεν είναι καν μόνιμα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας! Μήπως έτσι εξηγείται ότι τελικά όλοι τους μονιμοποιούνται; Ολα αυτά, βλέπετε, είναι σύννομα, δεδομένου ότι υπάρχουν ως διαδικασίες στον νόμο-πλαίσιο για την Παιδεία, χάριν του οποίου παραλίγο να θρηνήσουμε θύματα. Τι μας επιτρέπεται λοιπόν να ελπίζουμε με το παρόν πολιτικό σύστημα; Το εκκωφαντικό ΤΙΠΟΤΑ. Το πολιτικό σύστημα «επιβάλλει» την εκλογή κάποιων καθηγητών- όσοι αξίζουν γίνονται από μόνοι τους, άρα το σύστημα δεν διαπραγματεύεται κάτι- για να έχει «εφέδρους» έτοιμους να γίνουν «οι νέοι ακαδημαϊκοί άρχοντες», με αντίτιμο βέβαια την πολιτική υποστήριξη, αν δεν είναι ήδη ή πρόκειται να γίνουν συγγενείς τους.
Από την άλλη κάποια μέλη ΔΕΠ, βουλευτές ή στελέχη κυβερνητικών φοιτητικών παρατάξεων, ζητούν εναγωνίως την ακαδημαϊκή τους εξέλιξη για να μπορεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός να τους χρησιμοποιήσει. Βλέπετε, δεν είναι εύηχο να είσαι υφυπουργός-λέκτορας! Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα στην Ιατρική Σχολή συζητούμε όλοι- προς Θεού όχι επίσημα- για το πώς θα γίνει καθηγητής ένας πιθανόν «μελλοντικός» πεθερός υπουργού, παραβιάζοντας ακόμη και εκείνη τη σειρά εξέλιξης, η οποία έχει επιβληθεί από τους «ακαδημαϊκούς άρχοντες», ως δημοκρατική σειρά προτεραιότητας, βασισμένη στο ποιος κάνει πρώτος αίτηση εξέλιξης και όχι βέβαια ποιος τελικά αξίζει.
Για όλα τα παραπάνω, μπορείτε να με χαρακτηρίσετε όπως θέλετε, μερίδιο ευθύνης σίγουρα έχω, συνυπεύθυνος όμως δεν είμαι.
