"οι προηγούμενοι φταίνε"...και λοιπές φθαρμένες λέξεις.
Ο ανθρώπινος χρόνος δεν γυρίζει κυκλικά, αλλά παρελαύνει σε ευθεία γραμμή. Γι' αυτό, λένε κάποιοι, και ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης.
Δεν ξέρω αν την επιζητούμε την επανάληψη στα πολιτικά πράγματα. Πάντως τη βιώνουμε. Χωρίς αφετηρία και χωρίς τέλος-σκοπό.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι «η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι», πως «αν δεν δράσουμε άμεσα οι κίνδυνοι θα είναι μεγάλοι», πως η λήψη των «αναγκαίων μέτρων» είναι... μονόδρομος για την πρόοδο, πως το τάδε έτος είναι δύσκολο και καθοριστικό για την πορεία της οικονομίας, πως οι προηγούμενοι «κληροδότησαν στον τόπο βαρύτατα φορτία», ότι πρέπει να κερδηθεί το στοίχημα αυστηρού ελέγχου στις δημόσιες δαπάνες, πως πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής, πως πρέπει να προχωρήσουν οι αλλαγές, που διασφαλίζουν την ανάπτυξη.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από τους αναμορφωτές πως το συμφέρον του τόπου επιβάλλει θυσίες και άλλα ηχηρά παρόμοια, για δύσκολους δρόμους και δύσβατα μονοπάτια, για νέες αρχές και νέες πορείες.
Σε πόσα «restart» άνευ αναβολής υποχρεωθήκαμε, άλλοτε αδιάφοροι, άλλοτε νευρικοί και ανήσυχοι, πλειστάκις εγκλωβισμένοι στην αθυμία, στα χαμηλά, την παρακμή, κουρασμένοι από την ένδεια (κυρίως ιδεών), το βούλιαγμα, την αδράνεια, την υποκρισία, την κοινοτοπία των πλανισμένων ξύλινων λόγων.
Πόσες φορές δεν απηυδήσαμε με την κοκορομαχία, που σκεπάζει τη βαθύτατη κρίση, πόσες φορές δεν αποδομήσαμε κουρασμένα οράματα και φθαρμένους ανθρώπους.
...Οσες ξεχάσαμε με ελαφράδα, όσες πατήσαμε «delete» ως συνέπεια φυσική, όσες θωρακιστήκαμε στη ρουτίνα μας, που μάς έχει καταπιεί. Μια παρέλαση ανθρώπων βιαστικών, μια σκηνή που όλο και συρρικνώνεται, ένας γάμος χωρίς ερωτική σχέση, ένα εύθραυστο οικοδόμημα που έχασε το υποστύλωμα της πίστης, της εμπιστοσύνης. Είμαστε λοιπόν ικανοποιημένοι; Οσο η Γουίνι στις «Ευτυχισμένες μέρες».
Τζωρτζινάκη Κατερίνα
kathimerini
Δεν ξέρω αν την επιζητούμε την επανάληψη στα πολιτικά πράγματα. Πάντως τη βιώνουμε. Χωρίς αφετηρία και χωρίς τέλος-σκοπό.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ότι «η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι», πως «αν δεν δράσουμε άμεσα οι κίνδυνοι θα είναι μεγάλοι», πως η λήψη των «αναγκαίων μέτρων» είναι... μονόδρομος για την πρόοδο, πως το τάδε έτος είναι δύσκολο και καθοριστικό για την πορεία της οικονομίας, πως οι προηγούμενοι «κληροδότησαν στον τόπο βαρύτατα φορτία», ότι πρέπει να κερδηθεί το στοίχημα αυστηρού ελέγχου στις δημόσιες δαπάνες, πως πρέπει να κηρύξουμε τον πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής, πως πρέπει να προχωρήσουν οι αλλαγές, που διασφαλίζουν την ανάπτυξη.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από τους αναμορφωτές πως το συμφέρον του τόπου επιβάλλει θυσίες και άλλα ηχηρά παρόμοια, για δύσκολους δρόμους και δύσβατα μονοπάτια, για νέες αρχές και νέες πορείες.
Σε πόσα «restart» άνευ αναβολής υποχρεωθήκαμε, άλλοτε αδιάφοροι, άλλοτε νευρικοί και ανήσυχοι, πλειστάκις εγκλωβισμένοι στην αθυμία, στα χαμηλά, την παρακμή, κουρασμένοι από την ένδεια (κυρίως ιδεών), το βούλιαγμα, την αδράνεια, την υποκρισία, την κοινοτοπία των πλανισμένων ξύλινων λόγων.
Πόσες φορές δεν απηυδήσαμε με την κοκορομαχία, που σκεπάζει τη βαθύτατη κρίση, πόσες φορές δεν αποδομήσαμε κουρασμένα οράματα και φθαρμένους ανθρώπους.
...Οσες ξεχάσαμε με ελαφράδα, όσες πατήσαμε «delete» ως συνέπεια φυσική, όσες θωρακιστήκαμε στη ρουτίνα μας, που μάς έχει καταπιεί. Μια παρέλαση ανθρώπων βιαστικών, μια σκηνή που όλο και συρρικνώνεται, ένας γάμος χωρίς ερωτική σχέση, ένα εύθραυστο οικοδόμημα που έχασε το υποστύλωμα της πίστης, της εμπιστοσύνης. Είμαστε λοιπόν ικανοποιημένοι; Οσο η Γουίνι στις «Ευτυχισμένες μέρες».
Τζωρτζινάκη Κατερίνα
kathimerini
