'Eνα άχρηστο προσόν στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής. (σε αντίθεση με την πυγμή..)
Του Α.Αρακούση
Του Α.Αρακούση
Στη διάρκεια της δεξίωσης που έδωσε η βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας Ελισάβετ προς τιμήν των ηγετών της Συνόδου του G20, ο τηλεοπτικός φακός συνέλαβε τον Ταγίπ Ερντογάν να περιφέρεται ασκόπως στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ.
Οι γνωρίζοντες σχολίασαν ότι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας δεν ομιλεί άλλες γλώσσες παρά μόνο τη μητρική του και γι΄ αυτό προτίμησε να παρατηρεί τον διάκοσμο των ανακτόρων, παρά να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη με τους υψηλούς προσκεκλημένους της βασίλισσας. Αρκετοί έσπευσαν να επισημάνουν τη μειονεκτική θέση τόσο του ιδίου όσο και της γείτονος χώρας. Και όντως δεν είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε έναν ηγέτη. Ομως τα... γεγονότα των επομένων ημερών κατέδειξαν πως ουδόλως επηρέασε η αφωνία του κ. Ερντογάν την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Στο Στρασβούργο, στην ακολουθήσασα Σύνοδο του ΝΑΤΟ για τα 60 χρόνια της Συμμαχίας, η τουρκική ηγεσία έφερε τα πάνω κάτω.
Αμφισβήτησε την υποψηφιότητα του νέου Γενικού Γραμματέα, δήλωσε κατά τρόπο επιθετικό ότι δεν εμπιστεύεται για τη θέση αυτή τον δανό πρωθυπουργό κ. Αντερς Φογκ Ράσμουσεν επειδή μια δανέζικη εφημερίδα προσέβαλε με τα σκίτσα της τον Μωάμεθ και ακόμη επειδή ο κ. Ράσμουσεν υπήρξε αρνητικός στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Για να αρθούν οι αντιρρήσεις απαίτησε από τους Αμερικανούς να υπερασπίσουν την ένταξη της γείτονος στην Ενωση, από τον δανό πρωθυπουργό να ζητήσει συγγνώμη από τον ισλαμικό κόσμο και από τους υπολοίπους να αποδεχθούν την ανάθεση της υποδιοίκησης τόσο της Συμμαχίας όσο και των νατοϊκών δυνάμεων στο Αφγανιστάν σε τούρκους αξιωματικούς.
Χθες ακολούθησε η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Τουρκία, ο οποίος αναγνώρισε τη γείτονα ως «γέφυρα συνάντησης πολιτισμών» και μαζί αποδέχθηκε τόσο τον αναβαθμισμένο ρόλο της στη Μέση Ανατολή όσο και την εμπλοκή της στη διευθέτηση των κρίσεων του Ιράκ και του Ιράν.
Με άλλα λόγια, ο άλαλος Ταγίπ έδειξε ότι ξέρει να κερδίζει, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του.
Οι δικοί μας πολύγλωσσοι, που τρέχουν εδώ κι εκεί, ξέμειναν με το «Μακεδονικό».
Η Ελλάδα τούτο τον καιρό, δυστυχώς, δεν υπάρχει στον διεθνή χάρτη. Ούτε τους εταίρους στην Ενωση δυνάμεθα να εξευμενίσουμε, ούτε τους συμμάχους μπορούμε να πείσουμε για τη θέση και τον ρόλο μας στη Βαλκανική, ούτε τις παραδοσιακές σχέσεις με τους Ιρανούς και τους Αραβες μπορούμε να ενεργοποιήσουμε, ούτε τους Ρώσους καταφέρνουμε να προσεγγίσουμε αξιόπιστα. Ισως αυτό είναι και το μεγαλύτερο τίμημα της αποδεδειγμένα άγονης νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης.
Οι γνωρίζοντες σχολίασαν ότι ο πρωθυπουργός της Τουρκίας δεν ομιλεί άλλες γλώσσες παρά μόνο τη μητρική του και γι΄ αυτό προτίμησε να παρατηρεί τον διάκοσμο των ανακτόρων, παρά να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη με τους υψηλούς προσκεκλημένους της βασίλισσας. Αρκετοί έσπευσαν να επισημάνουν τη μειονεκτική θέση τόσο του ιδίου όσο και της γείτονος χώρας. Και όντως δεν είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε έναν ηγέτη. Ομως τα... γεγονότα των επομένων ημερών κατέδειξαν πως ουδόλως επηρέασε η αφωνία του κ. Ερντογάν την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
Στο Στρασβούργο, στην ακολουθήσασα Σύνοδο του ΝΑΤΟ για τα 60 χρόνια της Συμμαχίας, η τουρκική ηγεσία έφερε τα πάνω κάτω.
Αμφισβήτησε την υποψηφιότητα του νέου Γενικού Γραμματέα, δήλωσε κατά τρόπο επιθετικό ότι δεν εμπιστεύεται για τη θέση αυτή τον δανό πρωθυπουργό κ. Αντερς Φογκ Ράσμουσεν επειδή μια δανέζικη εφημερίδα προσέβαλε με τα σκίτσα της τον Μωάμεθ και ακόμη επειδή ο κ. Ράσμουσεν υπήρξε αρνητικός στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας.
Για να αρθούν οι αντιρρήσεις απαίτησε από τους Αμερικανούς να υπερασπίσουν την ένταξη της γείτονος στην Ενωση, από τον δανό πρωθυπουργό να ζητήσει συγγνώμη από τον ισλαμικό κόσμο και από τους υπολοίπους να αποδεχθούν την ανάθεση της υποδιοίκησης τόσο της Συμμαχίας όσο και των νατοϊκών δυνάμεων στο Αφγανιστάν σε τούρκους αξιωματικούς.
Χθες ακολούθησε η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Τουρκία, ο οποίος αναγνώρισε τη γείτονα ως «γέφυρα συνάντησης πολιτισμών» και μαζί αποδέχθηκε τόσο τον αναβαθμισμένο ρόλο της στη Μέση Ανατολή όσο και την εμπλοκή της στη διευθέτηση των κρίσεων του Ιράκ και του Ιράν.
Με άλλα λόγια, ο άλαλος Ταγίπ έδειξε ότι ξέρει να κερδίζει, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του.
Οι δικοί μας πολύγλωσσοι, που τρέχουν εδώ κι εκεί, ξέμειναν με το «Μακεδονικό».
Η Ελλάδα τούτο τον καιρό, δυστυχώς, δεν υπάρχει στον διεθνή χάρτη. Ούτε τους εταίρους στην Ενωση δυνάμεθα να εξευμενίσουμε, ούτε τους συμμάχους μπορούμε να πείσουμε για τη θέση και τον ρόλο μας στη Βαλκανική, ούτε τις παραδοσιακές σχέσεις με τους Ιρανούς και τους Αραβες μπορούμε να ενεργοποιήσουμε, ούτε τους Ρώσους καταφέρνουμε να προσεγγίσουμε αξιόπιστα. Ισως αυτό είναι και το μεγαλύτερο τίμημα της αποδεδειγμένα άγονης νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης.
