"..αν δεν αποκατασταθεί στοιχειωδώς σε εύλογο χρονικό διάστημα η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, η συνέχεια θα είναι πολύ επώδυνη..".
Πρώτα το καλό σενάριο, αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο στην κατάσταση δημοσιονομικής ασφυξίας στην οποία έχει οδηγηθεί η χώρα.
Το Πρόγραμμα Σταθερότητας, που έστειλε ήδη στις Βρυξέλλες η κυβέρνηση, γίνεται αποδεκτό, με ή χωρίς επαίνους, και αυτό της προσφέρει μια μικρή ανάσα. Οι επιθέσεις των περίφημων αγορών κοπάζουν και η ανάσα γίνεται τρίμηνη. Κατά τον Μάρτιο, όταν η Ελλάδα θα βγει να δανειστεί, πετυχαίνει καλά επιτόκια και παίρνει την τρίτη, βαθύτερη αυτή τη φορά, ανάσα.
Φαίνεται ότι στην κυβέρνηση δεν...τρέφουν πλέον καμία αυταπάτη ότι αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας που πρέπει να ακολουθήσουν. Μέχρι τώρα το ήξερε ο υπουργός των Οικονομικών, αυτός δηλαδή που είχε υποστεί τις επανειλημμένες, κομψές ή άγαρμπες, λοιδορίες των ομολόγων του στις Βρυξέλλες, αλλά και τις προκλητικά απαξιωτικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Τώρα το ξέρουν οι πάντες.
Στην προχθεσινή «ανοιχτή» συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου ο Γιώργος Παπανδρέου το είπε με όσους τρόπους μπορούσε. «Η προσπάθεια που θα καταβάλουμε την επόμενη τριετία θα είναι καθοριστική για την πορεία του τόπου, για το μέλλον των παιδιών μας». «Να αποκαταστήσουμε, επιτέλους, την αξιοπιστία του κράτους στα μάτια των πολιτών, αλλά και την αξιοπιστία της Ελλάδας απέναντι στους εταίρους μας σε διεθνές επίπεδο». «Η εικόνα μιας χώρας που υπομένει τη μοίρα της χωρίς να προσπαθεί να αλλάξει, δεν μας ταιριάζει». «Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο». Κάποιες από αυτές τις φράσεις φαίνονται κοινότοπες. Και κάποιες άλλες μπορεί να ερμηνεύονται ως υπερβολικές. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που περιγράφουν με ακρίβεια την πραγματικότητα.
Οσα παιχνίδια κι αν παίζουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης (και παίζουν), όση ξινίλα κι αν βγάζουν ορισμένοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι (και βγάζουν), όσες υπερβολές κι αν υιοθετούν τα ξένα ΜΜΕ (και υιοθετούν), η δική μας εικόνα δεν είναι πολύ διαφορετική. Κι αν δεν αποκατασταθεί στοιχειωδώς σε εύλογο χρονικό διάστημα, η συνέχεια θα είναι πολύ επώδυνη.
Αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα που έχει μπροστά της η νέα κυβέρνηση. Να σταματήσει τον κατήφορο. Κι επειδή το όχημα που λέγεται «Ελλάδα» είναι βαρυφορτωμένο με χρέη και ελλείμματα, πρέπει να πατήσει πολύ δυνατά το φρένο. Με λίγη τύχη το όχημα θα σταματήσει πριν από τον γκρεμό. Αλλά και ο κίνδυνος να ντελαπάρει στο ολισθηρό οδόστρωμα είναι υπαρκτός.
Η ολισθηρότητα αυτού του δρόμου έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες τουλάχιστον δύο δεκαετίες, αφού η «άσφαλτος» που έριξαν οι κυβερνήσεις είχε μέσα σκάρτα υλικά. Ο δρόμος ξεχαρβαλώθηκε εντελώς την τελευταία πενταετία, καθώς οι κυβερνήσεις Καραμανλή δεν βελτίωσαν τίποτα απ' ό,τι παρέλαβαν. Το αντίθετο, έσπρωξαν το όχημα της οικονομίας στον κατήφορο και την τελευταία στιγμή ο πρώην πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πήδησαν έξω, αδυνατώντας να πατήσουν στοιχειωδώς το φρένο.
Παραλαμβάνοντας αυτήν την κατάσταση, η νέα κυβέρνηση φάνηκε να μην έχει συνειδητοποιήσει εξαρχής το μέγεθος του προβλήματος. Ισως έτρεφε την αυταπάτη ότι δεν έπρεπε να απομακρυνθεί από κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις. Κάπως έτσι έχασε λίγο χρόνο, αλλά λίγο το κακό. Τώρα, φαίνεται ότι οι αυταπάτες τελείωσαν, οι αποφάσεις ελήφθησαν και μένει να δούμε αν και πόσο θα έρθουν τα αποτελέσματα. Θα το δούμε σε έξι μήνες από τώρα. Αν έρθουν τα αποτελέσματα, θα έχουμε κάποιες ανάσες παραπάνω. Αλλά η πορεία στο τούνελ θα διαρκέσει τουλάχιστον δυο-τρία χρόνια ακόμα. Και στο τέλος μπορεί να υπάρχει κάποιο φως.
Αυτό είναι το καλό σενάριο. Ναι, δεν είναι υπερβολή, ούτε κινδυνολογία: υπάρχει και το κακό σενάριο. Το οποίο έχουμε κάθε λόγο να ξορκίζουμε. Διότι μπορεί να φέρει επώδυνες αλλαγές στη ζωή των περισσότερων Ελλήνων. Ομως στην αρχή ενός νέου χρόνου έχουμε κάθε λόγο να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο.
Γ.Καρέλιας
enet
