.."αυτό το εφιαλτικό σκηνικό που ως χώρα επιτρέψαμε να «φιλοτεχνηθεί» πρέπει να μεταποιηθεί σε αφυπνιστικό σοκ το οποίο χρειαζόμασταν. Ιδού λοιπόν η ευκαιρία να αναποδογυρίσουμε το τραπέζι.."
.
Άρθρο του κ.Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη,
Καθηγητή Γενετική.
Αναδημοσιεύται από το Βήμα.
Μήπως η πρωτοφανής οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα λειτουργήσει ως το μεγάλο σοκ που θα αφυπνίσει τους πάντες;
Ορισμένοι αναλυτές μάλιστα υποστηρίζουν ότι η κρίση αυτή προσεγγίζει την μετά τον Εμφύλιο κατάσταση.
Τα πράγματα, δηλαδή, είναι πολύ σοβαρά. Πώς όμως φθάσαμε ως εδώ; Πολλοί θα πουν ότι φταίει εν πολλοίς η αισχροκερδοσκοπική απληστία των αγορών της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας- ουδεμία αντίρρηση.
Εμείς όμως ως χώρα έχουμε τη μεγαλύτερη ευθύνη καθώς πιστεύαμε άκριτα στο «θαύμα του ελληνικού έθνους» αγνοώντας τις πολυποίκιλες και πολύχρονες θεσμικές κρίσεις, τους...εκτροχιασμούς θεσμών και αξιών και όλα αυτά που δεν πιστεύαμε ότι είναι δυνατόν να επηρεάσουν την «άτρωτη» Ελλάδα τού ευρώ. Σκάνδαλα λοιπόν πολιτικά, καθηκοντολογικές ανευθυνότητες, γενικευμένη διαφθορά που κατατάσσει τη χώρα μας πιο χαμηλά και από τριτοκοσμικές χώρες, αδιαφάνεια προχωρημένου βαθμού, σπάταλο και ασυντόνιστο κράτος, ανεξέλεγκτη δράση πολλών υπηρετών του Δημοσίου, παντελής έλλειψη φορολογικής συνείδησης πολλών επαγγελματιών, ανηλεής εκμετάλλευση των παραγωγών αγροτών και κτηνοτρόφων από τους μεσάζοντες, φακελάκια παντού- στην Υγεία, στην Πολεοδομία, στην Εφορία-, ακόμη και εκκλησιαστικά σκάνδαλα, ακόμη και σκάνδαλα στη Δικαιοσύνη, ανευθυνότητα για το περιβάλλον, για την Παιδεία των παιδιών μας κτλ., κτλ.
Πώς λοιπόν περιμέναμε, τουλάχιστον οι «ενεργοί» πολίτες, να πορεύεται η χώρα μέσα από τη δική μας νιρβάνα; Ως πού θα έφθανε; Δεν είχαμε κατανοήσει ότι ζούσαμε συνεχώς με δανεικά; Δανεικά ευρώ, δανεικά όνειρα, δανεικές αξίες, δανεικές στάσεις; Το θαύμα λοιπόν του ελληνικού έθνους είναι που υπάρχει ακόμη με όλα αυτά που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στη γενικευμένη κρίση.
Πού ήταν όμως ο πατριωτισμός της διανόησης, του ενεργού πολίτη, του εκκλησιαστικού ηγέτη, της Δικαιοσύνης και εν τέλει του πολιτικού; Οι σκόρπιες φωνές δεν ήταν αρκετές. Πώς να μην ανατριχιάσεις επίσης όταν ο πατριωτισμός ορισμένων πλουσίων φυγάδευσε 10 δισ. ευρώ εκτός της χώρας εν μια νυκτί; Οταν παλαιότερα υπήρχαν εθνικοί ευεργέτες, σήμερα υπάρχουν εθνικά παράσιτα- παράσιτα που μέσα στην αναμπουμπούλα αυξάνουν υπογείως τις τιμές των αγαθών· παράσιτα χωρίς ίχνος υγιούς πατριωτισμού· παράσιτα χωρίς καμία τιμωρία για τα εγκλήματά τους.
