"τι γνωρίζουμε για το μεταρρυθμιστή Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί, πέρα από το γεγονός ότι η Δύση επένδυσε πολλά στο πρόσωπό του και τώρα δυσκολεύεται να χωνέψει την ήττα του.."Της Κ.Τζωρτζινάκη.
Τι συμβαίνει στο Ιράν;
Διαδηλώσεις, στην Τεχεράνη, στη Σιράζ, στο Ισπαχάν, στο Ζαχεντάν, οι οποίες καταστέλλονται, ενώ έχει επιβληθεί εμπάργκο στα μη ελεγχόμενα Μέσα Ενημέρωσης.
Οι πληροφορίες συγκεχυμένες. Απλά ενισχύουν τα στερεότυπα για τον ιρανικό κόσμο. Εναν κόσμο εξαιρετικά πολύπλοκο.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια επανάσταση; Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στις θρησκευτικές και τις κοσμικές δυνάμεις; Τίθεται υπό αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη του ισλαμικού καθεστώτος;
Το στρατόπεδο των μεταρρυθμιστών καμιά στιγμή δεν αμφισβήτησε τη νομιμότητά του, αλλά ένα μέρος της νεολαίας -που δεν διαθέτει προς το παρόν οργανωτικό μηχανισμό- δεν ενθουσιάζεται με τις ισλαμικές αξίες.
Τελικά, έγινε νοθεία στις εκλογές; Ποιος πραγματικά... τις κέρδισε; Ηταν κατασκευασμένα τα αποτελέσματα; Πάντως αμφισβητούμενα από τους υποψηφίους είναι.
Οτι ο Αχμαντινεζάντ είναι «μπουμπούκι», το ξέραμε. Φρόντιζε ο ίδιος με τις δηλώσεις του για τους ομοφυλόφιλους -που δεν υπάρχουν στο Ιράν, όπως μας πληροφόρησε-, για τους Εβραίους, για ένα «αποτελεσματικό σύστημα διαχείρισης του κόσμου» να επιβεβαιώνει τις υποψίες μας για έναν πρόεδρο με αυθορμητισμό (;) με αντίληψη (;) ή με λόγο παιδιού.
Αλλά, τι γνωρίζουμε για το μεταρρυθμιστή Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί, πέρα από το γεγονός ότι η Δύση επένδυσε πολλά στο πρόσωπό του και τώρα δυσκολεύεται να χωνέψει την ήττα του;
Παρά τα όσα λέγονται, το Ιράν δεν είναι Σαουδική Αραβία και ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ δεν είναι δικτάτορας. Δεν έχει τη δύναμη που πολλοί νομίζουν. Ο πρόεδρος χρειάζεται τη συγκατάθεση του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη, Αλί Χαμενεϊ.
Και κάπου εδώ βρίσκεται η άκρη του νήματος. Στην αντιπαράθεση του αγιατολάχ με τον πάμπλουτο ιερωμένο Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί, τον πρώην πρόεδρο, που τη δεκαετία του '80 χορηγούσε όπλα στους «κόντρας», τους μισθοφόρους της CIA στη Νικαράγουα.
Στο βάλτο συγκρούονται τα δύο ισχυρότερα πολιτικά πρόσωπα του Ιράν, τα «βουβάλια», αν και ο Ραφσατζανί είναι γνωστός ως «καρχαρίας». Το ρήγμα προϋπήρχε. Αλλά, τώρα, η αναμέτρηση είναι ανελέητη.
Οι πληροφορίες συγκεχυμένες. Απλά ενισχύουν τα στερεότυπα για τον ιρανικό κόσμο. Εναν κόσμο εξαιρετικά πολύπλοκο.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια επανάσταση; Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στις θρησκευτικές και τις κοσμικές δυνάμεις; Τίθεται υπό αμφισβήτηση η ίδια η ύπαρξη του ισλαμικού καθεστώτος;
Το στρατόπεδο των μεταρρυθμιστών καμιά στιγμή δεν αμφισβήτησε τη νομιμότητά του, αλλά ένα μέρος της νεολαίας -που δεν διαθέτει προς το παρόν οργανωτικό μηχανισμό- δεν ενθουσιάζεται με τις ισλαμικές αξίες.
Τελικά, έγινε νοθεία στις εκλογές; Ποιος πραγματικά... τις κέρδισε; Ηταν κατασκευασμένα τα αποτελέσματα; Πάντως αμφισβητούμενα από τους υποψηφίους είναι.
Οτι ο Αχμαντινεζάντ είναι «μπουμπούκι», το ξέραμε. Φρόντιζε ο ίδιος με τις δηλώσεις του για τους ομοφυλόφιλους -που δεν υπάρχουν στο Ιράν, όπως μας πληροφόρησε-, για τους Εβραίους, για ένα «αποτελεσματικό σύστημα διαχείρισης του κόσμου» να επιβεβαιώνει τις υποψίες μας για έναν πρόεδρο με αυθορμητισμό (;) με αντίληψη (;) ή με λόγο παιδιού.
Αλλά, τι γνωρίζουμε για το μεταρρυθμιστή Μιρ Χοσεΐν Μουσαβί, πέρα από το γεγονός ότι η Δύση επένδυσε πολλά στο πρόσωπό του και τώρα δυσκολεύεται να χωνέψει την ήττα του;
Παρά τα όσα λέγονται, το Ιράν δεν είναι Σαουδική Αραβία και ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ δεν είναι δικτάτορας. Δεν έχει τη δύναμη που πολλοί νομίζουν. Ο πρόεδρος χρειάζεται τη συγκατάθεση του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη, Αλί Χαμενεϊ.
Και κάπου εδώ βρίσκεται η άκρη του νήματος. Στην αντιπαράθεση του αγιατολάχ με τον πάμπλουτο ιερωμένο Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί, τον πρώην πρόεδρο, που τη δεκαετία του '80 χορηγούσε όπλα στους «κόντρας», τους μισθοφόρους της CIA στη Νικαράγουα.
Στο βάλτο συγκρούονται τα δύο ισχυρότερα πολιτικά πρόσωπα του Ιράν, τα «βουβάλια», αν και ο Ραφσατζανί είναι γνωστός ως «καρχαρίας». Το ρήγμα προϋπήρχε. Αλλά, τώρα, η αναμέτρηση είναι ανελέητη.
