Θα ήταν καλύτερο αν οι πολιτικοί μας ταγοί αντί να ασχολούνται με το να καταγγέλλουν τους επίβουλους ξένους, να φροντίζαν τη θεραπεία των προβλημάτων...Το δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται επιβεβαιώνεται με τον πλέον τραγικό τρόπο στις τωρινές ημέρες της φοβερής κρίσης που ζει η Ελλάδα.
Η χώρα μας έγινε παράδειγμα προς αποφυγήν ενώ ταυτόχρονα της φορτώνουν (με πρώτους τους εταίρους της Ε.Ε.) τα πάντα: από την πτώση των τιμών των αμερικανικών ομολόγων μέχρι το πρόωρο λιώσιμο των πάγων σε περιοχές της Αλάσκας.
Στην αντίπερα όχθη φωνές υπερβολής ακούγονται και στο εσωτερικό της χώρας, με διάφορα σενάρια να εμφανίζονται την μία ημέρα και να εξαφανίζονται την άλλη.
Το... σκηνικό είναι ζοφερό και εκεί ακριβώς στη μαύρη απελπισία εμφιλοχωρούν σκέψεις ακόμα και για έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ωσάν η έξοδος αυτή να έλυνε διά μαγείας το πρόβλημα, να μείωνε ή να μηδένιζε το δημόσιο χρέος που αγγίζει τα 300 δισ. ευρώ και να έδινε πάλι με μαγικό τρόπο ανταγωνιστικότητα στη χώρα.
Αν σήμερα η Ελλάδα δεν ήταν στο ευρώ, ποιος αμφιβάλλει ότι οι υποτιμήσεις θα διαδέχονταν η μία την άλλη και οι τιμές των προϊόντων, ακόμα και των εγχώριων, θα κινούνταν ανοδικά εκτινάσσοντας τον πληθωρισμό. Ο Γιώργος Κ. Κατσίμπαλης τον Μάρτιο του 1932 σε επιστολή του προς τον Γιώργο Σεφέρη στο Λονδίνο σημείωνε για την τότε τραγική οικονομική κατάσταση της Ελλάδος τα εξής: «Σου σημειώνω ότι οι συνέπειες από την πτώση της λίρας ήταν ασύγκριτα ανώτερες από δέκα μικρασιατικές καταστροφές. Για τη στιγμή πελαγοδρομούμε. Τραβάμε για σίγουρη χρεοκοπία, ανεργία, πείνα και τα ρέστα με ή χωρίς Βενιζέλο…».
«… Διάβασες που ένας κερατάς φραντσέζος της δημοσιονομικής επιτροπής πρότεινε του Μαρή (υπουργού Οικονομικών) ως οικονομία να κλείσει η Ελλάδα τα σχολεία της!!...» Αντίστοιχες εικόνες ζούμε και σήμερα και αντίστοιχες προτάσεις επίσης ακούγονται από ειδικούς και μη.
Το 1932 η Ελλάδα ζούσε όπως και σήμερα μέσα σε ένα δυσοίωνο οικονομικό περιβάλλον (μετά την κρίση του 1929) που βύθιζε τη χώρα στη δυστυχία. Η χώρα όμως δεν χάθηκε, παρά τις δυσκολίες. Κατόρθωσε να ανορθωθεί και να σταθεί στα πόδια της.
Το μυστικό στις κρίσεις είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να εγκαταλείπουμε το ταχύτερο τις επιλογές που οδήγησαν σε αδιέξοδα. Θα είναι καλύτερο αν οι πολιτικοί μας ταγοί αντί να ασχολούνται με το να καταγγέλλουν τους επίβουλους ξένους, να φροντίζουν τη θεραπεία των προβλημάτων.
Ο στίβος της προσπάθειας τους χωράει όλους.
Ο καθένας έχει ένα μερίδιο και, βέβαια, για να συνεισφέρουν όλοι θα πρέπει το ταχύτερο να εξηγηθεί στους Έλληνες ποια ακριβώς είναι η κατάσταση της οικονομίας. Να νιώσουν και να καταλάβουν όλοι πού έχουμε βρεθεί και τι πρέπει να κάνουμε.
Και, βέβαια, δύσκολα έζησε ξανά η χώρα στο παρελθόν χωρίς να χαθεί…
Δ.Παπαδοκωστόπουλος
Αν σήμερα η Ελλάδα δεν ήταν στο ευρώ, ποιος αμφιβάλλει ότι οι υποτιμήσεις θα διαδέχονταν η μία την άλλη και οι τιμές των προϊόντων, ακόμα και των εγχώριων, θα κινούνταν ανοδικά εκτινάσσοντας τον πληθωρισμό. Ο Γιώργος Κ. Κατσίμπαλης τον Μάρτιο του 1932 σε επιστολή του προς τον Γιώργο Σεφέρη στο Λονδίνο σημείωνε για την τότε τραγική οικονομική κατάσταση της Ελλάδος τα εξής: «Σου σημειώνω ότι οι συνέπειες από την πτώση της λίρας ήταν ασύγκριτα ανώτερες από δέκα μικρασιατικές καταστροφές. Για τη στιγμή πελαγοδρομούμε. Τραβάμε για σίγουρη χρεοκοπία, ανεργία, πείνα και τα ρέστα με ή χωρίς Βενιζέλο…».
«… Διάβασες που ένας κερατάς φραντσέζος της δημοσιονομικής επιτροπής πρότεινε του Μαρή (υπουργού Οικονομικών) ως οικονομία να κλείσει η Ελλάδα τα σχολεία της!!...» Αντίστοιχες εικόνες ζούμε και σήμερα και αντίστοιχες προτάσεις επίσης ακούγονται από ειδικούς και μη.
Το 1932 η Ελλάδα ζούσε όπως και σήμερα μέσα σε ένα δυσοίωνο οικονομικό περιβάλλον (μετά την κρίση του 1929) που βύθιζε τη χώρα στη δυστυχία. Η χώρα όμως δεν χάθηκε, παρά τις δυσκολίες. Κατόρθωσε να ανορθωθεί και να σταθεί στα πόδια της.
Το μυστικό στις κρίσεις είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να εγκαταλείπουμε το ταχύτερο τις επιλογές που οδήγησαν σε αδιέξοδα. Θα είναι καλύτερο αν οι πολιτικοί μας ταγοί αντί να ασχολούνται με το να καταγγέλλουν τους επίβουλους ξένους, να φροντίζουν τη θεραπεία των προβλημάτων.
Ο στίβος της προσπάθειας τους χωράει όλους.
Ο καθένας έχει ένα μερίδιο και, βέβαια, για να συνεισφέρουν όλοι θα πρέπει το ταχύτερο να εξηγηθεί στους Έλληνες ποια ακριβώς είναι η κατάσταση της οικονομίας. Να νιώσουν και να καταλάβουν όλοι πού έχουμε βρεθεί και τι πρέπει να κάνουμε.
Και, βέβαια, δύσκολα έζησε ξανά η χώρα στο παρελθόν χωρίς να χαθεί…
Δ.Παπαδοκωστόπουλος
