Toυ Ν.ΜπακουνάκηΑν δεν ήμαστε στην Ευρώπη, σήμερα δεν θα ήμαστε τίποτε περισσότερο από μια μικρή, ασταθής νομαρχία. Σε συνθήκες κρίσης ο πληθωρισμός θα κάλπαζε, η δραχμή μας θα είχε σίγουρα υποτιμηθεί, οι ανατιμήσεις θα ήταν φαινόμενο μηνιαίας συχνότητας, το εισόδημά μας θα έπεφτε συνεχώς...
Δεν είναι τυχαίο ότι χώρες και λαοί που βρίσκονται εκτός της Ευρώπης ζητούν τώρα να ενταχθούν σε αυτήν.
Και όμως παρ΄ όλο που η Ευρώπη λειτουργεί ως ένα είδος προστατευτικής ασπίδας για μας, στην ερώτηση του ερευνητικού ινστιτούτου ΤΝS Sofres «αν σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης η Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελεί τύχη ή απειλή» η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο των «27» για το ότι η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι τύχη.
Στην κορυφή των «ευχαριστημένων» είναι οι Ιρλανδοί, με 72%, οι οποίοι αφού πέρασαν μια περίοδο άκρατου ευρωσκεπτικισμού συνειδητοποίησαν ότι χωρίς την Ευρώπη δεν θα ήταν παρά μια φτωχή χώρα, με ωραίες μπίρες και παχύ γρασίδι. Στη δεύτερη θέση των «ευχαριστημένων» είναι οι... Γερμανοί με 70% και ακολουθούν οι Ισπανοί (68%), οι Τσέχοι ( 67%), οι Γάλλοι (67%), οι Εσθονοί (67%), οι Ιταλοί (65%), οι Λουξεμβουργιανοί (64%), οι Δανοί (63%), οι Μαλτέζοι (62%), οι Φινλανδοί (61%), οι Κύπριοι (60%), οι Σλοβένοι (60%). Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος των «ευχαριστημένων» είναι 56%.
Και η Ελλάδα βρίσκεται στο 54%, κάτω από τους Πολωνούς και από τους Βουλγάρους. Τι συμβαίνει; Ομολογώ πως αδυνατώ να εξηγήσω αυτές τις επιδόσεις με πολιτικούς όρους.
Η ψυχοπαθολογία, τα σύνδρομα κτλ. έχουν και εδώ τη θέση τους, όπως και σε τόσες άλλες εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής. Φοβάμαι μάλιστα το χειρότερο. Οτι οι πιο... ευρωδεείς είναι οι πολιτικοί, ίσως επειδή βλέπουν την Ευρώπη ανταγωνιστικά, ως μια οντότητα- μάλιστα στην προοπτική της ολοκλήρωσης- που θα τους αφαιρέσει πολιτικές εξουσίες, δύναμη και επιρροή.
Δεν εξηγείται αλλιώς η προχειρότητα με την οποία τα δύο μεγάλα κόμματα κατάρτισαν τα ψηφοδέλτιά τους για τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου. Σαν αγγαρεία, σαν γραφειοκρατική υποχρέωση, με υποψηφίους που είναι γνωστό ότι σε χρόνο «μηδέν» θα εγκαταλείψουν το Ευρωκοινοβούλιο μόλις προκηρυχθούν οι εθνικές εκλογές.
Ετσι κι αλλιώς η ευρωπαϊκή μας κουλτούρα είναι αβαθής. Και τα κόμματα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να κολυμπούν στα ρηχά επειδή δεν θέλουν να ανοιχτούν στα βαθιά της ευρωπαϊκής προοπτικής, που είναι η μόνη ισχυρή στις νέες συνθήκες του πολυπολικού κόσμου.
Ευτυχώς που η Ευρώπη μέσα από την κρίση βγαίνει δυναμωμένη. Ευτυχώς που η κρίση κατορθώνει αυτό που δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα καμία πολιτική. Να λειτουργήσει σαν μια κινητήριος δύναμη για τη διεκδίκηση της Ευρώπης ως πολιτικής οντότητας, με κεντρική πολιτική ηγεσία και κεντρικά πολιτικά όργανα...
Και η Ελλάδα βρίσκεται στο 54%, κάτω από τους Πολωνούς και από τους Βουλγάρους. Τι συμβαίνει; Ομολογώ πως αδυνατώ να εξηγήσω αυτές τις επιδόσεις με πολιτικούς όρους.
Η ψυχοπαθολογία, τα σύνδρομα κτλ. έχουν και εδώ τη θέση τους, όπως και σε τόσες άλλες εκδηλώσεις της δημόσιας ζωής. Φοβάμαι μάλιστα το χειρότερο. Οτι οι πιο... ευρωδεείς είναι οι πολιτικοί, ίσως επειδή βλέπουν την Ευρώπη ανταγωνιστικά, ως μια οντότητα- μάλιστα στην προοπτική της ολοκλήρωσης- που θα τους αφαιρέσει πολιτικές εξουσίες, δύναμη και επιρροή.
Δεν εξηγείται αλλιώς η προχειρότητα με την οποία τα δύο μεγάλα κόμματα κατάρτισαν τα ψηφοδέλτιά τους για τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου. Σαν αγγαρεία, σαν γραφειοκρατική υποχρέωση, με υποψηφίους που είναι γνωστό ότι σε χρόνο «μηδέν» θα εγκαταλείψουν το Ευρωκοινοβούλιο μόλις προκηρυχθούν οι εθνικές εκλογές.
Ετσι κι αλλιώς η ευρωπαϊκή μας κουλτούρα είναι αβαθής. Και τα κόμματα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να κολυμπούν στα ρηχά επειδή δεν θέλουν να ανοιχτούν στα βαθιά της ευρωπαϊκής προοπτικής, που είναι η μόνη ισχυρή στις νέες συνθήκες του πολυπολικού κόσμου.
Ευτυχώς που η Ευρώπη μέσα από την κρίση βγαίνει δυναμωμένη. Ευτυχώς που η κρίση κατορθώνει αυτό που δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα καμία πολιτική. Να λειτουργήσει σαν μια κινητήριος δύναμη για τη διεκδίκηση της Ευρώπης ως πολιτικής οντότητας, με κεντρική πολιτική ηγεσία και κεντρικά πολιτικά όργανα...
