Πολιτικοί και πολιτική ..κατώτερη των περιστάσεων και των προσδοκιών.

Δυστυχώς, ούτε αυτές τις κρίσιμες ώρες που ζούμε ως χώρα και ως πολίτες, η πολιτική ηγεσία δείχνει να βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων.

Η ματαίωση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών υπό την σκέπη του Προέδρου της Δημοκρατίας για να συζητηθεί η κατάσταση της οικονομίας αποτελεί απόδειξη έλλειψης σοβαρότητας.
Όταν στην Πορτογαλία, που δεν έχει φτάσει τουλάχιστον ακόμη στο δικό μας κατάντημα, υπάρχει...συναίνεση μεταξύ κυβέρνησης και κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που την απειλούν, στην Ελλάδα προέχουν οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και οι πολιτικοί αρχηγοί δεν κάθονται ούτε γύρω από ένα τραπέζι για να συζητήσουν χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συμφωνήσουν…

Φυσικά, δεν περίμενε κανείς καλλίτερη συμπεριφορά από την Αλέκα Παπαρήγα του ΚΚΕ και τον Τσίπρα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Η πρώτη και το κόμμα της δεν το κρύβουν πλέον ότι στοχεύουν στην κατάλυση του κράτους και της νόμιμης τάξης γιατί θέλουν την ανατροπή του πολιτεύματος. Η ίδια η Παπαρήγα δήλωσε ότι δεν την ενδιαφέρουν οι αποφάσεις των δικαστηρίων, ενώ το «χλωμό πρόσωπο» που ονομάζεται Μαίλης επεσήμανε ότι το κόμμα του δεν σέβεται το Σύνταγμα γιατί δεν το ψήφισε (άλλο αν το Σύνταγμα εξασφαλίζει την νομιμότητα, τη λειτουργία και την ύπαρξη του ΚΚΕ στη Βουλή) και ότι νόμος γι αυτόν και τους συντρόφους του είναι το δίκιο του εργαζόμενου λαού (παλιά το έλεγαν το δίκιο του εργάτη). Στο πλαίσιο επομένως των αντιλήψεών του εντάσσεται η στοχευμένη υπονόμευση του τουρισμού με τις πρακτικές του ΠΑΜΕ και των άλλων παραφυάδων , όπως και κάθε άλλη ενέργεια που δυναμιτίζει την στοιχειώδη ομαλότητα.
Αν μάλιστα υπάρξει και κάποιο θύμα σε συγκρούσεις με την αστυνομία, τόσο το καλύτερο. Το ΚΚΕ χρειάζεται ένα νέο Σωτήρη Πέτρουλα…

Για τον Αλέξη Τσίπρα, ισχύουν τα ίδια, αλλά και διαφορετικά. Θα ήθελε πολύ να υιοθετήσει τις ίδιες πρακτικές, γιατί πολύ θα ήθελε (μαζί με το Αριστερό Ρεύμα) να γίνει ΚΚΕ στη θέση του ΚΚΕ, μόνο που δεν διαθέτει τις δυνάμεις ούτε σε όγκο, ούτε σε οργάνωση. Εξάλλου έχει και όλες αυτές τις «συνιστώσες» που δεν θέλουν καμία σχέση με την «καθεστηκυία τάξη» και ρέπουν προς την αναρχοαυτονομία. Γι’ αυτό και o Τσίπρας έχει βάλει κορώνα στο κεφάλι το αίτημα για δημοψήφισμα για τα μέτρα, δίχως να λέει βέβαια ποιο ακριβώς θα είναι το ερώτημα. Και πάντως, από τη στιγμή που είπε «όχι» το ΚΚΕ στη συνάντηση των αρχηγών, αποκλειόταν να πει το «ναι» ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.

Αν όμως αναμενόταν η αρνητική στάση από τους αρχηγούς των κομμάτων της Αριστεράς, ξαφνιάζει το έμμεσο «όχι» από τον Αντώνη Σαμαρά. Αυτός και το κόμμα του αποτελούν κομμάτι του κατεστημένου, ο ρόλος του είναι θεσμικός και επειδή η Νέα Δημοκρατία είναι κόμμα εξουσίας, θα περίμενε κανείς μία πιο υπεύθυνη στάση και όχι να δώσει άλλοθι στα κόμματα της Αριστεράς.
Δηλαδή τι διαφορετικό θα έκανε μία κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας που φέρει και τεράστια ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο της οικονομίας; Όταν μάλιστα εκείνος που πρότεινε πρώτος να γίνει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών μία μέρα πριν ανακοινωθούν τα μέτρα, ήταν ο ίδιος ο Α. Σαμαράς, προφανώς γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να αλλάξει τίποτα την τελευταία στιγμή, αφού η Ελλάδα δεν είχε διαπραγματευτική δυνατότητα απέναντι στην «τρόϊκα».

Ούτε βέβαια η κυβέρνηση χειρίστηκε το θέμα με τρόπο ώστε πείσει ότι θέλει την σύμπνοια και τη συναίνεση, τουλάχιστον της Νέας Δημοκρατίας και έστω του ΛΑ.Ο.Σ., αφού η Αριστερά βρίσκεται αλλού.
Ο Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε την πρόταση του Α. Σαμαρά να γίνει η συνάντηση πριν ανακοινωθούν τα μέτρα και έσπευσε να την υιοθετήσει μετά την ανακοίνωσή τους, προφανώς για να τους φέρει προ τετελεσμένων και για επικοινωνιακούς λόγους. Έτσι έδωσε πάτημα όχι μόνο στον Σαμαρά, αλλά ακόμη και στην Παπαρήγα να αρνηθούν. Με αυτά τα τερτίπια ωστόσο, η πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Ειδικά τώρα, που πολλοί αισθάνονται και εκφράζουν οργή για την πολιτική τάξη και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Δεν έχουν σε όλα δίκιο, δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί για το χάλι μας και σίγουρα είναι εξαιρετικά επικίνδυνη η άποψη ότι όλα τα δεινά άρχισαν μετά το 1974, με την μεταπολίτευση, λες και επί χούντας ζούσαμε στον παράδεισο.

Η κατάσταση λοιπόν πάει να ξεφύγει και δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μόλις μέρες προπηλακίστηκαν ο Απόστολος Κακλαμάνης και ο Γιάννης Παπαθανασίου στο δρόμο. Και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός ότι οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας έκαναν λευκή απεργία στις εκπαιδευτικές πτήσεις τις προάλλες, ενώ χθες μερικές εκατοντάδες ένστολων αξιωματικών έκαναν πορεία διαμαρτυρίας πλαισιούμενοι από «Χρυσαυγίτες». Για να μην αναφερθούμε στην χθεσινή εισβολή στην ΕΡΤ…

Όλα αυτά είναι φαινόμενα επικίνδυνα.
Η πολιτική τάξη έχει υποχρέωση να μπει μπροστά στις θυσίες και ταυτόχρονα να αναλογιστεί τις ευθύνες για τη διατήρηση της νομιμότητας και του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Που σημαίνει ότι πρέπει να σοβαρευτεί..