Του "Strange Attractor".
Ποιος είναι ο ρόλος των ηλεκτρονικών ΜΜΕ στην Ελλάδα σήμερα; Το ερώτημα είναι απλό αλλά η απάντηση σύνθετη. Πως καταφέραμε να μετατρέψουμε την 4η εξουσία σε 1η και μάλιστα ισχυρότατη; Φταίνε τα μέσα από μόνα τους ή κάποιος άλλος; Μήπως φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση που είναι όμηρος στο λεγόμενο πολιτικό κόστος που μαζί με την κομματοκρατία είναι τα δυο δεινά που διαβρώνουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα; Και εξηγούμαι.
Από τη στιγμή που λόγω υψηλού οικονομικού κόστους, οι εμπλεκόμενοι στη δημιουργία καναλιών στην Ελλάδα ήταν εξ`αρχής διάφοροι μεγαλοεργολάβοι, εφοπλιστές κλπ. αυτονόητο είναι ότι δεν προχώρησαν σε επενδύσεις για τη ψυχή της φουκαριάρας της μάνας τους. Πρόσβλεψαν σε κέρδη αλλά και στην άσκηση πίεσης, μέσω των καναλιών τους , προς την εκάστοτε κυβέρνηση προκειμένου να εξασφαλίσουν αναθέσεις δημόσιων έργων κλπ. Στην πορεία μάλιστα αναδείχθηκαν και κυρίαρχοι των... πραγμάτων καθώς σύσσωμη η κοινωνία τους παραδόθηκε με ανοικτάς τας αγκάλας.
Η διαφημιστική πίττα ήταν για αυτούς αλλά και είναι δευτερεύον θέμα και άπτεται κυρίως των σκουπιδιών που μας πλασάρουν για «ποιότητα». Αυτό όμως το κομμάτι δεν με απασχολεί καθόλου καθώς επαφίεται στη βλακεία ή μη του κάθε τηλεθεατή να παρακολουθεί Ανίτα, Ρούλα, κλπ. Εγώ επικεντρώνω την οργή μου στα λεγόμενα «δελτία ειδήσεων» των ΜΜΕ που μόνο ειδήσεις δεν μας προσφέρουν. Αυτά δηλαδή που διαμορφώνουν την εικονική πραγματικότητα στην οποία νομίζουμε πως ζούμε. Αυτά που καθορίζουν την καθημερινότητά μας αλλά και την διάθεσή μας απέναντι στην κοινωνία της οποίας, ενώ είμαστε μέρος, εν τούτοις την αντιμετωπίζουμε ως «εξωτερικοί σύμβουλοι». Και αυτά τα δελτία είναι που ταλαντεύονται ανάμεσα στα συμφέροντα των καναλαρχών, τις υποτραπέζιες συνεννοήσεις, τις κομματικές ίντριγκες, τους πολιτικούς και οικονομικούς εκβιασμούς και γενικά το δούναι λαβείν με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία.
Απέναντι σε όλα αυτά ο λαός είναι ανήμπορος να αντιδράσει ή και να αντιληφθεί το τι ακριβώς παίζει.
Ζει λοιπόν με την ενημέρωση που του πασάρουν φιλτραρισμένη κατά το δοκούν 10-20 το πολύ άτομα αποστασιοποιημένα από την καθημερινότητα και εντεταλμένα να παίζουν συγκεκριμένο παιχνίδι.
