Εmail-άρθροτoυ κ.Ελευθέριου Τζιόλα,
π. Υφυπ. Εργασίας & Κοιν. Ασφαλίσεων.
.Πρώτα απ΄όλα, μια επισήμανση γενικώτερης σημασίας.
Μεταξύ των διαπιστώσεων και των πράξεων, μεταξύ των λόγων και των έργων υπάρχει, συνήθως, στη χώρα μας μια απόσταση χάους. Συνέβαινε και πρίν, αλλά, τώρα, μπορεί να αποβεί καταστροφική.
Σχεδόν όλοι, -εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων, κοινωνικών χώρων, οικονομικών φορέων, αλλά και οι απλοί πολίτες-, στις εκτιμήσεις τους διαπιστώνουν ότι η χώρα βρίσκεται στη δυσκολώτερη κατάσταση όλης της διαδρομής των τελευταίων πενήντα (50) και πλέον χρόνων . Σχεδόν όλοι λένε ότι... για πρώτη φορά στα τελευταία χρόνια η επόμενη γενιά, δηλαδή τα παιδιά μας, θα ζήσουν χειρότερα από την προηγούμενη, δηλαδή από εμάς. Οι ευθύνες, βέβαια, εδώ του Κ.Καραμανλή (του ''μικρού'') και της ''Ν.Δ.'' είναι ευθύνες με διάσταση χρεοκοπίας της πατρίδας. Η ζωή, όμως, και η πατρίδα ζητούν να συνεχίσουμε. Συνεχίζουμε...
Κι ενώ, λοιπόν, διατυπώνεται αυτός ο δραματικός συμπερασματικός λόγος για την κατάσταση της χώρας, οι συμπεριφορές, οι πράξεις είναι σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, σε εκδηλώσεις διαφορετικής λογικής. Βρίσκονται στην προέκταση ενός άκρατου ατομισμού, ενός περιρρέοντος ευδαιμονικού μικροαστισμού, σαν να μην συμβαίνει κάτι πολύ βαθύ και συγκλονιστικό... Μάλλον σε ένα μικροεπεισόδιο οικονομικής δυσπραγίας, παρά σε μια συθέμελη κρίση παραπέμπουν όλες αυτές οι πρακτικές, οι στάσεις και οι εκδηλώσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση έστειλε διαπεραστικά μηνύματα σχετικά με τη διαχείρηση της δημόσιας περιουσίας και χρησιμοποίησε τη δύναμη του παραδείγματος με τον αναγκαίο αυτοπεριορισμό των διευθυντικών κορυφών (σε μια κρίσιμη περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής). Εμφάνισε, όμως, προβλήματα στην έγκαιρη διατύπωση μιας συγκροτημένης και ιεραρχημένης πολιτικής διεξόδου από την κρίση. Τρείς είναι οι άξονες ενός τέτοιου σχεδίου :
(1). η δημοσιονομική προσαρμογή (με σταθμισμένα, κοινωνικά δίκαια μέτρα άμεσου αποτελέσματος, αλλά και επιλογές μεσοπρόθεσμης εξυγίανσης/διόρθωσης) ,
(2). η αναπτυξιακή ανάκαμψη (με στήριξη των παραδοσιακών ισχυρών κλάδων της οικονομίας -κατασκευαστικός τομέας, τουριστικός κλάδος σ΄όλες του τις μορφές και ναυτιλιακός χώρος-, αλλά και τη δημιουργία νέων πεδίων δυναμικής ανάπτυξης -νέα αγροτική/μεταποιητική οικονομία, ενεργειακός τομέας, οικονομία της γνώσης), και,
(3). το κράτος (με την έννοια του παραγωγικού υποστηρικτικού μηχανισμού και με τη διάσταση του ''κοινωνικού κράτους'' και του ''κράτους δικαίου'', δηλαδή, ενός μετασχηματισμένου/ενεργητικού κράτους).
Τα πέντε (5) νομοσχέδια που είχε παρουσιάσει, πρόσφατα, ο Γ.Παπανδρέου στην Δ.Ε.Θ. συναποτελούσαν ένα μίγμα θετικής διεξόδου και διαποτίζονταν απ΄ αυτούς τους αξόνες. Τα μόλις δύο (2) ψηφισθέντα νομοσχέδια στη Βουλή -ένα για το επίδομα αλληλεγγύης και ένα για το ΑΣΕΠ- παρά τη σημασία τους, απέχουν από τη δυναμική, δημιουργική ώθηση που είχε, και έχει ανάγκη, η οικονομία και η χώρα.
