προτρέπουν οι New York Times:"Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, η οποία γέννησε το ευρώ, ξεκίνησε με μια μεγάλη ψευδαίσθηση. Από τη μια πλευρά χώρες όπως η Αυστρία, η Φινλανδία, η Γερμανία και η Ολλανδία, των οποίων τα νομίσματά τους ήταν μονίμως υπερτιμημένα τόσο στην Ευρώπη αλλά και διεθνώς.
Από την άλλη, χώρες όπως...το Βέλγιο, η Γαλλία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία με υποτιμημένο νόμισμα. Και όμως, όπως διαβάζουμε στους New York Times, η ΟΝΕ δημιουργήθηκε σαν ένα μπλουζάκι που κάνει σε όλους. Κατά συνέπεια, πολλές χώρες κατέφυγαν στην δημιουργική λογιστική για να μπουν στην Ευρωζώνη.
Οι Γερμανοί και άλλοι «ευρω-αισιόδοξοι» ήλπιζαν ότι η δημιουργία του κοινού νομίσματος και η διεθνής ανταγωνιστικότητα που θα επακολουθούσε θα οδηγούσε άμεσα σε οικονομικό και κοινωνικό εκμοντερνισμό στους κόλπους της ένωσης. Στην πραγματικότητα, το αντίθετο έχει συμβεί. Τα χαμηλά επιτόκια της ΕΚΤ, έχουν ωθήσει τις κυβερνήσεις και τα νοικοκυριά του Νότου σε υπερκατανάλωση και υπερδανεισμό.
Η ελληνική κρίση είναι μόνο η πρώτη κρίση ως αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος του ευρώ. Παρόλο που λίγοι θέλουν να το παραδεχτούν, η λύση είναι ξεκάθαρη: Ο μόνος τρόπος να μην διακινδυνέψει στο μέλλον η διεθνής οικονομία, είναι η Γερμανία μαζί με τις άλλες σταθερές χώρες να φύγουν από το ευρώ και να υιοθετήσουν ένα άλλο υγιέστερο νόμισμα.
Η ιδέα της νομισματικής ένωσης είναι λανθασμένη. Αντιθέτως με τους γείτονές τους του Βορρά, οι χώρες του Νότου έχουν μια αδυναμία στις διεθνείς αγορές ομολόγων-που εκδίδονται για να αναχρηματοδοτηθεί το χρέος τους. Οι χώρες αυτές δεν είναι ανταγωνιστικές στην διεθνή οικονομία όπως είναι προφανές από τα επίπεδα των ελλειμμάτων τους.
Αυτά τα προβλήματα χειροτερεύουν όσο οι χώρες αυτές παραμένουν μέλη της Ευρωζώνης συνεχίζει το δημοσίευμα. Αν για παράδειγμα η Ελλάδα βρισκόταν εκτός ΟΝΕ, θα υποτιμούσε το νόμισμά της για να γίνει πιο ανταγωνιστικό και θα επαναδιαπραγματευόταν το χρέος της σε μια διεθνή σύνοδο.
Αντιθέτως, αναγκάζεται τώρα να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους και να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων που σημαίνει ότι η χώρα μπορεί να πέσει σε σημαντική ύφεση. Η εναλλακτική είναι να πληρώσουν τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης τα χρωστούμενα, ακόμα χειρότερα δηλαδή. Θα γονάτιζαν οι πιστωτές.
Εν ολίγοις, το ευρώ οδεύει προς την κατάρρευση.
Την προηγούμενη εβδομάδα, παρόλο που απαγορεύεται ρητά από τις Συνθήκες της Ευρώπης, οι 16 κατέληξαν σε ένα πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή παραβιάζει κατάφορα την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας σύμφωνα με την οποία όταν μια χώρα καταπατεί τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, πρέπει να αποχωρεί από την Ευρωζώνη.