Και ο απλός πολίτης παρακολουθεί άναυδος αυτούς τους «σημαιοφόρους» της δημιουργίας απελπισίας· είναι αυ τός που φοβάται ότι θα μετατραπεί πάλι σε υποζύγιο για να σηκώσει την κρίση την οποία προκάλεσαν άλλοι. Η κρίση όμως δεν είναι μόνο οικονομική, δεν είναι λογιστική. Αν έτσι εκληφθεί, τότε υπάρχει μείζον πρόβλημα να μην αντιμετωπισθεί σωστά, αποτελεσματικά και να οδηγήσει σε έναν προορισμό χωρίς αύριο. Διότι το βασικό πρόβλημα είναι η κρίση θεσμών, αξιών, στάσεων, το έλλειμμα εμπνευσμένων εθνικών στρατηγικών, με όλα να πάσχουν από χρόνια νοσήματα.
Αυτό λοιπόν το εφιαλτικό σκηνικό που ως χώρα επιτρέψαμε να «φιλοτεχνηθεί» πρέπει να μεταποιηθεί σε αφυπνιστικό σοκ το οποίο χρειαζόμασταν. Ιδού λοιπόν η ευκαιρία να αναποδογυρίσουμε το τραπέζι, να αναστρέψουμε δηλαδή την κατάσταση- όχι όμως με θυσίες μόνο των εύκολων θυμάτων, των μισθωτών λ.χ., αλλά με μια αδιαμφισβήτητα δίκαιη κατανομή του φορτίου και χτίσιμο γερών θεμελίων της κρατικής μηχανής. Είναι η ευκαιρία για την πολυσυζητημένη και πολυζητούμενη ανακατανομή του πλούτου ή εν προκειμένω της φτώχειας. Είναι η ευκαιρία για την ανάταξη του κράτους, για τη συνειδητοποίηση της ευθύνης του καθενός μας.
Η ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της αντιλαμβάνεται το μέγεθος της κρίσης των πάντων και γι΄ αυτό ζητεί δίκαιες λύσεις και «ανέχεται» ως έναν βαθμό απίστευτα για το παρελθόν πράγματα, όπως λ.χ. οι μεγάλες μειώσεις μισθών και οι σοβαρές αυξήσεις φόρων! Γι΄ αυτό το ζητούμενο δεν είναι μόνο η διόρθωση των οικονομικών· είναι ο σωστός εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός που θα οδηγεί χωρίς εκπτώσεις σε μια νέα λειτουργία των θεσμών και των πολιτών· σε ένα σύστημα, σε ένα κράτος, που θα αξιολογείται συνεχώς ως προς τους συντελεστές του και τη λειτουργία τουγια να είναι δίκαιο, διαφανές, αξιοκρατικό, υπεύθυνο, αποτελεσματικό και ισχυρό απέναντι στη βουλιμία των αισχροκερδοσκόπων.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να ενταχθούν όλες οι μεταρρυθμίσεις για να γνωρίζει ο καθένας ότι δεν μπορεί να κοροϊδεύει τους άλλους και τελικά το κράτος, ότι πρέπει να είναι υπεύθυνος, ευαισθητοποιημένος και ενεργός πολίτης. Μόνο έτσι, με τις πλάτες όλων, ανάλογα με τις αντοχές τους και με τις υπευθυνότητές τους, μπορεί να γυρίσει το ποτάμι πίσω, για να μεταποιηθεί η μεγάλη αυτή κρίση σε ένα νέο εθνικό ξεκίνημα που θα εμπνεύσει νέες αξίες για μια νέα προσπάθεια, για μια νέα ατομική και κοινωνική κουλτούρα, για μια νέα ευρωπαϊκή χώρα, για μια νέα αισιόδοξη νότα. Ουδέν κακόν, λοιπόν, αμιγές καλού. Ας αδράξουμε λοιπόν την ευκαιρία!