Στο σημείο αυτό, και μάλιστα, μετά την πρόσφατη επίσκεψη των κοινοτικών στελεχών, πρέπει να επισημάνουμε, ότι η επιλογή της διαμόρφωσης του Προγράμματος Σταθερότητας από κοινού με τις υπηρεσίες της Κομισιόν, ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο απόρριψης του, ενώ είναι δικαιολογημένη, πρέπει να μην καταλήξει να είναι η πλήρης αποδοχή και η ελληνική αποτύπωση της καθιερωμένης τυποποιημένης συνταγής των Βρυξελλών, την οποία επί της ουσίας εισηγούνται οι αγορές (δηλαδή, μείωση μισθών, μείωση κοινωνικών δαπανών, μείωση συντάξεων, αύξηση έμμεσων φόρων). Πρέπει να είναι σαφές ότι αν η δραστική αναπροσαρμογή δεν γίνει με όρους πραγματικής εξυγίανσης και κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά με τη συνταγή των αγορών, -και μάλιστα στην ελληνική καπιταλιστική ιδιοτυπία της κλεπτοκρατίας-, τότε, απλώς, θα διαιωνισθεί αυτό το χρεοκοπημένο αντικοινωνικό μοντέλο. Αν είναι να πληρώσουν το κόστος της δημοσιονομικής εξυγίανσης οι ίδιες κοινωνικές κατηγορίες, που ήδη έχουν πληρώσει (φορολογούμενες και πολλαπλά επιβαρυνθείσες) αφήνοντας την ‘’γκρίζα’’ και ‘’μαύρη’’ περιοχή της οικονομίας, ουσιαστικά ανέγγιχτη, τότε η βύθιση είναι βέβαια και η ανάκαμψη αδύνατη.
Επίσης, η πίεση των αγορών και της Κομισιόν στα δημοσιονομικά (ως βραχυπρόθεσμη απαίτηση), δεν πρέπει να μας οδηγήσει να χάσουμε από τις προτεραιότητες μας τον δεύτερο και τρίτο άξονα, που παραπάνω αναφέρθηκαν, και αποτελούν το πραγματικό όχημα βιώσιμης οικονομικής προοπτικής : την αναπτυξιακή ανάκαμψη (με δέσμη ενεργητικών πολιτικών, σοβαρό Π.Δ.Ε. και πλήρες ξεδίπλωμα του ΕΣΠΑ) και το μετασχηματισμένο κράτος (αντιγραφειοκρατικό, παραγωγικό, ενεργητικό). Δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι το βαθύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας αποτυπώνεται στο τεράστιο έλλειμα τρεχουσών συναλλαγών και τον εξαιρετικά χαμηλό όγκο πραγματικών επενδύσεων. Σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα της χώρας είναι πρόβλημα παραγωγικής βάσης, ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας. Είναι πρόβλημα της πραγματικής οικονομίας.
Για τις εκατό (100), λοιπόν, ημέρες, συνοπτικά, το δίλλημα δεν είναι, όπως συνήθως τίθεται, μεταξύ θετικού ή αρνητικού απολογισμού. Προφανώς, η κίνηση είναι προς τα μπρός...
Η κοινωνική αποδοχή και η στήριξη, παρά τις διαπιστωμένες αστοχίες, αντιφάσεις και αρρυθμίες, είναι σημαντική, ενώ και οι προσδοκίες διακρατούνται. Όμως, όλα τα μείζονα θέματα της χώρας (οικονομία, εθνικά, κράτος) κινούνται στην κρίσιμη περιοχή, βρίσκονται στο ‘’κόκκινο’’. Kακή αίσθηση και διαχείρηση του πολιτικού χρόνου, και τυχόν νέες παλινωδίες, μπορεί να αποβούν μοιραίες. Ο ιστορικός ηγέτης, Α.Παπανδρέου, σε τέτοιες περιστάσεις, έλεγε : ''δεν δικαιούμαστε να αποτύχουμε...".
Όσοι έχουμε βαθύτερη συνείδηση των πραγμάτων και των εξελίξεων οφείλουμε να πράξουμε σταθερά, υπεύθυνα και με συνέχεια το καλύτερο.Θα ήθελα να κλείσω τούτη την παρέμβαση, επισημαίνοντας ότι η καθυστέρηση στην στελέχωση -με ποιοτικό και ικανό δυναμικό- των δημόσιων οργανισμών και φορέων με έδρα τη Θεσσαλονίκη (πανελλαδικής ή/και διεθνούς εμβέλειας) είναι μεγάλη. Συσσωρεύονται και προκαλούνται προβλήματα με αρνητικές επιπτώσεις. Οι σχετικές αποφάσεις δεν μπορούν να βραδύνουν άλλο…
Οι καιροί ου μενετοί.
Και οι ευθύνες καθοριστικές…Θεσσαλονίκη, 12 Ιανουαρίου 2010."
e-diavlos blogspot