Αν η Γερμανία αποφασίσει να αποχωρήσει από το ευρώ, θα την συνόδευαν και άλλες χώρες συνεχίζει το δημοσίευμα. Η Αυστρία, η Φινλανδία, οι Ολλανδία και πιθανόν η Γαλλία θα άφηναν στη μοίρα τους τις άλλες χώρες και θα ακολουθούσαν τη Γερμανία σε μια σταθερή ζώνη. Κάτι τέτοιο δεν είναι τόσο τρομερό όσο φαίνεται: Η Ευρωζώνη ήδη είναι χωρισμένη στα δύο και η ψευδαίσθηση της ένωσης προκαλεί αδιανόητες οικονομικές επιπλοκές.
Με μια δυνατή νομισματική ένωση θα επιτευχθεί ο αρχικός στόχος του ευρώ. Απαλλαγμένες από τις βραδυκίνητες χώρες του Νότου, θα μπορούσαν να ακολουθήσουν μια σαφή νομισματική πολιτική που τελικά θα οδηγούσε σε μείωση των χρεών. Σύσσωμη η Ευρωπαϊκή οικονομία θα επωφελούνταν ενώ οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν ένα σύμμαχο σε μια μελλοντική ανακατανομή του διεθνούς νομισματικού συστήματος και της διεθνούς οικονομίας.
Επίσης, αν οι ΗΠΑ αποτύχει να θέσει σε λειτουργία ένα πολιτικά βιώσιμο μηχανισμό μείωσης τους χρέους της και να απομακρυνθεί από τα μηδενικά επιτόκια, το νέο ανανεωμένο ευρώ θα έβαζε κάτω το εξασθενημένο δολάριο διεθνώς.
Αυτό δεν συμφέρει κάποιον απαραίτητα. Παρόλο που μακροπρόθεσμα θα ωφελούσε την Ευρώπη, μια απομάκρυνση από το δολάριο θα προκαλούσε οικονομική ανισορροπία που θα επιβάρυνε τόσο τις πλεονασματικές όσο και τις ελλειμματικές χώρες. Όμως, από τη στιγμή που οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να μειώνουν το χρέος τους σύντομα, η έλλειψη εμπιστοσύνης στο δολάριο δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Τουλάχιστον να υπάρχει ένα σοβαρό νόμισμα που να μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι επενδυτές. Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, το ευρώ σίγουρα δεν είναι αυτό το νόμισμα. Όμως ένα σταθερό και ανανεωμένο ευρώ θα μπορούσε".
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα:
http://www.nytimes.com/2010/03/29/opinion/29Starbatty.html
Οι Γερμανοί και άλλοι «ευρω-αισιόδοξοι» ήλπιζαν ότι η δημιουργία του κοινού νομίσματος και η διεθνής ανταγωνιστικότητα που θα επακολουθούσε θα οδηγούσε άμεσα σε οικονομικό και κοινωνικό εκμοντερνισμό στους κόλπους της ένωσης. Στην πραγματικότητα, το αντίθετο έχει συμβεί. Τα χαμηλά επιτόκια της ΕΚΤ, έχουν ωθήσει τις κυβερνήσεις και τα νοικοκυριά του Νότου σε υπερκατανάλωση και υπερδανεισμό.
Η ελληνική κρίση είναι μόνο η πρώτη κρίση ως αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος του ευρώ. Παρόλο που λίγοι θέλουν να το παραδεχτούν, η λύση είναι ξεκάθαρη: Ο μόνος τρόπος να μην διακινδυνέψει στο μέλλον η διεθνής οικονομία, είναι η Γερμανία μαζί με τις άλλες σταθερές χώρες να φύγουν από το ευρώ και να υιοθετήσουν ένα άλλο υγιέστερο νόμισμα.
Η ιδέα της νομισματικής ένωσης είναι λανθασμένη. Αντιθέτως με τους γείτονές τους του Βορρά, οι χώρες του Νότου έχουν μια αδυναμία στις διεθνείς αγορές ομολόγων-που εκδίδονται για να αναχρηματοδοτηθεί το χρέος τους. Οι χώρες αυτές δεν είναι ανταγωνιστικές στην διεθνή οικονομία όπως είναι προφανές από τα επίπεδα των ελλειμμάτων τους.