Επειδή είναι πολύ δύσκολο για τον απλό άνθρωπο να κλείσει την τιβι και να αρχίζει ξανά να διαβάζει εφημερίδες (άλλα κουμάσια και αυτές) και βιβλία, η μόνη λύση που απομένει είναι η ορθολογική πλέον νομοθετική ρύθμιση των όρων λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον καθώς οι υποδόριοι εκβιαστικοί μηχανισμοί των καναλιών είναι παντοδύναμοι. Και οι εκάστοτε κυβερνήσεις όχι μόνο αδύναμες αλλά και έρμαια στις ορέξεις των μηντιακών μηχανισμών. Καταφέραμε και μάλιστα χωρίς καμία μορφή βίας (μάλιστα πολλοί δεν το πήραμε καν χαμπάρι) να μεταλλάξουμε το πολίτευμά μας σε αυτό της «τηλεοπτικής δημοκρατίας». Είναι και αυτό όμως μιας μορφής γύψος. Ή κάνω λάθος;
Από τη στιγμή που λόγω υψηλού οικονομικού κόστους, οι εμπλεκόμενοι στη δημιουργία καναλιών στην Ελλάδα ήταν εξ`αρχής διάφοροι μεγαλοεργολάβοι, εφοπλιστές κλπ. αυτονόητο είναι ότι δεν προχώρησαν σε επενδύσεις για τη ψυχή της φουκαριάρας της μάνας τους. Πρόσβλεψαν σε κέρδη αλλά και στην άσκηση πίεσης, μέσω των καναλιών τους , προς την εκάστοτε κυβέρνηση προκειμένου να εξασφαλίσουν αναθέσεις δημόσιων έργων κλπ. Στην πορεία μάλιστα αναδείχθηκαν και κυρίαρχοι των... πραγμάτων καθώς σύσσωμη η κοινωνία τους παραδόθηκε με ανοικτάς τας αγκάλας.
Η διαφημιστική πίττα ήταν για αυτούς αλλά και είναι δευτερεύον θέμα και άπτεται κυρίως των σκουπιδιών που μας πλασάρουν για «ποιότητα». Αυτό όμως το κομμάτι δεν με απασχολεί καθόλου καθώς επαφίεται στη βλακεία ή μη του κάθε τηλεθεατή να παρακολουθεί Ανίτα, Ρούλα, κλπ. Εγώ επικεντρώνω την οργή μου στα λεγόμενα «δελτία ειδήσεων» των ΜΜΕ που μόνο ειδήσεις δεν μας προσφέρουν. Αυτά δηλαδή που διαμορφώνουν την εικονική πραγματικότητα στην οποία νομίζουμε πως ζούμε. Αυτά που καθορίζουν την καθημερινότητά μας αλλά και την διάθεσή μας απέναντι στην κοινωνία της οποίας, ενώ είμαστε μέρος, εν τούτοις την αντιμετωπίζουμε ως «εξωτερικοί σύμβουλοι». Και αυτά τα δελτία είναι που ταλαντεύονται ανάμεσα στα συμφέροντα των καναλαρχών, τις υποτραπέζιες συνεννοήσεις, τις κομματικές ίντριγκες, τους πολιτικούς και οικονομικούς εκβιασμούς και γενικά το δούναι λαβείν με την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία.
Απέναντι σε όλα αυτά ο λαός είναι ανήμπορος να αντιδράσει ή και να αντιληφθεί το τι ακριβώς παίζει.
Ζει λοιπόν με την ενημέρωση που του πασάρουν φιλτραρισμένη κατά το δοκούν 10-20 το πολύ άτομα αποστασιοποιημένα από την καθημερινότητα και εντεταλμένα να παίζουν συγκεκριμένο παιχνίδι.
Επειδή είναι πολύ δύσκολο για τον απλό άνθρωπο να κλείσει την τιβι και να αρχίζει ξανά να διαβάζει εφημερίδες (άλλα κουμάσια και αυτές) και βιβλία, η μόνη λύση που απομένει είναι η ορθολογική πλέον νομοθετική ρύθμιση των όρων λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον καθώς οι υποδόριοι εκβιαστικοί μηχανισμοί των καναλιών είναι παντοδύναμοι. Και οι εκάστοτε κυβερνήσεις όχι μόνο αδύναμες αλλά και έρμαια στις ορέξεις των μηντιακών μηχανισμών. Καταφέραμε και μάλιστα χωρίς καμία μορφή βίας (μάλιστα πολλοί δεν το πήραμε καν χαμπάρι) να μεταλλάξουμε το πολίτευμά μας σε αυτό της «τηλεοπτικής δημοκρατίας». Είναι και αυτό όμως μιας μορφής γύψος. Ή κάνω λάθος;
