Ενώ, λοιπόν, ο λαϊκισμός είναι κυρίαρχος πλέον στην ελληνική πολιτική σκηνή και υπεύθυνος για τα άθλια δημόσια οικονομικά μας, κάθε
φορά που έρχονται οι ευρωεκλογές μάς θυμίζουν και το έλλειμμα στη δημοκρατία μας.
Η Ελλάδα είναι η μόνη ίσως «παλιά» χώρα της Ε.Ε., που οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές διορίζονται αποκλειστικά από τους αρχηγούς των κομμάτων! Η απουσία όμως κατοχυρωμένης εσωτερικής δημοκρατίας στα κόμματα, έχει οδηγήσει σε αντίστοιχη κατάσταση και το κράτος. Έτσι η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση -σε σημαντικό βαθμό και η κατεστημένη αντιπολίτευση- κυριαρχούν απολύτως και στη δημόσια διοίκηση.
Για να αποκτήσουμε... μια ιδέα για το πώς λειτουργούν οι παλιές δημοκρατίες της Ευρώπης, ας αντιπαραβάλλουμε τη δυνατότητα για κλείσιμο της ελληνικής Βουλής από τον πρωθυπουργό, με τη δημοκρατικότατη και πολύπλοκη διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου στη βρετανική Βουλή. Ή, ας συγκρίνουμε τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την ελληνική δημόσια διοίκηση.
Τα συμπεράσματα είναι εξουθενωτικά. Έλληνες υπουργοί έχουν εκπλαγεί όταν διαπιστώνουν με πόσο άκαμπτες διαδικασίες λειτουργεί η Κομισιόν σε σύγκριση με την απόλυτη εξουσία που οι ίδιοι διαθέτουν στο «δοβλέτι».
Οι ευρωεκλογές αποτελούν απλώς αφορμή για τις διαπιστώσεις αυτές. Η ουσία είναι ότι το διαρθρωτικό πρόβλημα της Ελλάδας στο οικονομικό και διοικητικό μέτωπο έχει τις ρίζες του στην πολιτική μας πραγματικότητα. Σε αυτό μας δικαιώνει και ο Αριστοτέλης που βάζει την οικονομική λειτουργία κάτω από την πολιτική.
Αναζητώντας, λοιπόν, τη ρίζα της οικονομικής κακοδαιμονίας του κράτους, βρισκόμαστε αμέσως αντιμέτωποι με την πολιτική οργάνωση -ή μάλλον αποδιοργάνωση- της χώρας μας. Βέβαια, δεν ήταν πάντοτε έτσι. Τις τελευταίες, ωστόσο, δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα εξάντλησαν τις δυνατότητες, που τους έδωσε η κυριαρχία του λαϊκισμού και «κατέλαβαν» τη δημόσια διοίκηση, η οποία εξ ορισμού εγγυάται την ισοπολιτεία. Όχι πλέον.
Βοηθούσης δε και της περιορισμένης εκπαίδευσης του πληθυσμού σε δημοκρατικές διαδικασίες (μετεμφυλιοπολεμική περίοδος, χούντα), ο λαϊκισμός οδήγησε τελικά σε υπονόμευση της δημοκρατίας και στο εσωτερικό των κομμάτων. Ιδού το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα...
φορά που έρχονται οι ευρωεκλογές μάς θυμίζουν και το έλλειμμα στη δημοκρατία μας.Η Ελλάδα είναι η μόνη ίσως «παλιά» χώρα της Ε.Ε., που οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές διορίζονται αποκλειστικά από τους αρχηγούς των κομμάτων! Η απουσία όμως κατοχυρωμένης εσωτερικής δημοκρατίας στα κόμματα, έχει οδηγήσει σε αντίστοιχη κατάσταση και το κράτος. Έτσι η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση -σε σημαντικό βαθμό και η κατεστημένη αντιπολίτευση- κυριαρχούν απολύτως και στη δημόσια διοίκηση.
Για να αποκτήσουμε... μια ιδέα για το πώς λειτουργούν οι παλιές δημοκρατίες της Ευρώπης, ας αντιπαραβάλλουμε τη δυνατότητα για κλείσιμο της ελληνικής Βουλής από τον πρωθυπουργό, με τη δημοκρατικότατη και πολύπλοκη διαδικασία εκλογής του νέου προέδρου στη βρετανική Βουλή. Ή, ας συγκρίνουμε τον τρόπο λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την ελληνική δημόσια διοίκηση.
Τα συμπεράσματα είναι εξουθενωτικά. Έλληνες υπουργοί έχουν εκπλαγεί όταν διαπιστώνουν με πόσο άκαμπτες διαδικασίες λειτουργεί η Κομισιόν σε σύγκριση με την απόλυτη εξουσία που οι ίδιοι διαθέτουν στο «δοβλέτι».
Οι ευρωεκλογές αποτελούν απλώς αφορμή για τις διαπιστώσεις αυτές. Η ουσία είναι ότι το διαρθρωτικό πρόβλημα της Ελλάδας στο οικονομικό και διοικητικό μέτωπο έχει τις ρίζες του στην πολιτική μας πραγματικότητα. Σε αυτό μας δικαιώνει και ο Αριστοτέλης που βάζει την οικονομική λειτουργία κάτω από την πολιτική.
Αναζητώντας, λοιπόν, τη ρίζα της οικονομικής κακοδαιμονίας του κράτους, βρισκόμαστε αμέσως αντιμέτωποι με την πολιτική οργάνωση -ή μάλλον αποδιοργάνωση- της χώρας μας. Βέβαια, δεν ήταν πάντοτε έτσι. Τις τελευταίες, ωστόσο, δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα εξάντλησαν τις δυνατότητες, που τους έδωσε η κυριαρχία του λαϊκισμού και «κατέλαβαν» τη δημόσια διοίκηση, η οποία εξ ορισμού εγγυάται την ισοπολιτεία. Όχι πλέον.
Βοηθούσης δε και της περιορισμένης εκπαίδευσης του πληθυσμού σε δημοκρατικές διαδικασίες (μετεμφυλιοπολεμική περίοδος, χούντα), ο λαϊκισμός οδήγησε τελικά σε υπονόμευση της δημοκρατίας και στο εσωτερικό των κομμάτων. Ιδού το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα...
