Μιλούν οι πάντες και το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται τουλάχιστον κομφούζιο. Αυτά που νομίζαμε ότι ίσχυαν χθες, δεν ισχύουν σήμερα, κατασταλάζουμε κάπου και την επόμενη μέρα βλέπουμε να αλλάζουν,
δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη,
μπερδευόμαστε, χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια, δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε, αδυνατούμε να σκεφτούμε λογικά, ξεπέφτουμε σε γενικότητες και λαϊκισμούς, δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε..
Αν τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα και εδώ και στην Ευρώπη, θα ήταν ίσως πιο εύκολο για τον μέσο πολίτη να καταπιεί το πικρό χάπι της λιτότητας, της ύφεσης, ακόμη και της υποβάθμισης του επιπέδου της ζωής του. Θα καταλάβαινε ποιο είναι το πρόβλημα και τι πρέπει να γίνει προκειμένου να δει το φως στην άκρη του τούνελ, μετά από κάποιο διάστημα.
Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα και δυσκολεύεται να αντιληφθεί, όχι μόνο γιατί το αστροπελέκι του ήλθε στο κεφάλι, ειδικά ο Έλληνας, αλλά και ποιο επιτέλους είναι το μέλλον του ιδίου και των παιδιών του.
Όσον.. αφορά στην Ελλάδα, μιλούν οι πάντες και δημιουργούν χάος. Μιλάει συνεχώς ο Γ. Παπανδρέου, δεν παίρνει ανάσα ο Γ. Παπακωνσταντίνου, δεν έχει σταματημό με προφανή στόχο να πείσει ότι δίνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα ο Α. Λοβέρδος, επιμένει στις αντιφατικές απόψεις του ο Α. Σαμαράς, υπόσχονται και καταγγέλλουν ανέξοδα τα πάντα οι άλλοι του ΚΚΕ και του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. και από κοντά πετάγονται κάθε τόσο σχεδόν οι πάντες, από τον Φ. Σαχινίδη ως τον Κ. Σημίτη και από την Λούκα Κατσέλη ως τον φοβερό Γ. Αλογοσκούφη. Και δεν είναι μόνον οι ιθαγενείς, έχουμε και τους ξένους, με πρώτη και καλύτερη την «Γερμανίδα νταντά», την φάου Μέρκελ, τον Στρως Καν βέβαια, τον Τρισέ, τον Ρεν, τον Γιούνκερ, τον Μπαρόζο και ένα σωρό καθηγητάδες και ειδικούς. Για να μην ξεχάσουμε τα ελληνικά και διεθνή μήντια.
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται τουλάχιστον κομφούζιο. Αυτά που νομίζαμε ότι ίσχυαν χθες, δεν ισχύουν σήμερα, κατασταλάζουμε κάπου και την επόμενη μέρα βλέπουμε να αλλάζουν, δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη, μπερδευόμαστε, χάνουμε τα αυγά και τα πασχάλια, δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε, αδυνατούμε να σκεφτούμε λογικά, ξεπέφτουμε σε γενικότητες και λαϊκισμούς, δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε.
Το κυριότερο, δεν μπορούμε να δούμε καθαρά μπροστά μας, για να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας και τους δικούς μας.
Για παράδειγμα, τις προάλλες ο Στρως Καν είπε στον ανταποκριτή του MEGA Μιχάλη Ιγνατίου ότι τα μέτρα που ελήφθησαν δεν τα πρότεινε το ΔΝΤ, αλλά…η ελληνική κυβέρνηση. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο υφυπουργός Φ. Σαχινίδης φέρεται να είπε σε εκπομπή της ΝΕΤ ότι από τις 5 Οκτωβρίου, 2009, η κυβέρνηση κατάλαβε ότι δεν υπήρχε άλλη οδός από την προσφυγή στο ΔΝΤ! Δηλαδή, εμείς επιδιώξαμε την εμπλοκή του ΔΝΤ; Αλλά από την άλλη πλευρά, ο Κ. Σημίτης έλεγε στις 18 Δεκεμβρίου, 2008 ότι οι ευρωπαίοι (οι Γερμανοί, προφανώς) μας ετοιμάζουν κουστούμι made in IMF…
Στο μεταξύ, στην Ευρώπη γίνεται ο κακός χαμός. Οι Γερμανοί μας έψησαν το ψάρι στα χείλη μέχρι να δεχθούν τη δημιουργία μηχανισμού στήριξης και αυτό αφού ο Σαρκοζί απείλησε να τινάξει τον γαλλογερμανικό άξονα στον αέρα, σύμφωνα με ισπανικές πηγές. Στο όνομα του ευρώ βέβαια. Και εκεί που αναρωτιόμασταν που το πάει η Μέρκελ βγαίνει εκείνη και δηλώνει ότι αν το ευρώ καταρρεύσει, καταρρέει το όραμα της Ενωμένη Ευρώπης, ότι τώρα είναι η ώρα να γίνουν βήματα για την οικονομική και πολιτική ενοποίηση και όλα αυτά να ξεκινήσουν από τη δημιουργία κοινού στρατού.
Όλα αυτά με ταυτόχρονη αυστηροποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας, που πιθανότατα θα ξεκινήσει από έγκριση των προϋπολογισμών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης από την Κομισιόν, πριν κατατεθούν στα εθνικά κοινοβούλια και θα περιληφθεί στα αντίστοιχα συντάγματα η υποχρέωση της διατήρησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από το 3%.
Αλλά εμάς δεν λένε να μας αφήσουν να ηρεμήσουμε.
Τη μία φορά κάνει δηλώσεις ο Άκερμαν της Ντόϊτσε Μπανκ εκφράζοντας την αμφιβολία του ότι θα τα καταφέρουμε ως Ελλάδα, την άλλη μέρα ξαναθυμάται η Μέρκελ ότι παραποιούσαμε τα στατιστικά στοιχεία. Οπότε είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε μήπως θέλουν να μας διώξουν από το ευρώ, παρά τις διαβεβαιώσεις του Τρισέ ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
Ωστόσο, ούτε σ΄ αυτό μπορούμε να καταλήξουμε. Γιατί δεν είμαστε οι μόνοι με προβλήματα. Από άκρου εις άκρον της Ευρώπης λαμβάνονται πια μέτρα λιτότητας και ας υποστηρίζει ο Στρος Καν ότι μόνο ελληνικό πρόβλημα υπάρχει, που μπορεί να επιλυθεί κατά την άποψή του, αν και υπάρχει το μεγάλο αγκάθι της μη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Τότε όμως γιατί ανησυχεί ο Γιούνκερ για την ταχύτατη πτώση του ευρώ; Και γιατί όλοι σχεδόν οι ευρωπαίοι προσπαθούν να στήσουν άμυνες καταγγέλλοντας οίκους αξιολόγησης, κερδοσκόπους και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς;
Για να μη μακρηγορούμε, μήπως μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει τις γίνεται επιτέλους;
Αγ.Στάγκος
reporter
