Παπούλιας: "αυτό που ονομάζουμε κοινωνική συνοχή κινδυνεύει σοβαρά".

Τριάντα έξι χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Το πρωί πραγματοποιήθηκε ειδική τελετή στο...Προεδρικό Μέγαρο, όπου ο Κάρολος Παπούλιας στο μήνυμά του αναφέρθηκε στην οικονομική κρίση και τις κοινωνικές της προεκτάσεις.
Η γιορτή έγινε σε ιδιαίτερα λιτό ύφος και μεταξύ των καλεσμένων ήταν περισσότεροι από 850 αγωνιστές της Αντίστασης.

Παρέστησαν ο πρωθυπουργός, οι αρχηγοί των κομμάτων, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, εκπρόσωποι παραγωγικών τάξεων και μέλη του οικονομικού, πνευματικού και επιστημονικού κόσμου.

«Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τους πρωταγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα. Τους οφείλουμε πολλά για τη συμβολή τους στην αποκατάσταση της δημοκρατίας και για την προσφορά ενός προτύπου στάσης ζωής και σκέψης», ξεκίνησε την ομιλία του ο Κάρολος Παπούλιας και πρόσθεσε:
«Εκφράζουμε όλοι την αλληλεγγύη μας στον κυπριακό ελληνισμό, που αγωνίζεται για την επανένωση της Κύπρου. Για να πέσει το τελευταίο τείχος της Ευρώπης, για να αρθούν τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, για να μπει οριστικό τέλος στη διχοτόμηση που προσβάλλει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην οικονομική κρίση που βιώνει ο ελληνικός λαός, αλλά κι όλος ο κόσμος. «Με το βίαιο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης έκλεισε ένας ιστορικός κύκλος για την ελληνική δημοκρατία. Αυτός που ξεκίνησε το 1974. Στη διάρκειά του, η Ελλάδα γνώρισε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, οι κοινωνικές ανισότητες αμβλύνθηκαν, οι δημοκρατικοί θεσμοί στερεώθηκαν και βάθυναν. Κατακτήσεις αυτονόητες για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όχι όμως για την πατρίδα μας, λόγω της ταραγμένης ιστορικής της πορείας στον 20ό αιώνα" τόνισε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρόσθεσε: "Παρά την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, η διοίκηση δεν εκσυγχρονίστηκε, οι σχέσεις πολιτών και πολιτικού συστήματος παρέμειναν πελατειακές, το κράτος δικαίου δεν αναπτύχθηκε επαρκώς. Στην ελληνική κοινωνία επικράτησαν νοοτροπίες κοντόθωρες και τελικά καταστροφικές».

Κλείνοντας δήλωσε με έμφαση: «Παρά τη διεθνή συγκυρία, αν είμαστε ειλικρινείς, θα αναγνωρίσουμε ότι η ευθύνη για την ελληνική παρακμή βαραίνει κυρίως την πολιτική τάξη, που έχει την υποχρέωση να καθοδηγεί τις εξελίξεις. Η αποδοκιμασία που δέχεται σήμερα το πολιτικό σύστημα είναι πολλές φορές ακατέργαστη μέσα στη γενίκευσή της, είναι όμως - στον πυρήνα της - δίκαιη. Η κρίση δεν είναι ίδια για όλους. Κάποιοι χάνουν κέρδη, για πολλούς μειώνονται μισθοί και συντάξεις, άλλοι χάνουν τις δουλειές τους, δηλαδή τα πάντα. Η μεσαία τάξη, η οποία ήταν για δεκαετίες ο κοινωνικός χώρος της ελληνικής ευημερίας, κλονίζεται και βιώνει συναισθήματα πρωτοφανούς ανασφάλειας. Οι πιο αδύναμοι φτάνουν στα όρια της επιβίωσης. Η διαμαρτυρία είναι δίκαιη και δικαιολογημένη, όχι όμως όταν εκφράζεται με συντεχνιακό αυτισμό και αδιαφορία για την κοινωνική πλειοψηφία. Με λίγα λόγια, αυτό που ονομάζουμε κοινωνική συνοχή κινδυνεύει σοβαρά».