"το περίφημο άρθρο 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών...Μια παράλογη διάταξη που βασικά λέει ότι όλοι οι έλληνες πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο εκτός από μερικές εκατοντάδες άτομα που κάποτε διορίστηκαν (και δεν εκλέχτηκαν) υπουργοί.."
Άρθρο του κ.Κυριάκου Μητσοτάκη,
Βουλευτή β' Αθηνών:
Η τελευταία εβδομάδα δεν ήταν η καλύτερη για το κύρος και την αξιοπιστία της Βουλής, αλλά και του πολιτικού συστήματος συνολικά. Η υπόθεση Παυλίδη έθεσε για πρώτη φορά σε δοκιμασία μια καινούργια συνταγματική διαδικασία που υιοθετήθηκε στη Συνταγματική Αναθεώρηση του 2001: Σύσταση Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης.
Από τη στιγμή που η Ειδική Επιτροπή εξέδωσε πέντε διαφορετικές απόψεις (κατά την προσφιλή συνήθεια όλων των Επιτροπών που διερευνούν αντίστοιχες υποθέσεις) ήταν απολύτως προφανές ότι το πνεύμα του Συντάγματος είχε καταστρατηγηθεί. Και αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο, καθώς είναι εν τέλει ουτοπικό να... ζητούμε από έλληνες βουλευτές που δραστηριοποιούνται πολιτικά σε ένα περιβάλλον ακραίας πόλωσης να βγάλουν το κομματικό τους καπέλο και να μετα τρέπονται εν μια νυκτί σε δικαστές που θα κρίνουν την αθωότητα ή την ενοχή ενός συναδέλφου τους.
Στην καρδιά του προβλήματος βρίσκεται το περίφημο άρθρο 86 του Συντάγματος περί ευθύνης υπουργών. Μια παράλογη διάταξη που βασικά λέει ότι όλοι οι έλληνες πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο εκτός από μερικές εκατοντάδες άτομα που κάποτε διορίστηκαν (και δεν εκλέχτηκαν) υπουργοί. Ισως σε άλλες εποχές να είχε λογική ένα καθεστώς ειδικής δωσιδικίας και αυξημένης προστασίας των υπουργών. Σήμερα όμως που η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και - το σημαντικότερο- η κοινωνία είναι εξαιρετικά καχύποπτη απέναντι σε φαινόμενα πολιτικής συγκάλυψης, η αναχρονιστική αυτή διάταξη αντιμετωπίζεται σαν διακομματικό εργαλείο ασυλίας και ατιμωρησίας των πολιτικών.
Δεν μπορώ παρά να μειδιώ όταν βλέπω σήμερα περίπου το σύνολο του πολιτικού κόσμου να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι απαιτείται αλλαγή του Αρθρου 86 του Συντάγματος. Και αυτό γιατί όταν τα κόμματα είχαν την ευκαιρία να αλλάξουν το επίμαχο άρθρο στην Αναθεώρηση του 2006 δεν το έπραξαν. Προσωπικά είχα αναλάβει μια πρωτοβουλία με δύο συναδέλφους μου, τον κύριο Ανδρέα Λοβέρδο από το ΠαΣοΚ και τον κύριο Νίκο Γεωργιάδη της Νέας Δημοκρατίας, να συλλέξουμε 50 υπογραφές συναδέλφων, όπως ορίζει ο Κανονισμός της Βουλής, για να κρίνουμε το άρθρο 86 αναθεωρητέο.
Δυστυχώς, μόνο εννέα συνάδελφοι συνυπογράψαμε τη σχετική πρόταση. Και η αναθεώρηση του άρθρου 86, όπως και του 16 και άλλων κρίσιμων άρθρων, παραπέμφθηκε στις συνταγματικές καλένδες. Το ερώτημα όμως είναι τι γίνεται ως τότε. Ο πρόεδρος του Συνασπισμού έκανε μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Από τη στιγμή που η Δικαιοσύνη διαβιβάζει στη Βουλή φακέλους που σχετίζονται με υπουργούς, να στέλνονται όλες ανεξαιρέτως οι υποθέσεις στο Δικαστικό Συμβούλιο με τη σύμφωνη γνώμη όλων των κομμάτων. Αυτό βέβαια απαιτεί δύο προϋποθέσεις: πρώτον, αυτοδέσμευση των πολιτικών κομμάτων και, δεύτερον, αυτοσυγκράτηση της Δικαιοσύνης έτσι ώστε να στέλνονται στη Βουλή μόνο υποθέσεις που έχουν κάποιο ουσιαστικό περιεχόμενο. Δεν ξέρω αν τα πολιτικά κόμματα μπορούν να συμφωνήσουν σε μια τέτοια πρόταση. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι η διαιώνιση αυτής της κατάστασης θα εξανεμίσει και τα τελευταία αποθέματα εμπιστοσύνης μεταξύ μιας καχύποπτης κοινωνίας και ενός άβουλου πολιτικού συστήματος.
