Η αποκλιμάκωση των spreads το μεγάλο στοίχημα .

Ο επιτυχημένος διπλωματικός μαραθώνιος του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου συνέβαλε στη βελτίωση της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό, αλλά μένει να δικαιωθεί στο επίπεδο της οικονομίας και ειδικότερα στο κόστος δανεισμού της χώρας.
Ο πρωθυπουργός κατόρθωσε να πείσει για τη δημιουργία μηχανισμού έκτατης ανάγκης για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας από την Ε.Ε. Ενδεχόμενο που μέχρι πρόσφατα δεν ήθελαν... καν να ακούσουν οι ισχυροί της ευρωζώνης, αλλά τώρα με κοινή επιστολή τους προς τον πρόεδρο της Κομισιόν το ζητούν.Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτό προβλέπει την αγορά ελληνικών ομολόγων από κρατικές τράπεζες ορισμένων χωρών της ευρωζώνης, εάν στους επόμενους δύο μήνες, που βγει η χώρα σε δανεισμό, δεν έχουν αποκλιμακωθεί τα spreads. Το ύψος του επιτοκίου από τις «πρόθυμες» τράπεζες υπολογίζεται στο 4,9%.
Φυσικά αυτός ο μηχανισμός είναι ανεξάρτητος από τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, που είναι προς συζήτηση.

Oλο αυτό το διάστημα ο πρωθυπουργός πέρασε από πολλές συμπληγάδες, τον λοιδόρησαν αρκετές φορές ως Δον Κιχώτη της πολιτικής, αλλά τελικώς μπορεί να νιώθει δικαιωμένος. Επέλεξε τον πλέον δύσκολο και σωστό τρόπο για την έξοδο της χώρας από την κρίση δηλαδή με ίδια μέσα. Σε Ευρώπη και Αμερική έλεγε τη φράση-κλειδί «δεν ζητάμε χρήματα…».
Oταν πριν από δύο μήνες έλεγε στην Ευρωπαϊκή Eνωση ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά στο στόχαστρο των κερδοσκόπων είναι το ευρώ περίπου «σφύριζαν κλέφτικα…» και έδειχναν την Ελλάδα με το δάκτυλο ως το «μαύρο πρόβατο» που τους δημιουργεί πονοκεφάλους. Ο κ. Παπανδρέου, μάταια τότε, προσπαθούσε να πείσει ότι είναι αποφασισμένος να βάλει τάξη. Oμως όσοι τον γνωρίζουν, ως χαρακτήρα, λένε ότι ποτέ δεν θέλει να πέσει χωρίς μάχη. Ο ίδιος δεν επιθυμούσε με το «καλημέρα» να ανακοινώσει μέτρα χωρίς πρώτα να το παλέψει. Oμως δεν του δόθηκε καθόλου πολιτικός χρόνος.
Ο κ. Παπανδρέου έχει υπομονή και επιμονή, δεν χάνει τον στόχο του και στα δύσκολα. Επιπροσθέτως, είναι καλός διπλωμάτης, έχει αρίστη αντίληψη της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, καλλιεργεί διεθνώς σχέσεις που τις βρίσκει μπροστά του σε ώρα ανάγκης, μιλά στον έξω κόσμο με τη γλώσσα που καταλαβαίνει.
«Oταν εκδηλώθηκε η κερδοσκοπική επίθεση σε Ισπανία και Πορτογαλία, τότε οι Ευρωπαίοι ηγέτες υιοθέτησαν με “κρύα καρδιά”, ένα χλιαρό ψήφισμα ότι στηρίζουν πολιτικά την Ελλάδα, αλλά με πρακτική που μάλλον «έκλεινε το μάτι» στους κερδοσκόπους.

Ο κ. Παπανδρέου δεν το έβαλε κάτω, αλλά επανήλθε δριμύτερος, έχοντας ως «όπλο στη φαρέτρα του» την απειλή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που έκανε πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες να ιδρώνουν και τελικά να έρθουν σε διαπραγμάτευση μαζί του.
Ο πρωθυπουργός υποχώρησε και πήρε τα μέτρα που ζητούσαν και τα οποία, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, ήταν πέραν της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ. Oμως κατόρθωσε να τραβήξει την προσοχή των Ευρωπαίων, αλλά και πέραν του Ατλαντικού συμμάχων, για κοινό μέτωπο των πολιτικών κατά των κερδοσκόπων. Κατόρθωσε να τους κάνει από θεατές στο «δράμα» της Ελλάδας, «παίκτες». Και αυτό είναι πολύ σπουδαίο να το κατορθώνει ο πρωθυπουργός μιας μικρής χώρας, που συμβαίνει να είναι και καταχρεωμένη. Ωστόσο το στοίχημα του κ. Παπανδρέου για τη σωτηρία της χώρας είναι μπροστά. Κέρδισε μία σημαντική μάχη, όχι όμως και τον πόλεμο…
Η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας θα κριθεί τελικά από το εάν οι εφορίες θα μαζέψουν όσα έχουν υπολογιστεί, εάν στα ταμεία θα μπει ζεστό χρήμα εισφορών, εάν τα χρέη των νοσοκομείων μειωθούν, εάν το σπάταλο κράτος περιοριστεί.

Αυτά όμως απαιτούν και δύο ακόμη προϋποθέσεις. Να υπάρξουν αναπτυξιακά μέτρα που να δίνουν ελπίδα και προοπτική, αλλά και ένα φορολογικό νομοσχέδιο που να δίνει την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης στους πολίτες που δοκιμάζονται σκληρά από τα μέτρα. Η κοινωνική συνοχή είναι εξίσου σημαντική για να τα βγάλει πέρα η χώρα.