Του Π.Μπουκαλά
Aρρώστια είναι το τσιγάρο, που περνάει στην παρανομί
α από σήμερα. Κανέναν λόγο δεν έχουμε να περηφανευόμαστε όσοι καπνίζουμε ή να αφηνόμαστε στην αυταπάτη πως είμαστε οι τελευταίοι των ανταρτών ή των αντικομφορμιστών. Αλλά επίσης κανέναν να νιώθουμε παρίες, αντικοινωνικά στοιχεία, εγκληματίες, όπως μας απεικονίζει η καπνοφαγική ορθότης. Και σίγουρα δικαιούμαστε τις απορίες μας.
α από σήμερα. Κανέναν λόγο δεν έχουμε να περηφανευόμαστε όσοι καπνίζουμε ή να αφηνόμαστε στην αυταπάτη πως είμαστε οι τελευταίοι των ανταρτών ή των αντικομφορμιστών. Αλλά επίσης κανέναν να νιώθουμε παρίες, αντικοινωνικά στοιχεία, εγκληματίες, όπως μας απεικονίζει η καπνοφαγική ορθότης. Και σίγουρα δικαιούμαστε τις απορίες μας..
*Απορία πρώτη: Είναι απολύτως βέβαιο πως η πολιτεία και οι φοροσυλληπτικοί της μηχανισμοί θέλουν οπωσδήποτε να κόψουμε το τσιγάρο; ΄Η μήπως εκεί στο υπουργείο Οικονομίας έχουν συμπήξει ειδική ομάδα δεήσεων, τα μέλη της οποίας προσεύχονται νυχθημερόν να συνεχίσουμε να σεκλετιζόμαστε, να συνεχίσουμε να ερωτευόμαστε, να συνεχίσουμε να βασανιζόμαστε, ώστε να συνεχίσουμε να καπνίζουμε και, εμμέσως, να χρηματοδοτούμε τα δημόσια ταμεία;
Οπως καλά το ξέρει η τσέπη μας, το πρώτο πράγμα που ακριβαίνει με κάθε κύμα ανατιμήσεων, και τάχα για να εμποδίζεται η καπνολαιμαργία μας και να προστατευόμαστε, είναι τα τσιγάρα. Δίχως το... «παφ και τάλιρο» που λέγαμε παλιότερα, επί αειμνήστου δραχμής, και το οποίο σήμερα ισχύει αν προηγουμένως πολλαπλασιαστεί επί το τέσσερα ή το πέντε, τα έσοδα του Δημοσίου θα ήταν σαφώς λιγότερα από τα σημερινά. Κι έτσι το καλό μας το κράτος, στενεμένο, δεν θα μπορούσε να προωθήσει τα θαυμάσια έργα του για την εξυπηρέτηση των υπηκόων του.
Πακέτο το πακέτο, λοιπόν, σεκλέτι το σεκλέτι, ανάμνηση την ανάμνηση, αφού το κάθε καινούργιο άναμμα είναι μια μικρή τελετή εις ανάμνηση μιας μακρινής, μάλλον οριστικά χαμένης γλύκας, ιδού οι έμμεσοι φόροι να αβγαταίνουν. Και ιδού πώς προκύπτουν τα καθωσπρέπει νοσοκομεία, πλήρως στελεχωμένα, και τα λαμπρά σχολεία, επίσης πλήρως στελεχωμένα.