Αυτά τα προβλήματα χειροτερεύουν όσο οι χώρες αυτές παραμένουν μέλη της Ευρωζώνης συνεχίζει το δημοσίευμα. Αν για παράδειγμα η Ελλάδα βρισκόταν εκτός ΟΝΕ, θα υποτιμούσε το νόμισμά της για να γίνει πιο ανταγωνιστικό και θα επαναδιαπραγματευόταν το χρέος της σε μια διεθνή σύνοδο.
Αντιθέτως, αναγκάζεται τώρα να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους και να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων που σημαίνει ότι η χώρα μπορεί να πέσει σε σημαντική ύφεση. Η εναλλακτική είναι να πληρώσουν τα υπόλοιπα μέλη της ευρωζώνης τα χρωστούμενα, ακόμα χειρότερα δηλαδή. Θα γονάτιζαν οι πιστωτές.
Εν ολίγοις, το ευρώ οδεύει προς την κατάρρευση.
Την προηγούμενη εβδομάδα, παρόλο που απαγορεύεται ρητά από τις Συνθήκες της Ευρώπης, οι 16 κατέληξαν σε ένα πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή παραβιάζει κατάφορα την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας σύμφωνα με την οποία όταν μια χώρα καταπατεί τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, πρέπει να αποχωρεί από την Ευρωζώνη.
Αν η Γερμανία αποφασίσει να αποχωρήσει από το ευρώ, θα την συνόδευαν και άλλες χώρες συνεχίζει το δημοσίευμα. Η Αυστρία, η Φινλανδία, οι Ολλανδία και πιθανόν η Γαλλία θα άφηναν στη μοίρα τους τις άλλες χώρες και θα ακολουθούσαν τη Γερμανία σε μια σταθερή ζώνη. Κάτι τέτοιο δεν είναι τόσο τρομερό όσο φαίνεται: Η Ευρωζώνη ήδη είναι χωρισμένη στα δύο και η ψευδαίσθηση της ένωσης προκαλεί αδιανόητες οικονομικές επιπλοκές.
Με μια δυνατή νομισματική ένωση θα επιτευχθεί ο αρχικός στόχος του ευρώ. Απαλλαγμένες από τις βραδυκίνητες χώρες του Νότου, θα μπορούσαν να ακολουθήσουν μια σαφή νομισματική πολιτική που τελικά θα οδηγούσε σε μείωση των χρεών. Σύσσωμη η Ευρωπαϊκή οικονομία θα επωφελούνταν ενώ οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν ένα σύμμαχο σε μια μελλοντική ανακατανομή του διεθνούς νομισματικού συστήματος και της διεθνούς οικονομίας.
Επίσης, αν οι ΗΠΑ αποτύχει να θέσει σε λειτουργία ένα πολιτικά βιώσιμο μηχανισμό μείωσης τους χρέους της και να απομακρυνθεί από τα μηδενικά επιτόκια, το νέο ανανεωμένο ευρώ θα έβαζε κάτω το εξασθενημένο δολάριο διεθνώς.
Αυτό δεν συμφέρει κάποιον απαραίτητα. Παρόλο που μακροπρόθεσμα θα ωφελούσε την Ευρώπη, μια απομάκρυνση από το δολάριο θα προκαλούσε οικονομική ανισορροπία που θα επιβάρυνε τόσο τις πλεονασματικές όσο και τις ελλειμματικές χώρες. Όμως, από τη στιγμή που οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να μειώνουν το χρέος τους σύντομα, η έλλειψη εμπιστοσύνης στο δολάριο δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Τουλάχιστον να υπάρχει ένα σοβαρό νόμισμα που να μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι επενδυτές. Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, το ευρώ σίγουρα δεν είναι αυτό το νόμισμα. Όμως ένα σταθερό και ανανεωμένο ευρώ θα μπορούσε".
Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα:
http://www.nytimes.com/2010/03/29/opinion/29Starbatty.html
