Τις τελευταίες ημέρες, οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης αφήνουν να εννοηθεί ότι κάπου στο βάθος και μακριά διαφαίνεται κάποια αχτίδα φωτός.Μακάρι να έχουν δίκιο και πάντως έχουν καταφέρει να περάσουν σε ένα βαθμό το συγκεκριμένο μήνυμα.
Όμως, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι την συγκρατημένη αισιοδοξία τους την συμμερίζονται και οι ελεγκτές της Τρόϊκα, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας.
Αυτοί βλέπουν καθαρότερα τους αριθμούς και τις...εξελίξεις, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη και παραμένουν εξαιρετικά επιφυλακτικοί για το μέλλον.
Έτσι, είτε εκ πείρας, είτε εξ ιδιοσυγκρασίας, είτε γιατί δεν μας έχουν εμπιστοσύνη, είτε τέλος γιατί οι φορείς τους οποίους εκπροσωπούν δεν επιτρέπουν να μα δίδουν θάρρος (προφανώς έχουν ακούσει το «δώσε θάρρος στον χωριάτη, θ΄ ανεβεί κα στο κρεβάτι»), στις συναντήσεις που κάνουν εδώ στην Αθήνα προσπαθούν κάποιους από τους υπουργούς να τους επαναφέρουν στο «σωστό» δρόμο και άλλους να τους πείσουν να παραμείνουν στο δρόμο «της αρετής». Κυρίως όμως επισημαίνουν ότι δεν επιτρέπεται από τώρα η οποιαδήποτε αισιοδοξία αφού αντικειμενικά ο δρόμος που έχει να διανύσει η χώρα είναι πολύ μακρύς και ίσως πάρει μία δεκαετία για να φτάσουμε στο τέλος του.
Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος πρώτον, τι εννοούν τέλος της διαδρομής και δεύτερον, αν τα μέτρα που επιβάλλουν είναι τα σωστά. Η απάντηση είναι πάρα πολύ δύσκολη και για να κάνουμε μαύρο χιούμορ, «η νεκροψία θα δείξει».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα που θα προκύψει από αυτή τη δοκιμασία θα είναι εντελώς διαφορετική (και πολύ πιο δύσκολη) από αυτή που ξέραμε, αλλά δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσουμε όπως είχαμε μάθει, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν έφταναν τα λεφτά για τη ζωή που κάναμε. Από εκεί και πέρα όμως, η θεραπεία στην οποία υποβαλλόμαστε είναι αυτή που ονομάζεται «θεραπεία σοκ» και κανείς δεν είναι βέβαιος ότι τα μέτρα που επιβάλλει η Τρόϊκα είναι τα σωστά.
Ωστόσο, παρά τις αμφισβητήσεις που υπάρχουν για την ορθότητα των μέτρων (λιτότητα, στέγνωμα της αγοράς, στασιμοπληθωρισμός, ύφεση είναι οι φόβοι που εκφράζονται), δεν έχουμε και περιθώρια αντίδρασης.
Όχι μόνο γιατί δεν μας παίρνει στην κατάσταση που βρισκόμαστε, αλλά και γιατί όλη η υπόλοιπη Ευρώπη παίρνει τα ίδια ή και ανάλογα μέτρα. Αυτή είναι η θεραπευτική αγωγή που έχει επιλέξει η Γερμανία, παρά τις όποιες αντιδράσεις και την κριτική που δέχεται κυρίως από αγγλοσάξονες ειδικούς και μήντια.
Το ποιος θα αποδειχθεί ότι έχει δίκιο θα φανεί κάποια στιγμή, αλλά σίγουρα το περιβάλλον που διαμορφώνεται στην Ευρώπη δεν μας ευνοεί...
Αθ.Στάγκος