*Απορία δεύτερη. Αν δεχτούμε ότι η πολιτεία νοιάζεται για την καλή μας υγεία, γιατί η έγνοια της αυτή εκδηλώνεται μονομερώς, επιλεκτικά, αποσπασματικά;
Μήπως επειδή η κήρυξη της απαγόρευσης του τσιγάρου (η οποία μάλιστα έχει γίνει περί τις είκοσι φορές από την αρχή του χρόνου) δίνει την ευκαιρία για να αναδειχθεί η φωτογένειά μας στην τηλεόραση, την ώρα που αυτοσκηνοθετούμαστε σαν Προστάτες των Λαϊκών Πνευμόνων;
Ισως να ’ναι αυτό, γιατί ποια ευκαιρία πόζας να σου προσφέρει, για παράδειγμα, η αναγγελία ότι, επιτέλους, οι πενήντα έστω από τις διακόσιες κλειστές κλίνες των εντατικών έχουν πια προσωπικό; ΄Η πόσο θα ωφεληθεί η δημόσια εικόνα σου αν βγεις και πεις ότι κακό είναι βέβαια να κατεβάζουν νικοτίνη και πίσσα οι άνθρωποι, αλλά, αν δεν είναι τρισχειρότερο, είναι εξίσου κακό να πίνουν το νερό τους εμπλουτισμένο με κλοφέν;
*Απορία τρίτη: Αφού, σύμφωνα τουλάχιστον με τη συστηματική αυτοδιαφήμιση, το ενδιαφέρον της πολιτείας για την υγεία μας είναι τεράστιο, πώς και δεν έφτασαν τόσοι και τόσοι μήνες ώστε να αποσαφηνιστούν τα μέτρα;
΄Η μήπως τελικά οι μοντέρνοι πολιτικοί είναι τόσο καπάτσοι ώστε να δουλεύουν ταυτόχρονα και τον Θεό και τον Μαμμωνά;
Οπως καλά το ξέρει η τσέπη μας, το πρώτο πράγμα που ακριβαίνει με κάθε κύμα ανατιμήσεων, και τάχα για να εμποδίζεται η καπνολαιμαργία μας και να προστατευόμαστε, είναι τα τσιγάρα. Δίχως το... «παφ και τάλιρο» που λέγαμε παλιότερα, επί αειμνήστου δραχμής, και το οποίο σήμερα ισχύει αν προηγουμένως πολλαπλασιαστεί επί το τέσσερα ή το πέντε, τα έσοδα του Δημοσίου θα ήταν σαφώς λιγότερα από τα σημερινά. Κι έτσι το καλό μας το κράτος, στενεμένο, δεν θα μπορούσε να προωθήσει τα θαυμάσια έργα του για την εξυπηρέτηση των υπηκόων του.
Πακέτο το πακέτο, λοιπόν, σεκλέτι το σεκλέτι, ανάμνηση την ανάμνηση, αφού το κάθε καινούργιο άναμμα είναι μια μικρή τελετή εις ανάμνηση μιας μακρινής, μάλλον οριστικά χαμένης γλύκας, ιδού οι έμμεσοι φόροι να αβγαταίνουν. Και ιδού πώς προκύπτουν τα καθωσπρέπει νοσοκομεία, πλήρως στελεχωμένα, και τα λαμπρά σχολεία, επίσης πλήρως στελεχωμένα.
*Απορία δεύτερη. Αν δεχτούμε ότι η πολιτεία νοιάζεται για την καλή μας υγεία, γιατί η έγνοια της αυτή εκδηλώνεται μονομερώς, επιλεκτικά, αποσπασματικά;
Μήπως επειδή η κήρυξη της απαγόρευσης του τσιγάρου (η οποία μάλιστα έχει γίνει περί τις είκοσι φορές από την αρχή του χρόνου) δίνει την ευκαιρία για να αναδειχθεί η φωτογένειά μας στην τηλεόραση, την ώρα που αυτοσκηνοθετούμαστε σαν Προστάτες των Λαϊκών Πνευμόνων;
Ισως να ’ναι αυτό, γιατί ποια ευκαιρία πόζας να σου προσφέρει, για παράδειγμα, η αναγγελία ότι, επιτέλους, οι πενήντα έστω από τις διακόσιες κλειστές κλίνες των εντατικών έχουν πια προσωπικό; ΄Η πόσο θα ωφεληθεί η δημόσια εικόνα σου αν βγεις και πεις ότι κακό είναι βέβαια να κατεβάζουν νικοτίνη και πίσσα οι άνθρωποι, αλλά, αν δεν είναι τρισχειρότερο, είναι εξίσου κακό να πίνουν το νερό τους εμπλουτισμένο με κλοφέν;
*Απορία τρίτη: Αφού, σύμφωνα τουλάχιστον με τη συστηματική αυτοδιαφήμιση, το ενδιαφέρον της πολιτείας για την υγεία μας είναι τεράστιο, πώς και δεν έφτασαν τόσοι και τόσοι μήνες ώστε να αποσαφηνιστούν τα μέτρα;
΄Η μήπως τελικά οι μοντέρνοι πολιτικοί είναι τόσο καπάτσοι ώστε να δουλεύουν ταυτόχρονα και τον Θεό και τον Μαμμωνά;
