Μέσα σε 4-5 χρόνια, έστω μέχρι το 2015, η γενιά της δεκαετίας του 1970 κλείνει 35ετία ενεργού εργασιακού βίου και θα συνταξιοδοτηθεί. Μάλιστα θα πάρει πλήρεις αποδοχές χωρίς πέναλτι πρόωρης εξόδου και, στις περιπτώσεις του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, χωρίς όριο ηλικίας. Αυτή η εξέλιξη συνδέεται με την έκρηξη των συνταξιοδοτικών δαπανών σε σημείο που τα Ταμεία «δεν θα έχουν να καταβάλουν 14 μηνιάτικα (δηλαδή τους δύο επιπλέον μισθούς, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα και το επίδομα αδείας) αν δεν ληφθούν μέτρα», σύμφωνα με τον Αν. Λοβέρδο.
Αρα, τα μέτρα που τώρα σχεδιάζει η κυβέρνηση στοχεύουν ακριβώς στο να περιορίσουν τις εκροές για συντάξεις αυτής της γενιάς και να ελέγξουν τις επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά.
Κοντολογίς, τα... επόμενα χρόνια συνταξιοδοτείται η γενιά της μεταπολίτευσης. Και αυτή η εξέλιξη ελέγχεται για προβλήματα και δυσλειτουργίες στο ασφαλιστικό σύστημα. Το οποίο επηρεάζει καθοριστικά τα δημόσια οικονομικά τα οποία, από την πλευρά τους, βρίσκονται εδώ και χρόνια σε προφανή οικονομική ανισορροπία. Περίοδο κατά την οποία τα διαδοχικά προγράμματα λιτότητας διακόπτονταν μόνο κατά την προεκλογική περίοδο. Παρά ταύτα το δημόσιο χρέος αυξανόταν, οι αδικίες επεκτείνονταν, οι εισοδηματικές διακρίσεις διευρύνονταν και η παραγωγική βάση αποσαθρωνόταν.
Βεβαίως, το επίπεδο της σημερινής οικονομικής κατάστασης όλων των πολιτών, αλλά σίγουρα των εργαζομένων στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, δεν είναι ίδια με αυτό που άφησε πίσω της η χούντα. Η πρόοδος είναι πραγματική όχι μόνο σε πολιτικό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο. Εστω και αν τη διαφορά έκαναν τα δάνεια είτε του Δημοσίου, που μετατράπηκαν σε θαλασσοδάνεια των επιχειρήσεων, είτε των ιδιωτών, που απέφεραν υπερκέρδη στις τράπεζες.
Αυτή η αδιαμφισβήτητη επιτυχία τώρα αποτελεί αιτία για σκληρά οικονομικά μέτρα που θα βαρύνουν την επόμενη γενιά αλλά, κυρίως, αφορμή για ελεεινολόγηση της μόνης γενιάς που έμεινε στον τόπο της για να εργαστεί. Δεν χάθηκε στον Σαγγάριο ποταμό πολεμώντας σε μια ξένη υπόθεση, ούτε έφυγε για τις «φάμπρικες της Γερμανίας και τις στοές του Βελγίου». Η γενιά της μεταπολίτευσης, η πρώτη γενιά που πέτυχε οικονομικά και συνταξιοδοτικά αιτήματα πέραν κάθε προσδοκίας -σαφώς συνέβαλαν και οι συγκυρίες, τις οποίες όμως σε ένα μεγάλο βαθμό συνδιαμόρφωσε- βρίσκεται στο «απόσπασμα». Κέρδισε το όνειρο για μια δημοκρατική κοινωνία, για μια καλύτερη μοίρα από τους γονείς -μερικές φορές με ήσσονες προσπάθειες- αλλά τώρα βλέπει να χάνει τις συνταξιοδοτικές της προσδοκίες. Η μητέρα πατρίδα, όπως αποδεικνύεται, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τα της οικογένειάς της. Αποδείχτηκε γαλαντόμος στη μια γενιά και τώρα της φορτώνει όλα τα προβλήματα. Αντί για τον «Καιάδα» της μετανάστευσης επιλέγει το «Κείων νόμιμον» των αρχαίων κατοίκων της Τζιας (οι οποίοι οδηγούσαν στον θάνατο τους ηλικιωμένους όταν λιγόστευαν τα τρόφιμα).
Την κανονική συνταξιοδότησης όσων εντάχθηκαν στην αγορά εργασίας μετά το Πολυτεχνείο αναμένεται να ακολουθήσει και η προσπάθεια πολιτικής συνταξιοδότησής τους μέσω της αλλαγής του εκλογικού νόμου και της καθιέρωσης των μονοεδρικών περιφερειών. Η παλαιά γενιά των πολιτικών θα επιχειρηθεί να αποκοπεί από τις πολυάριθμες εκλογικές περιφέρειες όπου με ευχέρεια και άνεση κινούνταν. Νέες ανάγκες έρχονται να καλυφθούν καθώς οι μονοεδρικές απαιτούν άλλη σχέση με τους πολίτες. Εστω και αν απαιτείται αλλαγή των ορίων των νομών προκειμένου να γίνει πραγματική ανασύνθεση των εκλογικών ορίων. Αυτή η σχέση θα στηρίζεται κυρίως στην καθημερινή επαφή επί τοπικών προβλημάτων και λιγότερο σε βουλευτές φορείς πολιτικού λόγου και οράματος. Και αυτή η αλλαγή ίσως επικυρωθεί με ένα τρισάγιο στην αυτοδυναμία των κομμάτων και την αυτονομία των πολιτικών. /Xρήστος Μέγας.
enet.gr
