Εmail αναγνώστριας:"Ο Γιός μου είναι σήμερα 15 χρονών και μια απλή δυσλεξία μας έχει κυριολεκτικά καταστρέψει την ζωή.
1) Οι πλειοψηφία δασκάλων και οι καθηγητών δεν είναι εκπαιδευμένοι να αναγνωρίζουν τα συμπτώματα της δυσλεξίας εγκαίρως με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να βγάζουν δημοτικό ή και γυμνάσιο χωρίς να διαγνωστούν.
2) Για να διαγνωστείς πρέπει να περάσεις από επιτροπή του Κ.Ε.Δ.Δ.Υ μια υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας που σε κρατά σε αναμονή έως και τρία χρόνια. (Αν έχεις μέσο στο υπουργείο σε βλέπουν μέσα σε μια μέρα(!), αν δεν έχεις σε σέρνουν και σε καθυστερούν μέχρι που το παιδί φτάνει Λύκειο ή τελειώνει και το σχολείο).
3) Αν δεν έχεις αυτή την... επίσημη διάγνωση στα χέρια σου όμως δεν χαίρεις καμίας επιείκειας.
4) Δάσκαλοι και καθηγητές αντιμετωπίζουν τα παιδιά με δυσλεξία, ακόμα και αν έχουν αναγνωρισμένη διάγνωση σαν να είναι λεπρά. Δεν τα θέλουν στην τάξη τους. Τα πολεμάνε, τα πετάνε έξω, τα αποκλείουν από εκδρομές, τα περιθωριοποιούν και τα αφήνουν κατά κανόνα μετεξεταστέα.
5) Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν ενισχύει καθόλου τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία, δυσαναγνωσία, δυσαριθμία, ελλειματική προσοχή)
Τα ωθεί έξω από αυτό.
Εμείς σαν οικογένεια ξοδεύουμε περίπου 800 ευρώ το μήνα σε ιδιαίτερα μαθήματα του παιδιού για να είναι μαθητής του 12. Κάθε καλοκαίρι όταν όλοι κάνουν διακοπές, εμείς δεν κάνουμε. Τα λεφτά των διακοπών πάνε πάλι σε ιδιαίτερα για να περάσει τον Σεπτέμβριο τις «προφορικές» εξετάσεις. Το παιδί είναι τώρα στην Γ Γυμνασίου.
Δίνει εξετάσεις. Άραγε θα περάσουμε και τρίτο δραματικό καλοκαίρι;
Σε ποιό Λύκειο θα μπορέσει να φοιτήσει;
Τί σπουδές θα αποκτήσει, τί μέλλον θα χτίσει;
Η κυρία Διαμαντοπούλου θα πρέπει να σκύψει με ενδιαφέρον και αγάπη επάνω στο θέμα.
Τα παιδιά με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες δεν χρειάζονται την ταμπελίτσα του ΑΝΑΠΗΡΟΥ, πανέξυπνα είναι.
Απλά το μυαλό τους λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που επιβάλλει το υπάρχον παπαγαλίστικο και βαρετό εκπαιδευτικό σύστημα.
Αυτά τα παιδιά χρειάζονται ενίσχυση και υποστήριξη από σωστά εκπαιδευμένους εκπαιδευτικούς που θα τους εμφυσήσουν την αγάπη και ενδιαφέρον για γνώση και ένα πλαίσιο αξιοπρεπούς εξέλιξης, πέρα από ταμπέλες και προκαταλήψεις.
ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ"
**Εάν υπάρξει απάντηση απ΄το Υπουργείο Παιδείας θα δημοσιευθεί.
4) Δάσκαλοι και καθηγητές αντιμετωπίζουν τα παιδιά με δυσλεξία, ακόμα και αν έχουν αναγνωρισμένη διάγνωση σαν να είναι λεπρά. Δεν τα θέλουν στην τάξη τους. Τα πολεμάνε, τα πετάνε έξω, τα αποκλείουν από εκδρομές, τα περιθωριοποιούν και τα αφήνουν κατά κανόνα μετεξεταστέα.
5) Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν ενισχύει καθόλου τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία, δυσαναγνωσία, δυσαριθμία, ελλειματική προσοχή)
Τα ωθεί έξω από αυτό.
Εμείς σαν οικογένεια ξοδεύουμε περίπου 800 ευρώ το μήνα σε ιδιαίτερα μαθήματα του παιδιού για να είναι μαθητής του 12. Κάθε καλοκαίρι όταν όλοι κάνουν διακοπές, εμείς δεν κάνουμε. Τα λεφτά των διακοπών πάνε πάλι σε ιδιαίτερα για να περάσει τον Σεπτέμβριο τις «προφορικές» εξετάσεις. Το παιδί είναι τώρα στην Γ Γυμνασίου.
Δίνει εξετάσεις. Άραγε θα περάσουμε και τρίτο δραματικό καλοκαίρι;
Σε ποιό Λύκειο θα μπορέσει να φοιτήσει;
Τί σπουδές θα αποκτήσει, τί μέλλον θα χτίσει;
Η κυρία Διαμαντοπούλου θα πρέπει να σκύψει με ενδιαφέρον και αγάπη επάνω στο θέμα.
Τα παιδιά με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες δεν χρειάζονται την ταμπελίτσα του ΑΝΑΠΗΡΟΥ, πανέξυπνα είναι.
Απλά το μυαλό τους λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που επιβάλλει το υπάρχον παπαγαλίστικο και βαρετό εκπαιδευτικό σύστημα.
Αυτά τα παιδιά χρειάζονται ενίσχυση και υποστήριξη από σωστά εκπαιδευμένους εκπαιδευτικούς που θα τους εμφυσήσουν την αγάπη και ενδιαφέρον για γνώση και ένα πλαίσιο αξιοπρεπούς εξέλιξης, πέρα από ταμπέλες και προκαταλήψεις.
ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ"
**Εάν υπάρξει απάντηση απ΄το Υπουργείο Παιδείας θα δημοσιευθεί.
